هاستینگ ملی از حرف تا عمل
علی شمیرانی - ایران همواره در شرایط خاص بین‌المللی به سر برده و می‌برد. از این رو انواع تغییرات نوین در عرصه جهانی به ویژه در بخش‌های تکنولوژیک و فناوری‌های پیشرفته با نوعی نگاه توأم با تبعیض به شکلی ناقص و همراه با تهدید و نگرانی در اختیار ایرانی‌ها قرار می‌گیرد. البته گاه نیز صدور برخی از خدمات وفناوری‌های نوین به ایران تحت تحریم کامل قرار می‌گیرند.
در اجلاس جهانی سران درباره جامعه اطلاعات که سال گذشته (میلادی) در کشور تونس برگزار شد، دنیا بر اصل آزادی جریان اطلاعات و دسترسی همگانی و بدون تبعیض به اطلاعات تأکید کرد. در این میان اینترنت و دسترسی به اطلاعات موجود در آن نیز از مظاهر بارز دسترسی به اطلاعات به شمار می‌رود.
در حال حاضر 13 روت‌سرور (ریشه‌های اصلی) اینترنت در دنیا وجود دارد که کار گردش اطلاعات در اینترنت و به تعبیر دیگر حیات اینترنت را کنترل می‌کنند. این در حالی است که از این 13 روت‌سرور، 11تای آنها در کشور آمریکا قرار داشته و دو روت‌سرور دیگر نیز در کانادا و اروپا قرار دارد.
از این رو تقریباً کنترل اینترنت در دست شرکت‌های آمریکایی قرار دارد و از آنجا که ایران از سوی آمریکا در شرایط تحریم قرار دارد میزبانان آمریکایی هر از چندگاهی سایت‌های اینترنتی ایرانی‌ها را مسدود کرده و مانع ادامه فعالیت آنها می‌شوند.
این موضوع نیز زیان‌های اقتصادی و اجتماعی پنهان و پیدای زیادی را برای کاربران ایرانی به بار آورده و می‌آورد. اگرچه آمریکایی‌ها به شکل آشکارا و برخلاف توافقات جهانی حقوق کاربران ایرانی را نقض می‌کنند.
از این رو و از حدود یک‌سال گذشته و با صدور مجوز مراکز داده اینترنتی (IDC) از سوی سازمان تنظیم مقررات وزارت ICT به سه شرکت خصوصی کار ایجاد هاستینگ (میزبانی سایت‌های اینترنتی) ملی آغاز شد اما اکنون که حدود یک‌سال از آغاز این فعالیت مهم می‌گذرد هنوز شاهد خروجی مشخصی در این عرصه نیستیم و براساس آخرین اطلاعات ظاهراً شرکت‌های که قرار بود ما را در این عرصه به استقلال اینترنتی و کاهش تهدیدهای خارجی (البته به شکل نسبی) برسانند در حال حاضر به حدود 300 شرکت و مؤسسه خصوصی و دولتی خدمات می‌دهند.
این در حالی است که هنوز از میزان کیفیت و بازدهی این مراکز اطلاع درستی در دست نیست و از سوی دیگر هزینه‌های ارایه شده توسط بخش خصوصی بسیار گران‌تر از هزینه شرکت‌های خارجی است.
بخش خصوصی معتقد است که این تجارت بسیار دیربازده بوده و دولت باید از این مراکز حمایت مالی کند. این در حالی است که دولتی‌ها نیز واکنش مناسبی به این مهم نشان نداده و تنها به اظهارنظر صرف و تکراری درخصوص فواید ایجاد مراکز دیتاسنتر در کشور می‌پردازند و بالاخره اینکه تمام این مسایل، مشکلات و اظهارات در مقطعی انجام می‌شود که باید شاهد خروجی‌های این پروژه ملی باشیم.
- ۸۴/۱۱/۱۰