ITanalyze

علی شمیرانی - وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات هفته گذشته خبر از خروج مصوبه ای از هیات وزیران داد که به موجب آن اجازه داده شد که با صدور پروانه لازم، فیبرنوری به درب منازل، کارگاه‌ها و مراکز کسب و کار منتقل شود.

این موضوع اگرچه در زمانی دورتر از سوی وزیر ارتباطات مطرح شد و شرکت مخابرات ایران نیز به مخالفت هایی در زمینه شکل فنی و اجرایی طرح مذکور پرداخت، اما آنچه در خصوص مصوبه اخیر محل پرسش است به نحوه توسعه شبکه فیبر نوری باز نمی گردد.

شاه بیت و اصل و فلسفه نهایی توسعه شبکه فیبر نوری به امکان تسریع و ارسال حجم بسیار بالایی از اطلاعات باز می گردد به نحوی که می توان سرویس های نوینی را برای مشترکان شبکه های مخابراتی معرفی کرد که مهمترین آنها ارسال تصویر و سیستم های زنده تصویری است.

اما پرسشی که در حال حاضر نیز بی پاسخ مانده به محدودیت های قانونی دسترسی به اینترنت با سرعت های نامحدود باز می گردد. در حالی که همچنان وعده رفع محدودیت سرعت دسترسی به اینترنت برای کاربران خانگی محقق نشده و همچنان دغدغه ها و نگرانی هایی در خصوص ارسال و دریافت اطلاعات در محیط دیجیتال پابرجاست، سخن گفتن از تسهیل و تسریع دسترسی به اینترنت محل پرسش است.

چراکه برخی از افراد تصمیم گیر همچنان معتقدند که با توجه به فقدان محتوای داخلی نیازمند به اینترنت پرسرعت، همچنان نیازی به افزایش سرعت در این حوزه نیست.

اگرچه این احتمال وجود دارد که موضوع افزایش سرعت اینترنت در واقع به شبکه موسوم به اینترنت ملی بازگردد. به عبارتی در حال حاضر زمانی که سخن از ارتقای دسترسی به اینترنت می شود، شامل دو بخش دسترسی به محتوای داخلی و خارجی می شود. از این رو جا دارد تا وزیر محترم ارتباطات زمانی که کاربران خانگی امکان دسترسی به اینترنت بالای 128 کیلوبیت در ثانیه را ندارند، در خصوص ارایه اینترنت با سرعت چند ده گیگابیت در ثانیه، توضیحاتی مبسوط، شفاف و رسمی جهت تنویر افکار عمومی ارایه دهند.
منبع : فناوران