علی شمیرانی – در طبیعت انقراض گونه‌ها، به معنای خارج شدن بخشی از زنجیره غذایی است. در نتیجه حیواناتی که این گونه تازه منقرض شده را خوردند، یا باید منابع غذایی جدیدی پیدا کنند یا از گرسنگی بمیرند.
در اکوسیستم‌های اقتصادی نیز روالی همچون طبیعت مشاهده می‌شود و با حذف بخشی از یک اکوسیستم، شاید برای مدتی تصور شود که یک رقیب یا شکارچی مزاحم حذف شده است و حالا سهم بیشتری از بازار نصیبمان می‌شود، غاقل از آنکه همان عامل حذف رقیب یا عاملی جدید، دیر یا زود گریبان ما را نیز می‌گیرد.
یک نمونه از آثار ضعف بخشی از یک جامعه یا اکوسیستم اقتصادی را می‌توان در حذف یا تضعیف رسانه‌های آن بخش دید.
به طور مشخص و فارغ از دلایل آن که موضوع این نوشتار نیست، در حوزه بانکی کشور سال‌هاست با فقر روزنامه‌نگاران، تحلیل‌گران و رسانه‌های نقاد و مستقل مواجه هستیم. در نتیجه این حوزه مهم، یکی از بخش‌های نسبتا مستعد انواع فساد، رانت و روابط ناسالم شده است که هر ازگاهی، صرفا اخباری کلی و گنگ از برخی از این موارد مخابره و به سرعت نیز فراموش می‌شود.
در حوزه فاوا نیز تقریبا روال مشابهی رخ داده و در نتیجه حذف، کمبود و ضعف نویسندگان، رسانه‌ها و محتوای غنی، تحلیلی و جدی، شاهد نوعی بی‌تفاوتی به انبوهی از مسایل و چالش‌ها هستیم که هر از گاهی چراغ بخشی از این اکوسیستم را خاموش می‌کند.
چون به روالی مرسوم، عمده مدیران چه در بخش دولتی و چه خصوصی، مایل به تعریف و تمجید صرف از خود یا زیرمجموعه‌هایشان هستند و با پرداخت پول و دیدن تصویر خود روی صفحه نخست رسانه‌ها این تصور را دارند که از شهرت و حاشیه امن کافی برخوردار شده‌اند. غافل از آنکه در این شبه‌رسانه‌ها هر صفحه را که ورق می‌زنید، اصولا همه استیوجابز یا بیل‌گیتس‌نما هستند و مخاطبان هم می‌دانند که اینها مشتی دروغ و تبلیغات بیش نیست و از واقعیات به دور است.
و دقیقا به همین دلیل است که با وقوع یک بحرانِ جدی، اثری از اعتبار و شهرت آنها باقی نمی‌ماند و آن به اصطلاح رسانه‌ها نیز قادر به هیچ کمکی نیستند و به راحتی سراغ جایگزینی گونه‌های در حال حیات یا جدید می‌روند.
در چنین وضعیتی، اکنون هر کسب‌وکار، تشکل یا شرکتی با این پرسش مواجه است که کی نوبت ما می‌رسد تا بی‌سر و صدا با یک مصوبه، رقابت ناسالم، رانت یا … حذف شویم و یادی هم از ما نشود.
