اخلالگرانِ آگاهی

علی شمیرانی – اگر قصد آشنایی و «کسب آگاهی» از سوابق یک فرد، نهاد، شرکت، طرح، محصول جدید و امثالهم را داشته باشید، قاعدتا امکان سرزدن به آرشیو انبوهی از رسانه‌ها از گذشته تا امروز را نخواهید داشت. لذا احتمالا به اینترنت و مشخصا به گوگل و یا شبکه‌های اجتماعی مراجعه می‌کنید.

این ابزارها اما بی‌قاعده نیستند و از اصول مشخصی بهره می‌گیرند که به زبان ساده هر صدایی که بلندتر باشد، بیشتر شنیده و دیده می‌شوند.

صدای بلند در فضای مجازی نیز اصولا متعلق به کسانی است که معمولا از تغذیه خوبی برخوردارند و با منابع مالی پیدا و پنهانی که دارند، ابزارها و تکنیک‌هایی را خریداری می‌کنند تا صدای آنها را غالب و بلند نگه دارد.

در عرصه رسانه و تبلیغات، مخاطبان به طور عمومی در احاطه دو دسته غالب از رسانه‌ها هستند: نخست رسانه‌های وابسته به منابع بودجه‌ای و دوم رسانه‌های تبلیغات‌محور.

رسانه‌های دارای بودجه به شکل طبیعی قادر به انتشار هر موضوعی نبوده و به همین جهت است که شاید نتوانند اعتماد بخش زیادی از مخاطبان را جلب کنند، اما به واسطه توان بالای تولید اخبار و محتوا می‌توانند نقش زیادی در دفن مستمر برخی سوابق در اینترنت ایفا کنند.

اما دسته دوم یعنی رسانه‌های تبلیغات‌محور و غیربودجه‌ای، به دلیل نداشتن برخی ملاحظات و محدودیت‌های دسته اول، نقش به مراتب مخرب‌تری در مقابله با ترویج آگاهی بازی می‌کنند.

بخش عمده این تیپ از رسانه‌ها و شاخ‌های مجازی، هر جا بحران و آگاهی از یک ماجرا، فرد، شرکت، فساد و… رو به افزایش است، همچون مگس‌ها دور عفونت و سوژه جمع شده و در نقش «پروژه‌بگیرانِ آگاهی‌شور»، با دریافت پول، دست به کار اخلال و ایجاد انحراف در آگاهی و شفافیت می‌شوند.

همچنین از آنجا که از پشتوانه مالی خوبی برخوردار هستند و ضعف‌های رایج در پلتفورم‌های مجازی را می‌شناسند و از ابزار و تکنیک‌های گرانقیمت بهره می‌گیرند، انبوهی از محتوای ضدآگاهی و مرتبط با نیاز مشتری خود را تولید و پمپاژ می‌کنند.

به همین جهت است که به طور عمده زمانیکه گاهی نسیمی از فساد و یا کلاهبرداری فرد، نهاد، شرکت یا پروژه‌ای شروع به وزیدن می‌گیرد، با طوفانی از جبهه قدرتمند مخالف مواجه می‌شود و زمانیکه به گوگل و شبکه‌های اجتماعی مراجعه کنید، با انبوهی از رپورتاژ آگهی‌هایی مواجه می‌شوید که در آن مشتی دروغ تحویل مخاطبان شده است و از قضا هرچه در آرشیو اینترنت هم به عقب‌تر بروید، با سد ایجاد شده از سوی اخلال‌گرانِ آگاهی مواجه خواهید بود.

لذا تنها راه‌کار ایجاد آرشیوهای شخصی و یا شناسایی و مراجعه به معدود منابع و رسانه‌هایی است که از قضا آنها هم در این پروسه دفن شده‌اند و یافتن آنها نیز آسان نیست. (فناوران)