یارو هم تبریک گفت!
علی شمیرانی - هر چه تلاش کردم از مناسبتی به نام روز خبرنگار بگذرم و به سهم خود کمکی به فراموشی و کمرنگ شدن چنین روزی کنم، نشد. علتش را می‌گویم.
نخست اینکه در سال‌های گذشته چنان تعداد قلم به مزدها، پاچه‌خواران، دروغ نگاران، گمراه‌کنندگان جامعه و خادمان رسانه‌ای مفاسد و اشخاص نالایق که به اسم خبرنگار مشغول به کار هستند و بر معدود خبرنگاران واقعی غلبه کرده و جایگاه و شأن روزنامه‌نگاری را لگدمال کرده‌اند که گاه خجالت می‌کشیم که بگوییم ما هم روزنامه‌نگار هستیم.
دوم اینکه این روز بهانه‌ای شده تا برخی از آنها که مایه شرم روزنامه‌نگاری هستند، در چنین روزی قلم‌فرسایی کنند تا به بقیه بگویند، ما خبرنگار هستیم!
اما امسال از جهات متعددی این روز بیش از گذشته نمک به زخم خیلی از روزنامه‌نگاران راستین و رسانه‌های واقعی پاشید.
یارو روابط عمومی فلان نهاد مرتبط با حوزه کاری‌مان است که حتی یکبار هم معدود خبرنگاران واقعی را از نزدیک ندیده، چون جرات دعوت کردن‌شان به برنامه‌های خبری رییسش را ندارد، بعد در گوگل جست‌وجو کرده و این جمله کلیشه‌ای را ایمیل و پیامک کرده که خبرنگاران طلایه‌داران جبهه آگاهی و زبان گویای جامعه و... مزخرفاتی از این دست هستند!
یارو روابط عمومی فلان نهاد مرتبط با حوزه کاری‌مان است که در طول سال گذشته ده‌ها گزارش و نقد و سوال از عملکرد مخدوش و غیرشفافش منتشر کرده‌ایم و پاسخ نداده، آن وقت روز خبرنگار پیامک داده درود بر خبرنگارانی که در خط مقدم شفافیت هستند!
یارو مسوول فلان نهاد است که پیغام می‌دهد: گیر بدهید به معدود آگهی‌دهندگان به نشریه شما فشار می‌آورم تا با شما کار نکنند. بعد روز خبرنگار پیامک می‌زند و شعار زنده باد خبرنگاران می‌دهد!
یارو به واسطه عملکرد شبه‌ناک و فسادگونه‌اش در توزیع کاغذ و یارانه مطبوعات، باعث تعطیلی چندین و چند نشریه و روزنامه‌نگار شده، آن وقت روز خبرنگار پشت تریبون می‌رود و در باب اهمیت جایگاه خبرنگاران شعر می‌گوید.
خلاصه آنکه این یاروها که زیاد هم شده‌اند و در صف مقدم ضد شفافیت و روزنامه‌نگاری و رسانه‌ها هستند، روز خبرنگار چشم در چشم خبرنگاران آنها را تکریم، (بخوانید تمسخر) می‌کنند و هدیه هم می‌دهند!
اصولا آخرین باری که خود را خبرنگار معرفی کرده‌ام را به خاطر ندارم و چند سالی می‌شود که کارت‌های خبرنگاری‌ام را به روز رسانی نمی‌کنم و جایی لازم باشد کارت ملی ارایه می‌دهم. در پایان اما باید یادی کنم از روزنامه‌نگاران خوبی که بیکار شدند چون حاضر به خودفروشی نشدند و معدود رسانه‌های واقعی و باقی‌مانده هم رمقی برای جذبشان ندارند. (منبع:فناوران)
- ۹۸/۰۵/۱۹