آخرین پنجره به دنیای بیرون
علی شمیرانی - سالها قبل حضور در نمایشگاههای بینالمللی یکی از اقدامات روتین و تقریبا ثابت در حوزه ICT محسوب میشد و دو نمایشگاه جیتکس دوبی و سبیت آلمان از جمله برنامههای قطعی و برخی دیگر از رویدادها نیز از جمله برنامههای متغیری بودند که در طول سال ما ایرانیها در آنها حضور داشتیم.
این نمایشگاهها فارغ از گزارش عملکردهای کلیشهای و عمدتا توخالی، میتینگها و سخنرانیهای سرکاری و بازگشت برخی شرکتکنندگان با دستان خالی، اما انبوهی از کارکردهای مثبت را نیز در دل خود داشت و به مثابه یک دانشگاه عملی، ما را از یادگیریهای اولیه زندگی در یک دنیای منظم گرفته تا فراگیری روشهای عدم موفقیت، آداب مذاکره، نحوه حضور رقبای منطقهای و بینالمللی و هر آنچه که با چشم و بدون هیچ کلامی میشد آموخت را شامل میشد.
این تجربیات اما شاید باعث میشد برخی شرکتها حتی تا سالها قید حضور در نمایشگاههای آتی را بزنند، چراکه در مییافتند فاصله زیادی با دنیای بیرون از کشور داشته و برای پرکردن این فاصله چه استانداردها و اقداماتی را باید انجام دهند.
در طول سالهای گذشته اما یک به یک از تعداد نمایشگاههایی که همچون پنجرهای برای ارتباط با دنیای بیرون و فرصتی برای جمعشدن رقبا و رویکردها در زیر یک سقف عمل میکرد کاسته شد. این اتفاقات در حالی رخ میداد که حدود 10 سالی شعار جلوزدن از نمایشگاه جیتکس داده میشد و هر ایرانی که حدود بیست سال قبل از این نمایشگاه باز میگشت آه بلندی میکشید که چه معنی دارد کشوری به کوچکی یکی از شهرهای ایران، تبدیل به هاب فناوری منطقه شود.
سالها گذشت و شرایط اقتصادی ما را به سمتی برد که یک به یک پنجرهها را به روی خود بستیم و از طرف دیگر در انتقال پایتخت فناوری خاورمیانه به تهران نیز توفیقی نداشتیم. در نتیجه تمام آن شعارها فراموش شد و نمایشگاه جیتکس با هدفگذاری بلندمدت و حرکت آهسته و پیوسته خود به ویترین اصلی ICT منطقه و از قضا آخرین دریچه ورود ما به دنیای خارج تبدیل شده است.
لذا اکنون و با سقوط ارزش پول ملی و بلاتکلیفی اقتصادی کشور، حتی تصور حضور در نمایشگاههای فرامنطقهای نیز سخت است.
حالا اما دوره و زمانه عوض شده و شعارهای جدید مد شده و حرف از حضور استارتآپها و دانشبنیانها در بازار منطقه و دنیا مطرح است و انگار همه چیز متوقف شده و ما به نقطه صفر در بیستسال قبل بازگشتهایم، البته با این تفاوت که این بار حق انتخاب زیادی نداریم و نمایشگاه جیتکس تنها پایگاه محک شرکتهای نوظهور فناوری کشور شده است.
نمیدانم چند سال دیگر امکان فراهمسازی دوباره زمینه حضور شرکتهای ایرانی در فرصتهای نمایشگاهی بزرگتر و بیشتر وجود دارد یا نه، اما میدانم اگر از همین امروز توان مالی، تسهیلاتی و حمایتی کشور روی یک برنامه مشخص و هدفمند، متمرکز و هماهنگ نشود و مثل همیشه هر کس ساز ناکوک خود را بزند، شاید همین آخرین پنجره کسب دانش و تجربه نیز به رویمان بسته شود.
- ۹۷/۰۷/۳۰