ITanalyze

موبنا- علی طالب زاده- واگذاری سهام شرکت مخابرات ایران با انتقاداتی همراه شد و برخی آن را جیب به جیب شدن داستند.اما باید نیمه پر لیوان را هم دید.خروج از سایه قوانین دست و پا گیر دولتی حداقل مزیت بزرگ برای این شرکت برای خصوصی سازی است.

قوانین و مقررات دولتی اکنون گریبان گیر بسیاری از شرکت های دولتی برای رشد و ارتقا است.شرکت های دولتی با فضای دولتی حداقل فضا برای ایجاد تغییرات و تحول در درون خود را دارند.تغییراتی که می تواند یک شرکت را از عرش به فرش ببرد.

هفته جاری شاهد بزرگترین معامله تاریخ بورس ایران بودیم.50 درصد بعلاوه یک سهم دومین شرکت بزرگ دولتی واگذار شد که به گفته مسوولان سازمان خصوصی سازی در خاورمیانه بی نظیر است.

واگذاری سهام مدیریتی این شرکت گذشته از برخی ابهامات ، نقطه عطفی در عرصه فعالیت این شرکت به شمار می رود.

شرکت مخابرات ایران با وجود رشد کمی و گسترش فعالیت های خود، از رشد کیفی لازم در تمامی بخش ها فاصله دارد.خدمات فعلی این شرکت به مشتریان و در واقع سرمایه های اصلی آن هستند، از کیفیت و تنوع لازم کمتری برخوردار نیست.

تا همین چند سال پیش مشترکان برای دریافت یک سیمکارت باید ماه ها درصف انتظار می نشستند و حتی برای فعال سازی پیامک باید چند روزی را در نوبت بودند.با ورود تالیا و اپراتور دوم این رویه تا حدود بسیاری تغییر کرد. اکنون مخابرات سعی در ارائه خدمات مشابه با اپراتور های خارجی مطرح دارد.

قطعا سایه سنگین دولت بر شرکت مخابرات ایران و بروکراسی اداری توان عکس العمل های فوری و همگام با تحولات روز را از این شرکت گرفته است.

حداقل واگذاری سهام این شرکت حداقل مزیت برای مسولان شرکت و مشترکان و صاحبان سهم آن ، خروج زیر سایه دولت و حرکت به سمت بهره وری، کاهش هزینه های بی مورد و افزایش خدمات کیفی است.