ITanalyze

علی شمیرانی - هفته گذشته و در هیاهوی شایعات و لابی‌ها و رایزنی‌ها برای انتخاب وزرا، تعدادی از مدیران و فعالان بخش خصوصی در سالن یک هتل دور هم جمع شدند تا خواسته‌های خود از وزیر ارتباطات بعدی را مطرح کنند.

نه چهره‌هایشان ناشناخته بود، نه مشکلاتشان و نه خواسته‌هایشان. برخی‌ها را می‌شناختم که حالا مویشان سپید و تن صدایشان ضعیف‌تر شده بود اما حرفشان همان حرف‌های جوانی بود.

جوان‌ترها با زبانی رک و تند حرف می‌زدند و مسن‌ترها هم با مثل و طعنه. مسیر رسیدن به خواسته‌ها اندکی متفاوت بود اما حرف و خواسته‌هایشان یک سمت و سو داشت، آنها خواستار بازشدن گره‌ها از دست و پای صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات بودند.

اما اهم مسایل و چالش‌های مطروحه به این شرح بود:

- نبود برنامه جامع در حوزه فاوا
- نداشتن کرسی خصوصی‌ها در مراکز تصمیم‌گیر
- ادامه رقابت شرکت‌های دولتی و خصولتی با شرکت‌های خصوصی
- مشکلات قدیمی بیمه و مالیات
- تعدد، ناهماهنگی و تفکیک شرح ماموریت متولیان دولتی و حاکمیتی فاوا
- قراردادهای ترکمنچای دولتی و پرداخت دیرهنگام مبلغ قراردادها
- اجرای خصوصی‌سازی واقعی
- خروج و استقلال رگولاتوری از دولت
- مجوز زایی به جای مجوز زدایی و مقررات‌گذاری
- عدم دسترسی بخش خصوصی به داده‌های دولتی
- نبود نظارت بر بخشنامه‌های حمایتی حوزه ICT
- قوانین و مقررات غیرشفاف و قابل تفسیر

همه می‌دانند که بازکردن گره این مسایل اما از عهده یک وزیر به تنهایی خارج است و این مهم نیازمند یک حرکت به سبک «ماهاتیر محمد» است که با تمرکز روی اقدامات بنیادین و توجه به دانش و فناوری، مسیر حرکت کشور مالزی را دگرگون کرد.

لذا این خواسته‌ها باید راس دولت را هدف گرفته و از پتانسیل‌های بالاترین مقام اجرایی کشور یعنی شخص رییس جمهوری استفاده شود، زیرا آنطور که مشهود است، بخش عمده‌ای از گره‌ها در دولت است و به دست دولت هم می‌تواند باز شود. (منبع:عصرارتباط)