چالش‌های یک هویت مصنوعی
AI به اختصار به معنای هوش مصنوعی است. سال گذشته، این واژه با تحولات بزرگ در زمینه فناوری‌های جدید، به‌ویژه در زمینه هوش مصنوعی مولد، مدل‌های زبان بزرگ، پردازش اطلاعات و تعاملات با فناوری‌های الکترونیکی، بیشتر شناخته شد.
اصطلاح هوش مصنوعی به قدری گسترده است که اخیرا نه‌تنها به فناوری‌هایی مانند دیپ‌فیک که در حملات مهندسی اجتماعی به کار می‌رود بلکه به دستگاه‌های جدیدی مانند قهوه‌سازهایی که تنظیمات خود را براساس استفاده قبلی و شرایط محیطی بهینه می‌کند نیز ارتباط پیدا کرده است. به همین دلیل، هوش مصنوعی مفهومی بسیار وسیع و چندوجهی است و به نظر می‌رسد که نیاز به زمان و شاید تصویب قوانینی جدید باشد تا هیجانات و شایعات موجود به تعاریف دقیقی تبدیل شود که نتایج قابل اندازه‌گیری به همراه داشته باشد. از دیدگاه کاربر نهایی، هوش مصنوعی می‌تواند به هر چیزی تبدیل شود؛ از HAL ۹۰۰۰ در فیلم «۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی» گرفته تا چت‌بات‌های ساده‌ای که برای دریافت پشتیبانی فنی یا مدیریت حساب کاربری با آنها تعامل کرده‌ایم. این موضوع پرسشی جالب را مطرح می‌کند: چه زمانی هوش مصنوعی به یک هویت مصنوعی تبدیل می‌شود؟
هویت را می‌توان به عنوان موجودیتی تعریف کرد که به یک فرد یا دستگاه تعلق دارد و می‌تواند با حساب‌های مختلف مرتبط شود. هر انسان یک هویت فیزیکی دارد اما ممکن است به هویت‌های دیجیتال مختلفی هم براساس سیستم‌هایی که با آنها تعامل دارد، نسبت داده شود. وقتی این مفهوم را به هوش مصنوعی تعمیم می‌دهیم، می‌توان فرض کرد که هر انسان نوعی هوش و یک هویت دارد. با این حال، برای یک ماشین، ارتباط بین هوش و هویت، ممکن است به‌راحتی قابل مشاهده نباشد، مگر این‌که ماشین ویژگی‌های انسانی را مانند KITT از شوالیه تاریکی یا WALL-E از پیکسار داشته باشد.
این موضوع کمک می‌کند تامشکل خودرا به طور واضح‌تری تعریف کنیم. برای مثال، یک قهوه‌ساز با هوش مصنوعی قطعا هویت ندارد، حتی اگر از هوش مصنوعی برای انجام وظایف خود استفاده کند. یا یک چت‌بات ممکن است از هوش مصنوعی برای پاسخ به سوالات چالش‌برانگیز استفاده کند اما تعامل آن صرفا متنی بوده و ممکن است هیچ حضور مجازی نداشته باشد که آن را به عنوان یک هویت بشناسیم.
این پرسش‌ها شبیه به موضوعاتی است که نویسندگان علمی-تخیلی مانند آیزاک آسیموف و آثار کلاسیکی چون «پیشتازان فضا: نسل بعدی»، به آن پرداخته‌اند. سؤال اصلی این است که چه زمانی هوش مصنوعی به اندازه کافی پیچیده می‌شود تا ویژگی‌هایی داشته باشد که بتواند هویت انسانی و ماشینی را به طور برابر ارائه دهد؟
درحال حاضر، هنوز فاصله زیادی با تولید هویت‌های مصنوعی واقعی داریم که بتواندتمام ویژگی‌های انسانی رابه طور الکترونیکی شبیه‌سازی کند. با این حال، شواهدی مانند حضورWatson درمسابقه Jeopardy! و ویدئوهای دیپ‌فیک مدرن نشان می‌دهد که می‌توان ترکیبی ازراه‌حل‌های مختلف هوش مصنوعی ایجاد کرد که قادربه فریب افراد درکنفرانس‌های ویدئویی و شبیه‌سازی تعاملات انسانی باشد. به نظر می‌آید که این روند در آینده‌ای نه‌چندان دور به‌وقوع خواهد پیوست.در آینده، کاربران نهایی شاهد خواهند بود که تهدیدکنندگان و نویسندگان خلاق از راه‌حل‌های هوش مصنوعی برای ایجاد هویت‌های مصنوعی ترکیب‌شده‌ای استفاده خواهند کرد که از محتوای اسکریپت‌شده فراتر رفته و قابلیت‌های تعاملی خواهند داشت. این هویت‌ها براساس مواد آموزشی موجود در منابعی مانند ChatGPT طراحی می‌شوند تا تعاملات انسانی را جعل کنند.
علاوه‌بر این، با توجه به فقدان فناوری‌های دقیق برای ارزیابی صحت پاسخ‌ها و نبود قوانین لازم برای نظارت بر انتشار مالکیت معنوی از طریق هوش مصنوعی، کنترل‌هایی که بر روی خروجی‌های این سیستم‌ها وجود دارد، هنوز به طور کامل مشخص نیست.
درمیانه دهه ۲۰۲۰، همه ما باید از پیشرفت‌های هوش مصنوعی آگاه باشیم. باوجود هیجان و شور و شوقی که در این زمینه دیده می‌شود، تنها زمان می‌تواند نشان دهد که چگونه تجمع و پیوند چندین فناوری هوش مصنوعی به هم می‌تواند آنها را به سیستم‌هایی تبدیل کند که شباهت بیشتری به انسان‌ها داشته باشد. زمانی که این اتفاق بیفتد، هوش مصنوعی به هویت‌های مصنوعی تبدیل خواهد شد و ما باید ابزارهای خود را برای مدیریت این هویت‌ها به‌روز کنیم تا بتوانیم به‌طور مؤثر ارتباطات الکترونیکی میان انسان‌ها و ماشین‌ها را در آینده مدیریت کنیم.
این مسأله از مهارت‌هایی که در سیستم‌هایی مانند Amazon Echo مشاهده می‌کنیم، فراتر خواهد رفت و بیشتر به مفاهیمی مانند تأیید هویت چندعاملی، امنیت هویت و حتی مدیریت دسترسی‌های ویژه‌ای شبیه خواهد بود که امروزه انسان‌ها از آنها استفاده می‌کنند. در نهایت، ما باید این مفاهیم را به هویت‌های مصنوعی نیز تسری دهیم و این می‌تواند تا پایان این دهه به یک چالش واقعی تبدیل شود که نیازمند راه‌حل‌های فنی و قانونی است.
کاوش در گذشته
هوش مصنوعی در حال ایجاد تحولاتی عظیم در مطالعه دست‌نوشته‌های باستانی است و متونی را که قرن‌ها برای بشر قابل خواندن نبوده‌اند، رمزگشایی می‌کند. این فناوری از رمزگشایی طومارهای سوخته رومی گرفته تا تحلیل الواح آسیب‌دیده میخی، ابزارهایی را برای کشف اطلاعات جدید از دنیای باستانی در اختیار پژوهشگران قرار می‌دهد. این پیشرفت‌ها به دانشمندان این امکان را می‌دهند که آرشیوهای وسیع و پیچیده‌ای را بررسی کرده، نوشته‌های ناشناخته را شناسایی کرده و متونی را که در طول زمان گم شده یا آسیب دیده‌اند، بادقت بی‌سابقه‌ای بازسازی کنند.
درنتیجه، دسترسی به داده‌ها بیشتر ازهرزمان دیگری فراهم شده واین امر فرصت‌هایی را برای پاسخ به پرسش‌های تاریخی ایجاد می‌کند که پیش از این، پاسخ به آنها خارج از دسترس به نظر می‌رسید. هوش مصنوعی تنها محدود به مطالعه دست‌نوشته‌های باستانی غربی نیست، بلکه دربسیاری ازمجموعه‌های تاریخی دیگر نیز کاربردهای وسیعی پیدا کرده است. به‌عنوان مثال، پژوهشگران درکره جنوبی ازشبکه‌های عصبی مبتنی بر مدل‌های ترنسفورمر برای ترجمه سوابق گسترده وقدیمی دودمان جوسئون که به زبان هانجا نوشته شده‌اند،استفاده می‌کنند.این سیستم‌های هوشمندنه‌تنها فرآیندترجمه راتسریع کرده‌اند، بلکه بینش‌های مهمی درباره روندهای سیاسی،اجتماعی وفرهنگی آن دوره تاریخی به دست داده‌اند.این نوع پیشرفت‌ها می‌توانند به پژوهشگران کمک کنند تا نگاهی عمیق‌تر و دقیق‌تر به تاریخ و فرهنگ‌های گذشته داشته باشند.
با تمام این دستاوردها، هنوز نگرانی‌هایی در خصوص دقت و دسترسی به اطلاعات وجود دارد. هوش مصنوعی امکان رمزگشایی سریع حجم‌های بالای متون را فراهم می‌آورد اما این سرعت ممکن است با چالش‌هایی در زمینه صحت واعتبار اطلاعات همراه باشد.
کارشناسان بر لزوم همکاری میان‌رشته‌ای، تبادل داده‌های باز و دسترسی عمومی به منابع تاکید دارند تا ازشفافیت وقابلیت تکرار تحقیقات اطمینان حاصل شود. همچنین، موفقیت‌های اخیر در استفاده از هوش مصنوعی نشان می‌دهند که این فناوری نه تنها جایگزین پژوهشگران انسانی نیست، بلکه به‌عنوان یک ابزار مکمل برای دانشمندان عمل می‌کند تا داده‌هایی فراهم شود که دانشمندان بتوانند آنها را تفسیر و تحلیل کنند.
با توجه به تکامل روزافزون هوش مصنوعی، پژوهشگران امیدوارند که در آینده، این فناوری قادر به رمزگشایی زبان‌های گمشده و کاوش در کتابخانه‌های زیرزمینی شود، که این امر می‌تواند فهم ما از تمدن‌های باستانی را به طرز چشمگیری تغییر دهد. در این مسیر، علاوه بر رمزگشایی متون و زبان‌ها، ممکن است دنیای باستانی به گونه‌ای نو و پیچیده‌تر برای انسان‌ها آشکار شود که درک عمیق‌تری از تاریخ و پیشینه بشریت فراهم آورد. (جام جم)
منبع:cnn.com