ITanalyze

علی اصلان شهلا- این که مسوولان کشور به جای استفاده از ظرفیت های قانونی خود کمپین رفع فیلتر توییتر تشکیل دهند، اتفاق غریبی است و به همین دلیل هم مورد پذیرش بخش بزرگی از کاربران اینترنت قرار نمی گیرد و نمایشی تلقی می شود.
بنابراین دو حالت وجود دارد؛ یا مسوولان امکان استفاده از ظرفیت های قانونی را ندارند باید این موضوع را به صورت شفاف توضیح دهند، یا حاضر نیستند هزینه ای اساسی برای تغییر مسیر فیلترینگ در کشور بدهند و به جای آن به کمپین های توییتری بسنده می کنند.
مثلا چرا دولت به نمایندگی از ملت نسبت به فیلتر تلگرام یا توییتر شکایت رسمی خود را به قوه قضاییه نمی دهد؟ یا مثلا آیا نمایندگان مجلس نمی توانند به جای بیانیه ای توییتری، نامه ای را در مجلس امضا کرده و به فیلتر توییتر و دیگر سایت ها و خدمات اعتراض کنند؟
از آن مهم تر، با وجود وعده های حسن روحانی در هر دو انتخابات ریاست جمهوری اخیر، عملا تغییر محسوسی در روند فیلترینگ سایت ها صورت نگرفته و حتی شکایات دستگاه های دولتی از کسب و کارها هم ادامه دارد. 
در چنین شرایطی، باید پرسید حتی اگر کمپین احساسی و ناگهانی مسوولان هم در رفع فیلت رتوییتر موثر باشد –که بعید است– آیا دردی از جامعه دوا خواهد شد؟ آیا وقت آن نیست که نمایندگان مجلس طرحی را برای تغییر مسیر تصمیم گیری برای فیلتر کسب و کارها ارایه کند؟ چرا به جای آن که از سمت فراکسیون امید و نمایندگان مجلس، طرحی برای تغییر رویکرد و ساز و کارهای کشور برای فیلترینگ تدوین شود، امضای برخی نمایندگان اصلاح طلب پای طرح عجیب و غریب ساماندهی پیام رسان های اجتماعی دیده می شود؟
مجموع این موارد است که سبب می شود کاربران کشور چنین اظهارنظرهای توییتری را جدی نگیرند و آن را بیشتر به یک نمایش تعبیر کنند. گزینه های موثرتری جلوی پای نمایندگان و مسوولان دولتی است. آیا آنها واقعا عزمی برای استفاده از این گزینه ها و تحقق خواست بسیاری از مردم دارند؟