خداحافظی با صنعت فاوای ایران
علی شمیرانی - همه فقها می‌گویند، «در زمان اضطرار، خوردن و آشامیدن از هر حرامى جایز است.» بسیاری از ما این مثل معروف را نیز شنیده‌ایم که می‌گوید: «شکم گرسنه دین و ایمان ندارد.»
با اقتباس به همین حکم و مثل دینی، اگر بخواهیم این شرایط را به حال و روز امروز کشور تعمیم دهیم، طبیعی است که کسی اهمیتی به حال و روز صنعت ارتباطات و فناوری اطلاعات کشور ندهد.
واقعیت تلخ این است که صنعت ارتباطات و فناوری اطلاعات اصولا هیچ‌گاه برای کشور اهمیت استراتژیک و کلیدی نداشته است. وقتی هم سخن از کلماتی مثل کلیدی و استراتژیک می‌شود، یک نمونه‌اش می‌شود صنعت هسته‌ای.
لذا اینگونه می‌توان نتیجه گرفت که اگر در دور زمانی که کشور با مشکلات متعدد مواجه نبود و کسی اهمیتی به صنعت فاوا نمی‌داد، وقتی صحبت از مشکل آب و برق و ارتزاق و مسکن و دارو و امثالهم می‌شود، گفتن و نوشتن از صنعت ارتباطات و فناوری اطلاعات و مشکلاتش، مثل آن است که کسی در مورد بیمار بد حالی که روی تخت بیمارستان است و به خاطر مشکلات متعدد و جدی داخلی، برخی پزشکان از او قطع امید کرده‌اند، بگوید به نظر شما اگر گوشه پرده اتاق را کمی کنار بزنیم تا نور آفتاب به داخل بتابد، حال بیمار بهتر می‌شود یا نه؟!
آری، صنعت فاوا، علی‌رغم همه تلاش‌ها و شعارها و اداها، هیچ‌گاه مهم و استراتژیک نبود و حالا هم که تکلیف روشن است. واقعیت آن است که صنعت فاوا تنها در آن بخش‌هایی رشد کرده و می‌کند که رشد کرده و باید بکند، مثل سامانه‌هایی که کار کنترل و جریمه و گرفتن پول از مردم را تسهیل می‌کند. مثل بخش‌هایی که به اقتضای دنیای سایبری، خود را به کشور ما تحمیل کرده و هر اقدامی برای گریز از آن راه به جایی نبرده است.
خلاصه آنکه بودجه‌ها، جهت‌گیری‌ها، اظهارات، انتصابات و رتبه‌های منطقه‌ای و جهانی و بسیاری از پارامترهای دیگر در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات، صحت این ادعا را تامین می‌کند که زمان خداحافظی با صنعت فاوای ایران دور نیست و از این صنعت چیزی بیش از چند سخت‌افزار و نرم‌افزار و خدماتی که وجودشان برای یک زندگی حداقلی لازم و ناگزیر است باقی نخواهد ماند. یادمان باشد که در کشورهای جنگ زده‌ای مثل سوریه و حتی کشورهای فاقد حکومت مرکزی مثل لیبی هم، برای مثال خدمات اینترنتی و مخابراتی از سوی شرکت‌های تامین‌کننده پابرجاست و لذا نباید به زرق و برق تبلیغات چند شرکت و اپراتور دلخوش بود.
لذا وقت آن است که باقی فعالان حوزه فاوا به هوش و به گوش باشند و با واقعیت مواجه شوند که کسی به فکر کفش پای مریض بد حال و افتاده روی تخت نیست!
(منبع:فناوران)
- ۹۷/۰۴/۳۰