کارت سوخت بانکی و معمای کارت ملی هوشمند

علی اصلان شهلا- براساس آمار رسمی تا پایان مهرماه ۴۶ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر برای دریافت کارت ملی هوشمند ثبت نام کرده و از این میزان ۳ میلیون نفر هنوز کارت خود را نگرفته اند.
در طول حدود دوسال از آغاز جدی ثبت نام این کارت، هنوز هیچ کاربرد مشخصی برای آن اعلام نشده و تنها به امضای چند تفاهم نامه با برخی بانک ها اکتفا شده است. تحریم ها هم سبب شده تا تامین مواد اولیه این کارت ها با مشکل مواجه شده و پروژه تحویل کارت ها به کندی پیش رود. 
در چنین شرایطی پروژه اتصال کارت بانکی به سامانه سوخت و استفاده از آن به جای کارت سوخت، به طور شگفت انگیزی به آسانی و با کم ترین هزینه (برای مردم رایگان و برای دولت هم در حد طراحی سامانه هایی که بعدا هم بسیار به کار می آید) در حال انجام است. پس باید پرسید آیا نمی شد، و نمی شود که بقیه کاربردهای مورد نیاز نیز روی کارت بانکی تعریف شود؟ اصولا چه کاربردهایی قرار است این کارت داشته باشد که این همه هزینه بابت آن شده است؟ حتی بحث احراز هویت هم با شیوه های نوین به گونه ای شده که عملا کارت ملی هوشمند، جایگزین های بهتر و ارزان تری دارد.
اجازه دهید در آخر، چند محاسبه ساده با هم انجام دهیم. ۴۶ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر از مردم کشورمان تاکنون بابت کارتی به ناچار نفری ۳۱ هزار تومان، یعنی در مجموع بیش از هزار و ۴۶۴ میلیارد تومان پول پرداخت کرده اند که هیچ کاربردی برای شان نداشته و همان کارت ملی سابق کفایت می کرده است.
از هر پرداختی، ۲۰ هزار تومان سهم خزانه و ۱۱ هزار تومان هزینه تولید کارت بوده است. در نتیجه تا امروز ۹۳۰ میلیارد تومان دولت بابت کارتی به درد نخور، درآمدزایی داشته و با فرض ۸۰ میلیون جمعیت کشور، این درآمد به ۱۶۰۰ میلیارد تومان خواهد رسید. 
علاوه بر این تاکنون ۸۸۰ میلیارد تومان از پول مردم صرف هزینه تولید این کارت شده و اگر فرض کنیم تولیدکننده کارت ۲۰ درصد در این پروژه سود کنید، تاکنون ۱۷۶ میلیارد تومان نصیب پیمانکاران شده است.
این محاسبه ساده، ما را به یک سوال کلیدی می رساند: آیا کارت ملی هوشمند، جز یک تجارت و درآمدزایی به نفع دولت و پیمانکارانش و به ضرر مردم، آن هم با استفاده از قوه قهریه است؟
(منبع:فناوران)