چرا این صندلی میخ دارد؟!
علی شمیرانی - در کشور ما که معروف است خسروان بخش خصوصی صلاح مملکت خویش را بهتر می‌دانند، لیکن اینکه چه صلاحی در کار است که کسی را برای مدت کوتاهی به مسوولیتی کلان منتصب می‌کنند، محل سوال و پرسش است.
خبر رسید سازمان نظام صنفی رایانه‌ای چهارمین دبیر خود را نیز استعفا داد! دلیل تغییر هر چه باشد، گویی میز دبیری این سازمان محلی برای برنامه‌ریزی‌های بلندمدت نیست. به این ترتیب به نظر می‌رسد از این پس پذیرش مسوولیت دبیری سازمان نظام صنفی دل شیر می‌خواهد.
به عبارتی فردی که قصد دارد دبیر شود، یا باید بیکار باشد یا اینکه از محل کار خود مرخصی سه ماهه گرفته و در صورت ادامه حضور یا شاید امکان تداوم حضور، وارد مرحله بعد؛ یعنی فکر کردن جدی به ترک کار قبلی خود و پذیرش مسوولیت دبیری سازمان شود.
قاعدتا سود و دود چنین وضعیتی در وهله اول و آخر به چشم اعضای این صنف می‌رود و ایشان باید حساب‌کشی کنند و توضیح بخواهند. اما از بیرون که به سازمان نظام صنفی رایانه‌ای نگاه می‌کنید پرسش‌هایی مطرح است.
نخست این که چرا عمر مسوولیت دبیرهای صنفی که آمده کارهایی بلندمدت را ساماندهی کند، این قدر کوتاه است؟
دوم آنکه پیش‌بینی آینده میز دبیری سازمان چیست؟
سوم آنکه چرا دبیران این سازمان به معنای واقعی وظایف مشروحه برای ایشان در حد و اندازه یک دبیر ظاهر نمی‌شوند؟
چهارم آنکه آیا این شایعه صحت دارد که طیفی در سازمان نظام صنفی با قدرت و نفوذی که دارد محدوده فعالیت دبیرها را محدود می‌کند؟
به هر تقدیر چهارمین دبیر سازمان نظام صنفی رایانه‌ای مثل بقیه بی‌سروصدا کنار رفت تا صرفا اسمی از وی برای ثبت در تاریخ باقی بماند. هر چند که دبیران معزول، مشغول یا مستعفی هیچ‌گاه پس از خروج از این سازمان، رسما به تشریح چرایی و مسائل مطروحه نپرداخته‌اند، لیکن این موضوع به معنای بی‌اطلاعی و نبود هیچ خبری از آنچه در پشت درهای این نهاد خصوصی می‌گذرد، نیست.
منبع : دنیای اقتصاد
- ۸۹/۰۷/۰۵