مدیریت بنیاد ملی بازیها اسپارتاکوسی است
اسماعیل شفیعی سروستانی در نشست شصتم از سلسله نشست های فرهنگ مهدوی، که با موضوع بازیهای رایانه ای برگزار شد، دقایق ابتدایی را به بیان مقدمه ای درخصوص موضوع همایش پرداخت.
شفیعی سروستانی سخنان خود را با بیان تجربه ای گشت و گذار در مراکز فروش و عرضه فیلم ها و سیدی ها و بازیهای رایانه شروع کرد و گفت: در این گشت و گذار کوهی از انواع بازیها با قیمت های ارزان را مشاهده کردم.بی شک جمع کثیری از کودکان، نوجوانان و حتی بزرگسالان ازین بازیها استفاده می کنند و در سالهای اخیر نیز که به لطف بنیاد ملی بازیهای رایانه ای داریم خودمان را از بازیهای خارجی بی نیاز می کنیم.بازیهایی که شباهتهای شگرفی به بازیهای غربی دارند . اما این بازیها با کاربرانشان چه می کنند؟
وی برای پاسخ به این سوال به فیلم اسپارتاکوس اشاره کرد:اسپارتاکوس فیلمی است که در آن گلادیاتورها بعد از سالها اسارت علیه قیصر روم قیام می کنند و او را برکنار می نمایند، اما وقتی قیصر سرنگون می شود، آنها دقیقا نظامی شبیه به حکومت او را پیاده می کنند. چرا که به آن خو گرفته اند.
این محقق و فعال فرهنگی در ادامه گفت: من از این تمثیل استفاده کردم برای اینکه عمل به سبک اسپارتاکوسی که اساسا به خطاست را در خصوص کارهای فرهنگی مان توضیح دهم. این امر اشتباه نه! خطاست که فکر کنیم تنها یک سبک وجود دارد و آنرا بگیریم و کاری به جان مایه آن سبک نداشته باشیم. ما فقط داریم رنگ و لعاب آثار غربی را کپی برداری می کنیم و به اسم محصول بومی به دست مصرف کننده می رسانیم. این شیوه بارها در ایران پیاده شده است. یک روز گفتیم چرا خوانندگان لس آنجلسی برایمان بخوانند و این شد که بازارمان را پر کردیم از انواع موسیقی ها ی پاپ و راک مجاز! یک روز شهرهایمان را به سبک غربی پر کردیم از آسمان خراش ها و با کلی ذوق، یک کاشی « وان یکاد…» یا «توکلت علی الله» بر سر در آن زدیم که البته همان هم در سالهای اخیر تبدیل شده به عکس فروهر خدای زردشتی.
به گزارش مستور وی افزود: امروز هم بازیهای رایانه ای شروع کرده اند اساطیر و قهرمانان حماسی ایرانی را در قالب آرنولد غربی در آوردن. درحالی که این روش اسپارتاکوسی، در تغییرات و تبدیل صورتهای زندگی کارکرد درستی ندارد و کاملا انحرافی است.
شفیعی در پاسخ به این سوال که بازیها و اسباب بازیها اساسا چه کارکردی دارند نیز تصریح کرد: بازیها نقش ها گوناگونی دارند. اولین آن، که مهمترین نیز هست، نقش تغییر نگرش کلی انسانها درباره حیات و هستی است. این تغییر نگرش اگر در سرزمینی رخ دهد، باعث کن فیکون شدن آن می گردد.
اگر ما بخواهیم کارتغییر نگرش را برای نوجوانان انجام دهیم، حداقل ۵الی ۸ سال زمان نیاز دارد، در حالی که بازیها، با در گیر کردن جان افراد، به طور غیر مستقیم بر او اثر می گذارد. اگر در یک کلاس درسی داده شود، پیام مستقیم برای فرد شنونده، سوال و ان قلت ایجاد می کند اما همین فرد در مقابل بازیها کاملا بدون موضع و لَخت می شود وبه قول امروزی ها بخش ناخودآگاه مغز و به بیان من جان او تحت تاثیر قرار می گیرد. در حالی که در کلاس ذهن فرد تحت تاثیر است.
وقتی خالق بازیها در ایران یا هر کشور دیگر جانش متحول نشده باشد و صرفا دانش طراحی و ساخت بازی را کسب کرده باشد، آیا می توانند معنایی معنوی به او منتقل کند؟ پس بهتر است که باد به غبغب نیندازیم و از دستاوردهای عرصه بازیهای رایانه ای اینگونه داد سخن ندهیم!
کارکرد دیگر بازیها، تغییر معنای زندگی است. جوان یا نوجوان هدف غایی از هستی را در جریان بازیها کسب می کند. و این امر یعنی پنبه کردن تمام رشته ها. یعنی هرچقدر هم کلاس و منبر و درس و وعظ بگذاریم، تا بتوانیم ذهن این افراد را از معنای جدید پر کنیم نمی شود، چرا که تفکرات قبلی وارد شده به ذهن او مزاحم اند. پس لازم است که معلمی آگاه، کوزه ذهن اینها را از آلودگی ها خالی و سپس با آب طاهر بشوید و بعد قطره قطره آب ناب در آن بریزد. البته اگر در این پروسه اجل به او مهلت دهد.
مدیر مسئول ماهنامه موعود سومین تاثیر بازیها را جا انداختن سبک زندگی مطلوب بازی سازان معرفی کرد و گفت: اساساً این سبک زندگی، بنی اسرائیلی و مربوط به اشرار آن است، چراکه فرهنگ و تمدن غربی یهودی است و نه مسیحی و موسایی.
وی در انتها با بیان سختی ها تعلیم و تربیت نیاز به انجام کار سخت در این حوزه را لازم دانست و اضهار امیدواری کرد مطالب مطروحه در این برنامه ها مصداق این شعر نباشد که:
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من/ آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.
- ۹۰/۱۲/۰۵