دوران سپری شده مردان تثبیت
محمود اروج‌زاده - امیرحسین سعیدی‌نائینی، پرچمی را که نشان نظام‌صنفی‌رایانه‌ای را برخود داشت بالا گرفت، تاملی کرد و پس از نگاهی به جمعیت حاضر در سالن ، به ظاهر بی‌احساس و البته همراه با لبخندی رسمی، در میان تشویق حضار، آن‌را به پرویز رحمتی سپرد.
مجری مراسم این عمل را به ردوبدل کردن پرچم بین سرداران گذشته و آینده تشبیه کرد، چنان‌که با خوانده شدن اشعار حماسی و زنده‌کردن یاد فردوسی به این تشبیه دامن می‌زد، در حالیکه میان جمعیت و با چاشنی شوخی، به مسابقه دوی امدادی تعبیر می‌شد، هرچه بود، به مزاح یا به‌جد، هر چند برخی سخنرانان، سکه نظام‌صنفی‌رایانه را به‌نام سعیدی می‌دانستند، اما عملا بازنشستگی او را به همراه مدیریت قبلی این نظام اعلام کردند.
جمعیتی که از مدیران و کارشناسان شرکت‌ها و رسانه‌های IT پس از مدت‌ها در شامگاه بیست و چهارم مرداد‌ماه گردهم آمده‌بودند تا پس از ماه‌ها بی‌رونقی و گاه بلا‌تکلیفی، ساعتی را با هم بگذرانند، بدین‌ترتیب شاهد تغییر نسلی از مدیریت صنفی شدند که چه بسا در نقطه عطفی اتفاق بیفتد.
طبعا از مراسم و همایشی که با هدف معین قدردانی شکل گرفته و بیشتر حال و هوای انبساط خاطر حاضرین را درپی دارد، نمی‌توان چندان انتظار داشت که تحلیل عملکرد کند، پیش‌بینی آینده نماید و محور سرفصل‌ها و تکالیف آتی را ارائه کند، اما در هر حال این الزامات را نمی‌توان نادیده گرفت، بلکه امید ایجاد رونق و تحرک در صنف، نیازمند عنایت جدی به موارد مذکور خواهد بود.
اکنون که به‌نظر می‌رسد با صدور حکم ریاست سازمان نظام‌صنفی‌رایانه‌ای، وضعیت مدیریت این سازمان از تعلیق نا‌خواسته‌ای که دامان آن‌را گرفته بود، رها شده، می‌توان با استفاده مناسب از زمان و برنامه‌ریزی در جبران خلا ایجاد شده کوشید و برای رکود موجود اقدام نمود.
طبعا در قدم اول فعال کردن بدنه ساختاری سازمان، می‌تواند تحرک را به‌تدریج به شرکت‌ها منتقل نماید، ضمن این‌که دبیرخانه‌ای با ساختار و مدیر و نیز روابط عمومی دارای شرایط، بطور قابل ملاحظه‌ای در این مسیر مؤثر خواهد بود.
کمیسیون‌های مختلف و با ظرفیت‌های فراوان سازمان نیز بخشی از سرمایه شایان توجه این نظام در نیل به تکالیف قانونی آن است که به‌نظر می‌رسد همچنان قابلیت نقد و کارشناسی شدن را دارند.
واقعیت دیگری که در چند سال اخیر، ذهن کارشناسان را به خود مشغول داشته، ارتباط و تعامل با دولت به‌عنوان بزرگ‌ترین کارفرمای این عرصه است. به نظر نگارنده، بدون رجعت به گذشته و ذهنیت موجود در این زمینه می‌توان دو خط موازی را دنبال نمود، از یکسو تجربه‌کردن ارتباطات و تعاملات جدید کارشناسی ومبتنی بر سود وزیان بخش با دولت باعث می‌شود کانال باریک گذشته به شاهراهی بزرگ مبدل گردد، وقطعا ایده‌ها و راهکارهای تازه در این عرصه همواره وجود دارد(که البته سنگ زیربنای آن، اعتمادبه‌نفس و قدرت چانه‌زنی و مذاکره قوی با بخش دولتی است.) اما به‌طور موازی باید به‌دنبال شیوه‌ها و برنامه‌هایی بود (در سطوح خرد و کلان) که تا حد امکان، وابستگی بخش خصوصی به دولت را که موجب عدم تثبیت آن می‌گردد، کاهش دهد.
بارها از مدیران و کارشناسان این حوزه (به‌خصوص زیر بخشIT) شنیده‌ام که این عرصه در قیاس با دیگر حوزه‌ها، به نسبت اوضاع و احوال بهتری دارد واین به‌نظرم نشان‌دهنده ظرفیت‌هایی برای فعالیت و گردش چرخه اقتصادی بخش، مستقل از تحولات دولتی است.
امیرحسین سعیدی، مهم‌ترین شاخصه دوره نخست سازمان نظام‌صنفی را «دوران تثبیت» می‌دانست، به‌نظر می‌رسد این تعریف نسبتا دقیقی است، هرچند می‌توان در طول وعمق آن چون و چرا نمود. اما هرچه هست باید این دوره را سپری شده دانست و درنگ در آن دیگر موجه نمی‌نماید.
در دوران جدید و با تثبیت شدن سازمان قانونی و شکل‌گیری نسبتا قابل قبول تشکیلات آن و زایل شدن نگرانی‌های روزمره، اکنون دیگر باید اهداف، دیدگاه‌های محوری و شعار تازه‌ای مد نظر قرارگیرد: هین سخن تازه بگو، تا دو جهان تازه شود...
در یک جمع‌بندی، می‌توان انتظار داشت که مدیران جدید این صنف و سازمان مسئولیت خود در ایجاد تحرک و رونق و ایفای نقشی اثربخش در توسعه کشورمان را مجدانه شفاف و اجرایی کنند، که البته شواهد روشن و امیدوارکننده‌ای در این زمینه به چشم می‌خورد.
شاید فاصله زمانی تا برگزاری الکامپ 88 بتواند زمان مناسبی برای اجرای تدریجی این ایده‌ها و محک خوردن آنها باشد و بدینسان، امیدواری در دل‌ها برانگیزد.
منبع : دنیای کامپیوتر و ارتباطات
- ۸۸/۰۶/۰۱