ITanalyze

چیزی هیجان انگیز و انرژی بخش در استارت آپ بودن وجود دارد که موسسان شرکت ها و کسب وکارها آن را دوست دارند. آن ها می خواهند هم چنان نوآور بمانند. اگر استارت آپ دانستن یک کسب وکار می تواند نبض هیجان را در آن حفظ کند، چرا باید خود را از آن دریغ کنیم.

به گزارش اتاق تهران، وسوسه کننده است که کسب وکاری را برای همیشه استارت آپ بدانند. در استارت اپ ها خبری از کت و شلوار پوش ها نیست و از میز فوتبال گرفته تا ساعت های منعطف کاری، شما را تحریک می کند که هرگز تن به چیزی غیر از استارت اپ بودن ندهید.

این روزها بیشتر کارآفرینانی که موسسان غول های فناوری مثل گوگل و فیس بوک را الگوی خود می دانند، از تن دادن به رسم و رسوم رایج در شرکت ها خودداری می کنند. به همین دلیل تمایل دارند همیشه خود را یک استارت اپ بدانند. اما اوضاع همیشه اینطور نمی ماند.

بالاخره روزی از راه می رسد که یک کسب وکار نوپا نمی تواند عنوان استارت آپ را به دوش بکشد. اما آن روز، چه روزی است؟ سایت eu-startup در این باره به چند نکته اشاره کرده است.

محصولِ مناسب بازار
استارت آپ ها با این فرض کار خود را شروع می کنند که کالا یا خدمات آن ها برای بخش بزرگی از مردم مقبول است. وقتی مردم خدمات یا کالای یک استارت آپ را می خرند، جذابیت آن استارت آپ تایید می شود که به معنای اعتباربخشی به مدل کسب وکار و عرضه محصولی مناسب بازار است. به عبارت دیگر، برای مثال وقتی یک محصول نرم افزاری از نمونه آلفا و بتا و یک محصول سخت افزاری از نمونه های اولیه فراتر برود و مردم آن را بخرند، کار آن استارت آپ تمام است.

مقیاس
در همه تعاریفی که از استارت آپ ها مطرح شده، به مسئله رشد و مقیاس پذیری آن ها اشاره شده است. زمانی که یک کسب وکار نوپا، پوست بیندازد و بزرگ شود، دیگر نمی توان به آن استارت آپ گفت.

البته این مسئله به تعریفی که از مقیاس داریم هم بستگی دارد. در بررسی مقیاس به طور معمول از درآمد، تعداد کارکنان و ارزش کسب وکار یاد می کنند، اما بعضی هم به سن کسب وکار اشاره می کنند. برای مثال اگر عمر یک کسب وکار نوپا از پنج سال بگذرد، دیگر نمی توان آن را یک استارت آپ نامید. از نظر درآمد، تعداد کارکنان و ارزش شرکت اعداد و ارقامی مطرح شده است که گویای عبور کسب وکار نوپا از مرحله استارت آپ بودن است.

برای مثال اگر درآمد یک کسب وکار از ۵۰ میلیون دلار یا ۴۱٫۹ میلیون یورو در ۱۲ ماه بگذرد، بیش از ۱۰۰ نفر برای آن کار کنند، و ارزش آن به بیش از ۵۰۰ میلیون دلار یا ۴۱۹ میلیارد یورو برسد، نمی توان آن را استارت آپ دانست. با این حال این معیارها هم قطعی نیست. بعضی صندوق های سرمایه گذاری جسورانه هم چنان به سطح درآمد، تعداد کارکنان و ارزش کسب وکار توجه می کنند. اما معیارهای دیگری هم وجود دارد. برای مثال اگر کسب وکار شما سهام خود را در بورس عرضه کرده، بهتر است دیگر آن را استارت اپ ندانید.

سودآوری
سودآوری معیار دیگری است که اثبات می کند یک کسب وکار نوپا دیگر استارت آپ نیست. این معیار، تنها سطح درآمد را در نظر نمی گیرد، بلکه مسئله اصلی در آن، فراتر رفتن درآمد از هزینه هاست. سودآوری معیاری مناسب است که نشان می دهد یک کسب وکار می تواند محصولی را تولید کند و سرمایه ای که برای تاسیس آن به کار رفته، درحال بازگشت است.

استانداردسازی
یک معیار دیگر که نشان می دهد یک کسب وکار از استارت آپ بودن درآمده است، بورکراتیک شدن است، یعنی زمانی که فرایندها در یک کسب وکار استانداردسازی و روش ها عملیاتی شود، و ارتباطات در کسب وکار شکل رسمی تری به خود بگیرد.

برای مثال، در ماه های نخست فعالیت یک کسب وکار نوپا یک گروه که برای طراحی شکل گرفته، وظایف متعددی مثل تهیه گزارش های مالی، بازاریابی و ارتباطات با رسانه ها و توسعه کسب وکار را هم انجام می دهد. اما زمانی که انجام هر یک از این کارها، شکل رسمی تری به خود بگیرد، فرایند استانداردسازی در کسب وکار نوپا رخ داده است. این کسب وکار، یک کسب وکار کوچک یا متوسط است، نه یک استارت آپ.

نکته پایانی
معنایی که از عنوان کسب وکار می گیریم، نقشی تعیین کننده در اداره آن دارد. بسیاری از شرکت ها می خواهند هم چنان به عنوان یک استارت آپ شناخته شوند، چراکه این واژه با نوآوری و خلاقیت پیوند خورده است. بورکراتیک شدن شرکت ها از نظر آن ها به معنای پایانی بر نوآور بودن و تبدیل شدن به شرکت های سنتی و قدیمی است. به همین دلیل از آن فرار می کنند.

چیزی هیجان انگیز و انرژی بخش در استارت آپ بودن وجود دارد که موسسان شرکت ها و کسب وکارها آن را دوست دارند. آن ها می خواهند هم چنان نوآور بمانند. اگر استارت آپ دانستن یک کسب وکار می تواند نبض هیجان را در آن حفظ کند، چرا باید خود را از آن دریغ کنیم. چرا که نه؟ تا هر زمان بخواهیم، می توانیم یک استارت اپ بمانیم.