ادامه مشکلات کاربران ایرانی با اینترنت کم‌سرعت
بحث اختلالات اینترنتی بحث کاملاً پیچیده‌ای است؛ به عبارتی وقتی بخواهد اینترنت از کشورهای دیگر به ایران وارد شود، باید از گذرگاه‌های مختلفی عبور کند که یکی از این گذرگاه‌ها مربوط به فیبرهای نوری ترکیه، فجیره، امارات و…. است. وقتی یکی از این مسیرها دچار مشکل می‌شود، بخش یا تمام پهنای باند کشور مختل می‌شود و باعث می‌شود اینترنت و پهنای باند پشتیبان وارد شود که در این موقع باعث کندی اینترنت می‌شود و به اصطلاح ریزش بسته‌های اطلاعاتی خواهیم داشت.
در برخی مواقع پهنای باند در استان‌های مختلف با مسیرهای درون استانی بین شرکت‌های اینترنتی به وسیله مراکز مخابرات استان‌ها توزیع می‌شود که در برخی مواقع مراکز استان‌ها با بد عمل کردن باعث اختلالات اینترنتی در شهرها می‌شود. در برخی مواقع اختلالات اینترنتی مربوط به یک قسمتی از شهر استان‌هاست و نباید آن را به کل کشور بسط بدهیم. اینکه باید اطلاعاتمان به حدی قوی باشد که مانع بروز شایعه‌سازی شود و اینکه در شرکت خود بشینیم و اندازه‌گیری اینترنت کنیم دور از انصاف است.
یکی از مشکلات اینترنت در شهرهای جنوبی توزیع پهنای باند از شهرهای نیمه شمالی به این شهرها است که باید بر بستر فیبرهای نوری ارتباطی بین استان‌ها این دسترسی ایجاد شود که این بدین صورت است که بعضاَ این فیبرها ظرفیت لازم را ندارد و به عبارتی ظرفیت‌شان پر شده است و اینترنت با سرعت بسیار کمتری به دست مشترکان می‌رسد. راه‌حل این موضوع آن است که باید این فیبرهای نوری ارتقا پیدا کند و در برخی از شهرها ظرفیت فیبر نوری کم است مسیرهای ارتباطی بین استانی تقویت پیدا کند.
در برخی مواقع دیده می‌شود که مراکز مخابرات استان‌ها 20 مگابایت پهنای باند خود را تا 50 مگابایت می‌فروشند که این باعث share شدن اینترنت و کاهش سرعت آن می‌شود.
من واقعا زبون این مدیریت رو نمی فهمم. مدت زیادیه که در کانادا زندگی می کنم و اینترنت در این جا از تلفن و تلویزیون کاربردش بیشتره. با 50 دلار در ماه به شما یک مودم می دند با سرعت دانلودی بین دست کم 900 کیلوبایت تا دست آخر 2.5 مگابایت در ثانیه ولی معمولا کمتر از 1.2 مگابایت نمی شه و هر چند ماه یک بار شاید شرکت سرویس دهنده به مشکل فنی بخوره و اینترنت چند ساعتی با افت شدید سرعت مواجه بشه. هرگز قطعی شبکه رو ندیدم. از طرفی وقتی با دوستان توی ایران صحبت می کنم می بینم تازه ای-دی-اس-ال که می گیرند و خیلی از سرویس های عادی بهتر هست تا نهایتا 60 یا 70 کیلوبایت در ثانیه دانلود می کنه که این تفاوت برای من عجیبه. در اینجا سرعت اینترنت بی سیم در کتابخانه های عمومی و اتاق مطالعه دانشگاه های نه دست اول گاهی تا 200-300 کیلوبایت در ثانیه هم افت می کنه که دلیل عمده اون تعداد کاربرهای زیاد و اینترنت بی سیمه که همین مورد، سرعت رو تا یک سوم کاهش می ده. بماند که شما با 60 دلار در ماه می تونید برای کامپیوتر همراهتون هم اینترنت مودم بی سیم بگیرین که هرجا موبایلتون آنتن داشته باشه اون هم کار می کنه پس تقریبا یعنی همه جای کشور. ولی نمی فهمم مگه چقدر کار بزرگیه که یه دولت با اون هم شلوغ کاری های مالی در سراسر کشور و خارج از کشور نمی تونه چنین چیزی رو در اختیار مردم بذاره. یعنی دولت ایران از یک شخص که در این جا اینترنت یک استان رو فقط سرویس می ده از نظر مدیریتی و مالی ضعیف تره؟