ITanalyze

روزی می‌رسد که وزیر فن‌آوری اطلاعات ایران (که بعد می‌آید) با آب و تاب تمام و پوشش خبری بین‌المللی، طرحی ارایه بدهد که یک نوع کارت هوشمند برای سلام کردن نشان بدهیم و یک نوع دیگر برای خداحافظی و دیگر کلامی از دهان مبارک خارج نکنیم. وزیر بعدی هم وقتی از راه رسید، طرحی ارایه بدهد که این دو کارت را ادغام کرده و به صورت مالتی اپلیکیشن در آوریم.
تقریبا روزی نیست که صاحب منصبی نا آشنا به مسایل فنی و اجراییِ کارت هوشمند و غیر هوشمند، درباره طرحی جدید که با استفاده از کارت هوشمند است، صفحاتی از مطبوعات را سیاه نکند و اوقات صدا و سیما را هدر ندهد. متاسفانه چون مملکت ما مملکت گل و بلبل است، هیچ نوع خرابکاری حتی از نوع سقوط هواپیما روی سر مردم و انفجار قطار، منجر به معذرت خواهی مقامی هم نمی‌شود. بنابراین هر کس در هر جا هر چه دلش خواست می‌گوید و هر چه هم که مطبوعات و غیره پی‌گیر شوند، به روی خودشان نمی‌آورند که قبلا چه وعده‌هایی داده بودند و چه طرحهای مشعشعی را اعلام کرده بودند. خدا را شکر که قوه قضاییه هم اصلا وظیفه‌ای در این باره ندارد.
هنوز هیج بانک و غیر بانکی از پیاده سازی کارت هوشمند خود سود نبرده است (لطفا تحقیق فرمایید). هنوز هیچ دستگاه خواننده کارت مالی هوشمند در کشور نصب نشده و دلیلی هم فعلا برای نصب آن وجود ندارد. وقتی می‌توان با یک تلفن ساده به مرکز صدور کارت وصل شد و از مزایای بی‌شمار سامانه آنلاین برخوردار شد، مگر مغز کبوتر خورده‌ایم که معضلات بی‌حصر کارت‌های آفلاین و هزینه آنرا بپذیریم؟ ارتباط با اینترنت به حدی آسان و ارزان شده است که از آن برای اینترانت هم خیلی‌ها استفاده می‌کنند.
زمانی تیتر می‌زنند که: "شورای عالی اطلاع رسانی سر نوشت کارت هوشمند درمان را بررسی می‌کند" یا از "کارت هوشمند سلامت" خبر می‌رسد یا از "ایران کارت" می‌گویند یا طرحی که در هیچ کجای دنیا نظیر ندارد مطرح می‌شود! اکثر این طرح‌ها بدون کارشناسی مناسب بوده و منشا گرفته از ذهن یک نفر است که اکنون به منصبی دست پیدا کرده است.
متاسفانه ارتباطات و متخصصان آن بین مدیران ما مهجور مانده‌اند. اگر مدیر شبکه پیشنهادی برای بالا بردن ضریب پایداری بدهد ماه‌ها و سال‌ها طول می‌کشد تا اگر خدا بخواهد به ثمر برسد؛ اما اگر پیشنهاد خرید 10هزار رایانه شخصی از راه برسد، با مصوبه‌یِ دست گردان شده‌یِ هیئت مدیره خریداری می‌شود. هنوز خیلی از مدیران ما محلی فکر کرده و از معجزه ارتباطات بی خبرند. بسیاری هنوز فکر می‌کنند که اگر لحظه‌ای ارتباط قطع شد همه چیز خراب می‌شود. اما وقتی آمار خرابی دستگاه‌های سخت‌افزاری را ملاحظه می‌کنیم که باعث توقف کار شده‌اند، نرخ آنرا بیش از قطعی خطوط ارتباطی می‌یابیم.
مشکلات استفاده از کارت هوشمند به صورت آفلاین در برابر استفاده از کارت مغناطیسی یا معمولی (مانند کارت ملی) و خطوط مخابراتی به صورت آنلاین آنقدر زیاد است که آنرا بی‌ارزش می‌کند. سهولت، ارزانی، امنیت و توانایی خطوط مخابراتی به حد کافی زیاد شده است و به کمک متخصصین شبکه می‌توان خطوطی بسیار امن ایجاد کرد. اگر یک صدم خرجی که برای هوشمند کردن کارت برای کارهای آفلاین صرف می‌شود را در شبکه و پایداری آن و برای تامین کارشناسان شبکه خرج کنیم، مزایای آن صد برابر وقتی می‌شود که آفلاین کار نماییم.
اگر به صورت آنلاین کار نماییم، حتی احتیاج به هیچ نوع کارتی نداریم. شناسنامه معمولی یا کارت ملی یا حتی دانستن شماره ملی یا مشخصات شناسنامه برای شناسایی هر شخص می‌تواند بکار رود و تمام احتیاجات مخابراتی و شبکه‌ای آن بر قرار است. بدین وسیله می‌توان به اطلاعات بیمه، درمان، بانکی، ثبت احوال، تحصیلی و هر نوع دیگر دسترسی پیدا کرده و آنرا بروز آوری کرد. به راحتی می‌توان پرونده پزشکی بیمار را استخراج کرده و درمان جدید را در آن ثبت کرد. در هر صورت میزان دسترسی به اطلاعات آن نامحدود است در حالی که هر کارت هوشمندی محدود است.
گم شدن و خراب شدن کارت هوشمند بسیار محتمل است و دارنده آن تا صدور کارت هوشمند دیگر، قادر به استفاده از خدماتی که به آن کارت وابسته است نمی‌باشد. اما اگر کارت ملی یا شناسنامه یا هر کارت معمولی دیگر گم شود، کافی است که مشخصات آن مانند شماره کارت یا شناسنامه یا شماره ملی را با دست وارد سامانه کنیم تا عکس و مشخصات صاحب آنرا بیابیم و به کار ادامه دهیم. کارت هوشمند آنقدر خودش هوشمند نیست تا بگوید که آنرا چگونه بکار بریم، این ما هستیم که باید آنرا هوشمندانه و خردمندانه بکار بندیم.

منبع : ماهنامه راه راست