علی شمیرانی – شرایط کشور با سرعت به سمت و سویی در حال چرخش است که به زودی در آن اصولا جایی برای محتاط‌ها، عافیت‌طلب‌ها، باندبازها، رانت‌خوارها، دست‌نشانده‌ها و ترسوها نیست.
اگرچه در مقابل نگرانی در خصوص نوعی افراطی‌گری و تندروی نیز مشاهده می‌شود، اما آنچه مسلم است حداقل ترسوها در تحولات آینده کشور از جمله در حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات جایی نخواهند داشت. چرا؟ چون وضعیت امروز که برای قاطبه فعالان این عرصه نامطلوب است، ناشی از عملکرد و رفتار احتیاطی، عافیت‌طلبی و باندبازی ترسوها و کوتوله‌هایی بوده که برای حفظ موقعیت اجتماعی، اقتصادی، صنفی یا سیاسی خود نارضایتی‌های امروز را رقم زده‌اند.
این اما تمام ماجرا نیست. امروز و در نتیجه سکوت‌های صنفی، شاهد افزایش شکل‌گیری و اقدامات خودجوش و خارج از چارچوب اصنافی هستیم که نتوانسته‌اند در بزنگاه‌ها نقش و کارکرد لازم و شجاعانه خود را ایفا کنند.
در نتیجه چنین وضعیتی است که یک شرکت بزرگ اینترنتی کشور که کاسه صبرش لبریز شده و کارد به استخوانش رسیده، رفتارهای کلیشه‌ای و پروتکل‌های خفه‌کننده را کنار می‌گذارد و بدون انتظار برای اقدامی صنفی یا هماهنگی با حتی یکی از همکاران خود، دست به قلم برده و با ادبیاتی که ترسوها هرگز به آن سخن نمی‌گویند به انتقاد از وضعیت اینترنت کشور پرداخته و می‌نویسد: مصوبات رگولاتوری امکان سرمایه‌گذاری‌های جدید را از بین برده است و تبعات منفی این کار به زودی آشکار خواهد شود.
در سوی دیگر و در فضای مجازی افرادی با زمینه‌های کاری متفاوت، از یک دانشجو، برنامه‌نویس و استارت‌آپ گرفته تا مدیران، کارمندان و خبرنگارانی که کل اکوسیستم کاری خود در حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات را در خطر می‌بینند، فارغ از تشکل‌ها، اصناف و انجمن‌ها و سایر اشکال مرسوم، زیر یک نامه را امضا کرده و از شخص رییس جمهوری می‌خواهند تا برای نجات جامعه نیمه فلج فاوا، قبل از مرگ کامل آن، کاری کند و فکری به حال اینترنت و انبوهی از مسایل لاینحل و بلاتکلیف این عرصه کند.
می‌دانیم که از این نامه‌ها چیزی در نخواهد آمد و واکنشی از آن بالاها نخواهیم دید، البته فعلا. چراکه با روال موجود به نظر می‌رسد، در آینده‌ای نه چندان دور شاهد عبور کسب‌وکارهای بیشتری از روی چارچوب‌های مرسوم و بعضا کنترلی نظیر اصناف و اتحادیه‌ها خواهیم بود که ملاحظات و تعارفات ویژه ترسوها جایی در آن نخواهد داشت.
اگرچه این وضعیت شامل ترسوهایی که تا دم مرگ سکوت می‌کنند نمی‌شود و شاید برای برخی آنقدر دیر شود که دیگر حتی حق و نای جبران یا اعتراض کردن را هم نداشته باشند. (منبع:فناوران)