ITanalyze

علی شمیرانی - اینترنت در کشور ما به سرعت و از جهات مختلف در حال رشد است. از اینترنتی شدن بسیاری از خدمات عمومی، دولتی، تجاری گرفته تا انواع سرگرمی ها و کاربری های دیگر.

اما اینترنتی که در کشور به دنبال افزایش ضریب نفوذ، کاربری و ارتقای سرعت آن هستیم، ظاهراً همچنان از آن با یک تهدید و ابزاری خطرناک یاد می شود. عمده این تهدید نیز در حوزهای اجتماعی و اخلاقی است.

برای نمونه اخیراً سرهنگ قاسمی معاون اجتماعی اداره آگاهی اعلام کرده: "آسیب‌ها در روابط خیابانی و اینترنتی بیشتر متوجه خانم‌ها به ویژه دوشیزگان است؛ چرا که این روابط معمولاً به بهانه آشنایی قبل از ازدواج صورت می‌گیرد و متأسفانه درصد بالایی از بانوان مورد سوء استفاده و تعرض قرار گرفته‌اند."

در سرتاسر مصاحبه این مقام انتظامی، روابط خیابانی در کنار روابط اینترنتی آمده تا غیر مستقیم بر تهدید آمیز بودن اینترنت در ذهن خانواده ها تاکید شود.

این در حالی است که روزانه هزاران ازدواج و طلاق در کشور رخ می دهد، اما طلاق های خبرساز آنهایی هستند که از طریق اینترنتی رخ داده اند! و هر از چندگاهی نیز مسوولان نسبت به ازدواج های "اینترنتی" به خانواده ها تذکر داده و نکاتی را گوشزد می کنند.

اما آیا پارک ها، خیابان ها، مراکز خرید، کلاس های آموزشی و ... که از جمله محل های آشنایی های دختران و پسران محسوب می شوند، فی نفسه محل تهدید بوده و خانواده ها فرزندان خود را از این محل ها دور نگاه می دارند؟ اینترنت چه؟ اینترنت فی نفسه تهدید است؟

چرا پلیس دائما به خانواده ها تاکید نمی کند که مانع رفتن فرزندان خود به پارک ها، کلاس های آموزشی و ... شوند؟ چه چیزی به طور خاص "اینترنت" را تهدید تلقی می کند اما سایر اشکال روابط را نه؟

مگر آشنایی از طریق اینترنت می تواند منجر به ازدواج یا دوستی نادیده شود؟ به هر حال دو فرد چه از طریق اینترنت چه غیر اینترنت روزی رو در روی هم قرار می گیرند و رابطه سالم یا ناسالمی شکل می گیرد که احتمالا به ازدواجی موفق یا ناموفق نیز منتهی می شود. فلذا روشن نیست اینترنت به خودی خود چگونه پدیده ای شوم تلقی می شود؟

در واقع این یک دوستی و رابطه ناسالم است که می تواند منجر به لطمات گردد، خواه خیابانی باشد خواه اینترنتی و خواه هر شکل دیگر آن، فلذا اطلاق و تاکید بر صفت اینترنتی بودن جرایم اخلاقی محل پرسش است.
منبع : فناوران