داستان انجمنها و مجوز بازی‌های جدید
علیرضا شیرازی - نشستن سر یک میز و گفتگو بین فعالان کسب و کار امری متعارف و رایج است و این گفتگوها در قالب انجمن صنفی میتواند علاوه بر گفتگوی داخلی باب صحبت با دولت و نهادهای حکومتی را نیز باز کند.
فغالیت انجمهای صنفی مرتبط با رایانه از زمان ماشینهای اداری تاکنون در جریان بوده و فراز و فرودهایی نیز داشته است اما در آخر انجمنهای صنفی با توان مناسب شکل گرفته اند. در این میان با شکل گیری بازارهای جدیدی برخی انجمنها مرتبط با کسب و کارهای جدید در این فضا نیز شکل گرفته بودند که عموماً در انجمن صنفی بزرگ تر جذب شدند مانند انجمن صنفی سرویس دهندگان اینترنت (ISP) و یا انجمن مرتبط با تولیدکنندگان محصولات چند رسانه ای... از چند سال پیش با جدی شدن فعالیت سایتهای اینترنتی و کسب و کارهای آنلاین علاقمندی در فعالان جوان این بخش برای ایجاد یک انجمن صنفی یا اتحادیه شکل گرفته بود هرچند ابهامهایی نیز در این میان بود، بطور مثال اینکه یک سایت سرویس ایمیل با یک سایت فروشگاهی و یک سایت خبر ورزشی یا سایت نیازمندیها چه اهداف و زمینه صحبت مشترکی می توانند داشته باشند؟
این اواخر کسب و کار سایتها و اپها شکل جدی و اقتصادی گرفته است و بطور مثال هزاران فروشگاه اینترنتی فعال شده و تراکنشهای مالی آنلاین نیز قابل توجه شده اند و همچنین کسب و کارهای آنلاین وارد بازار کسب و کار سنتی شده اند و قاعدتاً چنین فضایی مشکلات و دغدغه های جدیدی را نیز همراه خود دارد. بارها در جلسات مختلف زمانی که فعالان جوان این بخشها از مشکلات خود گله می کنند از نبود یک انجمن صنفی می نالند و خواهان تشکیل یک انجمن اختصاصی برای خود هستند و البته از صحبتهای آن اینگونه بر می آید که بطور مثال هیچگاه به ساختمان انجمن صنفی رایانه سر نزده اند یا تماسی نداشته اند و آنها که کمی جدی‌تر هستند میخواهند مجدد چرخ را از ابتدا اختراع کنند.
از نگاه نگارنده اینکار شاید غیرقانونی نباشد اما آیا براستی لازم است هر زیرگروهی از فعالان یک بازار کسب و کار برای خود انجمن صنفی اختصاصی راه بیاندازند؟ مثلا اتحادیه صنفی استارتاپها! ، اتحادیه صنفی سایتهای واسط پرداخت، اتحادیه فین تک ها، اتحادیه فروشندگان آنلاین پوشاک، انجمن صنفی سایتهای خبری ورزشی، انجمن صنفی سایتهای نیازمندیهای آنلاین و.... و البته وقتی اوضاع بهم ریخته می شود که هر انجمنی مدعی و خواهان امتیازات خاصی می شوند و بطور مثال هر کدام خود را در جایگاه اعطای مجوز و رگلاتوری بازار و فضای کسب و کار خود می دانند.
متاسفانه فضای نامناسبی شکل گرفته است که گروهی از فعالان کسب و کار در حالی که حقوق کسانی که در بازارهای سنتی مجوزهای مرتبط را کسب کرده اند را نادیده می گیرند و در واقع آنرا قبول ندارند خود خواهان دریافت مجوز جدیدی هستند و حتی در جاهایی که دولت یا قانون نیازی به دریافت مجوز ندیده است آنها همچنان علاقمند به تعریف مجوز و سپس دریافت آن و بعد الزام دیگران (رقبای خود) به دریافت همان مجوزها دارند و در این میان ساده تر دیده اند که خود انجمن صنفی تاسیس و به خودشان مجوز دهند! و کار به جایی رسیده است که برخی خیلی صریح به مسئولان میگویند که ما مجوز گرفته ایم (مجوزی که عملاً از قبل به آن نیازی نبوده است) پس سایتهای رقبای ما که مجوز نگرفته اند را مسدود کنید.
در نهایت آنکه گفتمان فعالان یک حوزه بی اشکال و خوب است اما اگر هدف از چنین اجتماعی دور زدن تلاشهای دیگران و تعریف یک نهاد موازی دیگر و اضافه کردن مجوزهای جدید و فشار بر دیگر افراد فعال در آن حوزه کاری است توجیهی نخواهد داشت. (منبع)
- ۹۶/۰۷/۱۲