جاده ای که از آن می هراسیم
ایمان بیک - دکتر تقی پور، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در سخنانی که درست هم هست به لزوم حضور مردمی در فضای مجازی تاکید کرده و گفته است: حضور مردم در فضای مجازی، سدی است در برابر جنگ نرم. وی همچنین گفته است که با استفاده از زیرساخت های فراهم شده و از طریق محیط مجازی، می توانیم پیام انقلاب اسلامی، فرهنگ دفاع مقدس و ارزش های خلق شده در این بخش را به "جهانیان" صادر کنیم.
در این سخنان چند واژه جلب توجه می کند: جنگ، صدور و جهانیان.
در مفهوم "جنگ" رویارویی در یک یا چند جبهه مشخص نهفته است. کلمات جهانیان و صدور نیز نیازمند نگاه و عمل جهانی است.
اما ابزار ما برای محقق کردن این امکانات چیست؟ با پاسخ به 3 سوال شاید بتوان جواب این سوال کلی تر را دریافت.
1- جنگ نرم در فضای مجازی در چه جبهه هایی اتفاق می افتد؟ در شبکه های اجتماعی و مجامع بین المللی مجازی یا در سایت هایی که کارکرد اطلاع رسانی و انگیزشی ندارند؟ آیا مردم ایران برای مقابله باجنگ نرم دشمن، دسترسی به ابزار آن را – که شبکه های اجتماعی است- دارند؟ اگر هم نمی خواهیم نبرد در جبهه دشمن را بپذیریم، حداقل باید جبهه دیگری تشکیل دهیم و دشمن را وادار به جنگ در جبهه خود کنیم. آیا چنین کاری کرده ایم؟
2- بعد دیگر سخنان وزیر نیز صدور ارزش هاست. برای صدور باید در بازارها – یا فضاهای- فرهنگی بین المللی حضور داشته باشیم که عمده این فضاها نیز در شرایط امروز دنیای سایبر، مجامع مباحثه به ویژه شبکه های اجتماعی است که ما دسترسی نداریم. آیا محیط های اجتماعی بین المللی دیگری هست که مورد تایید ما یا ساخته خود ما باشد؟ آیا در گوگل یا رقیب ایرانی اش "یاحق" امکان صدور فرهنگ هست؟
3- برای جنگ و دفاع باید از ابزار دفاع استفاده کرد. برای صدور هر کالایی- چه تجاری و چه فرهنگی- ناگزیر از عبور از جاده های ویژه بین المللی هستیم. اما ما از این ابزار و جاده هراس داریم. هر چیزی را در باره اینترنت شیطانی می دانیم. حتی از شاخص های بین المللی هم می ترسیم. آیا حامیان حضور مردمی در فضای مجازی برای رفع مشکل "اینترنت هراسی" اندیشه کرده اند یا ناخواسته به آن دامن می زنند؟
منبع : فناوران
- ۸۹/۰۷/۱۳