ITanalyze

علی شمیرانی - هفته گذشته در جریان یکی از بحث‌های مرسوم در کانال‌های اجتماعی، شیوه عمل یکی از مسوولان حوزه ICT، با حرارت زیاد مورد نقد بود که یکی از دوستان قدیمی و البته کم‌حرف وارد بحث شد و یک جمله بیشتر نگفت: “آکسیونیسم آقای ... تمامی ندارد.”

شخصا میانه خوبی با ایسم‌ها و بکارگیری آنها در نوشته‌هایم ندارم، به درستی نمی‌دانستم آکسیونیسم یعنی چه؟ اما چون بسیار از آن همکار فرزانه آموخته‌ام، دنبال ریشه این کلمه رفتم و از آنجا که وصف حال این روزهای بسیاری از مسوولان در حوزه فاوا و بخش‌های دیگر است، حیفم آمد به راحتی از کنار این ایسم بگذرم.

منظور از آکسیون انجام عمل اعتراضی شامل برگزاری تجمع، تحصن، اعتصاب، جمع‌آوری امضا، موضع‌گیری، توییت‌پراکنی و موارد مشابه است. آکسیون درواقع یکی از ابزارهای مرسوم اعتراضی برای دست‌یابی به خواسته‌های اجتماعی و تشکیلاتی است. به بیان دیگر آکسیون نوعی از عمل‌گرایی با ظاهر پرهیاهو، پر سروصدا و خبرساز ولی در اغلب مواقع سطحی، مقطعی و زودگذر است.

اما زمانیکه آکسیون تنها برای آکسیون انجام شود به این پدیده “آکسیونیسم” می‌گویند، یعنی تکیه بر ژست‌های اعتراض‌گونه که با فاصله گرفتن از خواسته‌های اصلی و واقعی بخش، صرفا در چارچوب حرکتی گذرا و هیجانی بازمی‌ماند.

مخلص کلام اینکه “آکسیونیسم پوششی بر نوعی بی‌عملی است که به جای تکیه بر گام‌های عملی مبتنی بر خواسته‌ها و مطالبات ِطبقاتی، بر برگزاری آکسیون تکیه می‌کند.”

آن دوست گرامی در واقع با همان یک جمله، جان کلام هر آنچه دیگران به اشکال مختلف در حال بیان آن بودند را گفت و مثل همیشه سکوت کرد.

هیاهو برای هیچ، پرداختن به مسایل سطحی و ژست‌های اپوزیسیون‌مابانه که با هدف انحراف توجه رسانه‌ها و افکار عمومی از واقعیت‌های موجود و انبوه مطالبات کلان بر زمین‌مانده انجام می‌شود، این روزها نزد برخی مسوولان چه بسیار پرکاربرد شده است.

دلایل مختلفی برای این رویکرد می‌توان برشمرد که شاید ناتوانی از اجرای مسوولیت‌های محوله (به هر دلیل) یکی از مهم‌ترین آنها باشد. به همین جهت انواع همایش‌ها، نمایش‌ها، جشنواره‌های جایزه فروشی، سخنرانی‌های بی‌حاصل، بزرگنمایی اقدامات سطحی، وعده‌های شعاری و سر خرمن، پاس دادن مسوولیت به سمت دیگران، سرگرم کردن رسانه‌ها با مسایل بی‌ارزش و حاشیه‌ای از جمله ابزاری است که برای این رویکرد و رویه در پیش گرفته می‌شود.

اما آکسیونیسم و آنچه ذکر شد اگرچه پوششی بر بی‌عملی محسوب می‌شود، اما هیچگاه پوششی بر واقعیت‌ها، مطالبات و چشم ناظران نخواهد بود، هر چند که به هر دلیل، کلامی در مخالفت ابراز نشود. (منبع:عصرارتباط)