این تازه‌واردهای بی‌تجربه
علی شمیرانی - این روزها جایی نمانده که از حیث حضور چندین و چند جوان که تحت عنوان شرکت، استارت‌آپ، فین‌تک، اپ‌نویس، بازی‌نویس، دانش‌بنیان یا سایر قالب‌های دیگر خالی مانده باشد.
این جوانان به زعم خودشان و با یک دنیا ایده و آرزو آمده‌اند کارآفرینی، کسب‌درآمد و ایجاد شغل کنند. اما موضوع اینجاست که بسیاری از آنها فقط سطح قضایا و قصه‌ها را می‌بینند که فلان شرکت داخلی یا خارجی هم روزی با حضور چند جوان (احتمالا در گاراژ خانه‌ای!) پا گرفته و حالا غول‌های بزرگی شده‌اند.
هر روز از این جلسه به آن جلسه دولتی و خصوصی می‌روند، با وعده چند مسوول دولتی و خصوصی به هیجان می‌آیند، ارقام میلیون و میلیارد دلاری که به عنوان وام قرار است به این شرکت‌ها بدهند، آنها را سرمست می‌کند و خلاصه تصور می‌کنند همین که مسوولی گفت فلان مشکل را رفع می‌کنم، همین فردا صبح کسب‌وکار کوچکشان روی روال می‌افتد و پولدار می‌شوند.
اما بسیاری از آنها چیز زیادی از حقایق و بی‌رحمی بازار نمی‌دانند. بسیاری از آنها نمی‌دانند که از جیبشان در حال صرف هزینه تحقیق و توسعه و بازارسنجی عقاب‌ها و غول‌هایی هستند که از بالا تمام تحرکات آنها را رصد می‌کنند. بسیاری از آنها نمی‌دانند که اگر روزی توانستند از هفت‌خوان رستم گذر کرده و راهی برای خودشان بازکنند، باید با پدیده‌ها و افرادی مواجه شوند که با یک اشاره می‌توانند کسب‌وکار آنها را محو کنند.
بسیاری از آنها نمی‌دانند که با هشتگ‌ها و کمپین‌ها و خطاب قرار دادن این مسوول و آن مسوول کارشان به جایی نمی‌رسد و در نهایت اینکه بسیاری از آنها نمی‌دانند بر سر مردانی که روزی موی خود را در راهی مشابه آنها سفید کرده‌اند، چه آمده است.
حالا برخی از آن بسیار اما تازه فهمیده‌اند یک من ماست چقدر کره دارد. حالا صدای نازک و ضعیف اعتراضاتی پراکنده به گوش می‌رسد که چرا کسب‌وکار من فیلتر شد، اما کسب‌وکار دیگری نشد؟ چرا فلان وعده به سرانجام نرسید؟ چرا یک رقیب یکشبه ره صدساله رفت؟ چرا کسی به داد ما نمی‌رسد و هزاران چرای دیگر.
این برخی اما کمی دیر متوجه شده‌اند کسب‌وکارهای امثال آنها تا زمانیکه در بازار جا نیافتاده‌اند، کسی کاری به کارشان ندارند، اما بازار که جواب داد و گرفت، سر و کله رقبای پیدا و پنهانی پیدا می‌شود که با انبوهی از پول و رانت و حمایت و سرمایه مثل باد از روی آنها و ریلی که متر متر روی هم سوار کرده‌اند، رد می‌شوند و سپس آنها می‌مانند و خستگی و بدهی و آرزوهایی که بر باد رفته. حقیقتی تلخ که راه برون‌رفت از آن در این مقال نمی‌گنجد. (منبع:فناوران)
- ۹۶/۰۹/۰۴