علائم و نشانه‌های بیکاری
علی شمیرانی – حدود ۲۰ سال قبل مدیری در یک جلسه به ذکر خاطره‌ای پرداخت و گفت، در نهادی که مشغول به‌کار بود، یک نیروی خدماتی بازنشسته داشتند که حتی زمانیکه در جلسات، میهمانی خارج از مجموعه داشتیم، حتما باید چندباری به او اطلاع می‌دادند تا خبری از چای و پذیرایی باشد.
روزی او را خواسته و مورد ملامت قرار می‌دهد که چرا در جلسات به درستی کار پذیرایی را انجام نمی‌دهد؟ نیروی خدماتی نیز در پاسخ می‌گوید: «مگر به جز برگزاری جلسه، کار هم می‌کنید که از شما پذیرایی شود.»
آن مدیر که البته در زمان وقوع آن ماجرا خود جوان بود، این خاطره را در ابتدای یک جلسه تعریف کرد تا با ذکر خیر از آن نیروی خدماتی، نقدی به تعدد جلسات، نبود خروجی و اتلاف وقت کرده باشد.
به طور کلی بروز برخی علائم و نشانه‌ها در جسم و ذهن یک انسان، آدرس و گواهی بر وجود یک بیماری یا نقص در عملکردِ یک یا چند بخش از بدن را می‌دهند.
در همین راستا چند ماهی می‌شود که شاهد رونق برگزاری انواع همایش و کنفرانس با عناوین متعدد و در حوزه‌های مختلف کشور هستیم. لیکن حسب تجربه، افزایش این رویدادها یکی از علایم و نشانه‌های اصلی از نبود برنامه، عمل و اجراست.
برای ساده‌سازی و مصداقی کردن موضوع، بیایید تصور کنیم نانوایان یا رانندگان به طور مکرر در جلسات، همایش‌ها و کنفرانس‌های مختلف شرکت کنند. اتفاقی که هرگز رخ نداده و نخواهد داد، چون اقشار زحمت‌کشی از این دست مستمرا مشغول به فعالیت هستند و ترک کار علاوه بر خسارت به خود ایشان، به ایجاد نارضایتی و بحران ختم خواهد شد.
در این میان مسلم است که بنایی بر جمع کردن بساط این رویدادها نیست. چون هم پای ذینفعان مختلف در میان است و هم ولع مدیران برای حضور در این نمایش‌ها روشن است.
لذا در حالت خوشبینانه می‌توان گفت فردی که کار و برنامه‌ای برای انجام ندارد عمده وقت خود را به نمایش و فعالیت‌نمایی می‌گذراند و در حالت بدبینانه نیز تعمدا مشغول توضیح و تکرار بدیهیات و مشکلات، برای پاسکاری امور و گذران ایام مسوولیت خود است.
در چنین شرایطی نیز صحبت از محاسبه هزینه رویدادها، هزینه ساعات ترک کار مدیران و همراهان و دیگر هزینه‌های سنگین پیدا و پنهان در طول سال، قاعدتا کاری عبث است لذا بار دیگر تاکید می‌شود، در هر نهاد، جهش این رویدادها یکی از علایم و نشانه‌های اصلی از بیکاری و آینده‌ای بلاتکلیف و بی‌برنامگی است.
