سازمانی که محکوم به پیشرفت است
علی شمیرانی - وارد ساختمان که می شوی چهره های قدیمی که نشان از ثبات کاری در یک مجموعه دارد، با لبخند مدعوین را به سمت سالن کوچکی در طبقه همکف هدایت می کنند. دبیر جدید هم که تقریبا همه و او یکدیگر را می شناسند جلوی در ورودی خوش آمد و حال احوال می کند. وارد سالن هم که می شوی سخت است کسی را نشناسی و با همه سلام و علیکی نداشته باشی.
از بخش دولتی و خصوصی هم سخت بتوان فردی را پیدا کرد که به مراسم دعوت شده باشد اما این دعوت را نپذیرد. به هر حال روز یکشنبه سیزدهم تیرماه هر سال مصادف با جشن تولد سازمان نظام صنفی رایانه ای کشور است. ما ایرانی ها معمولا اگر از چیزی ناراضی باشیم به هر شکل و به خصوص با متلک انداختن حرفمان را می زنیم. اما ته سالن بین جمعیت که نشسته ای هر مدیر قدیم و جدیدی که برای سخنرانی دعوت می شود و سخنانش به پایان می رسد، هیچ غر و لندی در سالن نمی یابی و در عوض تشویق های گرم است که بدرقه ایشان می شود.
از پایکوبی هیجان زده یک عضو هیات مدیره گرفته تا سخنان رسمی عضو دیگر در جلسه مذکور همه حکایت از رابطه ای فارغ از تعاملات رسمی و رییس و مرئوسی در این صنف دارد. فی الواقع انسجامی که صنف از آن می گوید از جنس شعار نیست.
نه این که داخل صنفشان درگیری نداشته باشند، اصلا مگر می شود دو ایرانی زیر یک سقف باشند و مشکلی با هم پیدا نکنند، اما طی سال های گذشته تمام تلاش ها برای یافتن سرنخی از اختلافات داخلی این سازمان به جایی نرسیده است! سازمان شش دانگی شده این سازمان نظام صنفی رایانه ایران.
از تعامل با بخش دولتی از روزهای اولیه تاسیس تا کنون گلایه دارند و تقریبا تمام مشکلات خود را ناشی از این وضعیت می دانند. برخی نیز از این که سازمان با سرعت پیش نمی رود می گویند که این هم طبیعی است این سازمان در بوروکراسی اداری ایران برای طی مسیر، خود باید دست به کار شده و ابتدا مسیرسازی کند.
اما در همین حال رشد بانکداری الکترونیکی، تجارت الکترونیکی، انواع خدمات الکترونیکی و این اواخر مصوبه تله ورکیگنگ و حتی الکترونیکی شدن امضای رییس جمهوری همه و همه نشان از رشد و نفوذ فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی به صدر تا ذیل ممکلت دارد.
همه این ها نشانه ای است از یک حقیقت خوشایند، سازمان نظام صنفی رایانه ای ایران، سازمانی محکوم به پیشرفت است.
منبع : فناوران
- ۸۹/۰۴/۲۰
