دعوای زرگری در وزارت ارتباطات
جواد جاویدنیا* - عمده خدمات مورد نیاز مردم در بحث خرید و آموزش مجازی و امثال آن در داخل کشور شکل گرفته و مورد نیاز مردم است و در این راستا در صورتی که شبکه ملی اطلاعات به معنای واقعی به صورت کامل شکل گرفته باشد، اینترنت باید از سرعت بالایی برخوردار باشد، ولی متاسفانه همان گونه که دولت در بحث سیاست خارجی، همه چیز را رها کرده
و به سمت مذاکره و برجام سوق داده و توان داخل را در نظر نگرفته، در بحث فضای مجازی نیز همین اتفاق افتاده و وزارت ارتباطات با وجود بودجه های زیادی که برای شبکه ملی اطلاعات دریافت کرده، بیشتر به دنبال افزایش پهنای باند اینترنت خارجی برای دسترسی بیشتر به خدمات خارج بوده است. به همین دلیل در داخل، خدمات پایه مورد نیاز به آن میزانی که بتواند در حجم بالا پاسخگوی نیازهای مردم باشد، شکل نگرفته است.
بنابراین باید پهنای باند مورد نیاز مردم تامین شود؛ اما پهنای باند خارجی که ما دسترسی به اینستاگرام و بخش های مختلف داشته باشیم، نیاز واقعی مردم را برآورده نمی کند. نیاز واقعی مردم این است که ما از اینترنت داخلی با پهنای باند بسیار خوب و باکیفیت برخوردار باشیم.
اگر در کشور، شبکه ملی اطلاعات که آقایون می گویند ۸۰ درصد زیرساخت فنی آن را اجرا کرده ایم، داشته باشیم نباید در خدماتی که تماما داخلی است (مانند شبکه شاد، پیام رسان های داخلی و خریدهای اینترنتی که سرورها و زیرساخت آن در داخل کشور است) با مشکل مواجه باشیم؛ ولی متاسفانه جهت گیری آقایون در اقتصاد دیجیتال کشور در راستای همان جهت گیری ای است که ما اقتصاد فیزیکی داریم؛ یعنی به سمت و سوی تقویت دسترس پذیری پیام رسان ها و خدمات خارجی است تا اینکه خدمات داخلی تقویت شوند.
در مورد فعالیت آزادانه اینستاگرام در کشور، کسب و کارهایی که در بستر اینستاگرام فعالیت می کنند اولا هیچ کجا ثبت و ضبط نیستند و کسب و کارهایی اند که عمدتا به نوعی زیرزمینی محسوب می شوند و درآمدهایی به دست می آورند که از جانب آن هیچ مالیاتی به کشور تعلق نمی گیرد. البته هستند برخی کسب و کارهای رسمی که در بازار به صورت رسمی و فیزیکی حضور دارند و در اینستاگرام هم پیجی دارند. منظور من این دسته از کسب و کارها نیست. منظور آن یک میلیون شغل مجزای مرتبط با فضای مجازی است که عنوان می کنند. باید بررسی کنیم که این یک میلیون شغل، کدام کسب و کار است و کجا ثبت شده و کجا مالیات می دهند.
ما با اجازه دادن به فعالیت اینستاگرام در کشور، بستر یک بازار خارجی را فراهم می کنیم زیرا یک سری کسب و کارهایی که زیرزمینی هستند و تخلفات در آنها صورت می پذیرد، خلاف قوانین کشور صورت می پذیرد و کسب و کارهایی که بحث فروش انواع و اقسام موارد غیرقانونی هم دارند در کنار این بستر شکل گرفته است.
یک نکته بسیار مهم تر این است که اصل ماجرا و دعوای اصلی جای دیگر است و آن بحث فروش اینترنت بین الملل و دلالی هایی است که پشت صحنه این جریان وجود دارد و مافیایی که در این قضیه شکل گرفته است. اینجاست که افرادی را برخلاف تمام مصالح کشور حامی این فضا قرار می دهد. ظاهر کار ظاهر بسیار قشنگی است. این دوستان با این شعار که «ما می خواهیم از آزادی بیان و کسب و کار حمایت کنیم از این پلتفرم حمایت می کنند، در صورتی که در اینستاگرام هم آزادی بیان وجود ندارد. حمایت از کسب و کارها نیز نیست زیرا این کسب و کارها، کسب و کارهای واقعی نیستند که سود آن به کشور برسد. اصل ماجرا این است که در این دعوا آدرس غلطی داده می شود تا منافع عده ای از فروش پهنای باند بین الملل تامین شود. همین محتوای اینستاگرام به عنوان اینترنت بین الملل به من و شما فروخته می شود در صورتی که خیلی از بخش های آن روی سرورهای داخل ایران کَش می شود و ترافیک بین المللی مصرف نمی شود؛ در صورتی که از من و شما پول ترافیک بین الملل گرفته می شود!
از طرفی روی سایت برنامه حمایت از کودکان در فضای مجازی که زیرمجموعه وزارت ارتباطات است در بخش مستندات آن، مستندی است که صحبت مسئول همین پروژه در نمایشگاه الکامپ است. در این مستند، مشاور وزیر در اجرای طرح حمایت از کودکان در فضای مجازی که هیچ بازخوردی از این موضوع نمی بینیم که اجرایی شده باشد، نکته ای در همان اسلایدها ذکر کرده که قیمت اینترنت ما دو برابر افغانستان و ۳۵۰۰ برابر ژاپن است! این در حالی است که آقای آذری جهرمی در اولین مصاحبه بعد از وزیر شدنشان اصلاح تعرفه های اینترنت را یکی از برنامه های خود اعلام می کنند؛ در صورتی که می بینیم قیمت ها نه تنها کاهش پیدا نکرده، که افزایش نیز داشته است.
اما بحث من اینجاست که اصل ماجرا سر درآمدهایی است که پشت صحنه برای وزارت ارتباطات ایجاد می شود والا بقیه موارد یک دعوای زرگری است که سر ملت گرم شود و برخی افراد کار خود را انجام بدهند.
*معاون سابق فضای مجازی دادستانی کل کشور
منبع:کسب و کار