ITanalyze

عباس پورخصالیان - در خصوص راه‌اندازی تلویزیون اینترنتی باید توجه داشت که سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، اولاً: قانوناً حق دریافت هیچ تعرفه و عوارضی بابت انتشار محتوای رادیوتلویزیونی از شهروندان را ندارد، زیرا دستگاهی بودجه بگیر است؛ و ثانیاً: شبکه سیم مسی و خطوط دسترسی ثابت در کشور در انحصار مطلق شرکت مخابرات ایران است و آن محدودیت قانونی به علاوه این انحصار بستر دسترسی، باعث شده اند که دو غول با هم یکی شوند.

از طرف دیگر، اگر در نظر بگیریم که بازار و "بخش اقتصادی خدمات رادیو تلویزیونی" به مفهوم تعدد بازیگران رقیب و کنشگران فراهم آور خدمات رادیو تلویزیونی است، انحصار عرضه این خدمات در فقط یک سازمان فراقوه ای، به معنی آن است که کشور ایران فاقد بازار و بخش رادیو تلویزیونی به معنای اقتصادی آن است، وضعیتی که بازار را به "نابازار" و بخش را به "نابخش" تبدیل می کند.

اکنون پیوند دو نهاد انحصاری برای عرضه تلویزیون اینترنتی، یک ابر انحصاری را در نابازار مخابرات ایران به ارمغان می‌آورد. از جمله آثار بدیع این ابر انحصار، یکی قیمت مقطوع آن و دیگری بی‌نیازی از استانداردسازی به موقع تجهیزات مورد نیاز آن در سمت کاربر است. بیش از ده سال از گذار از پخش آنالوگ به پخش دیجیتال در کشور می‌گذرد و تازه در پاییز 92، استاندارد "ست تاب باکس" پخش دیجیتالی به در سازمان ملی استاندارد رسید، در حالی که بازار ایران پر است از انواع "ست تاب باکس" منهای استاندارد ملی.

سه سال پیش، روزی که از نگارنده برای شرکت در جلسات استانداردسازی "ست تاب باکس" پخش دیجیتالی دعوت کردند، گفتم بیایید بجای استانداردسازی "ست تاب باکس" تک منظوره پخش دیجیتالی، "ست تاب باکس" چند منظوره‌ای را استاندارد کنید که همه انواع کاربردهای رادیو تلویزیونی و مخابراتی و اینترنتی "ست تاب باکس" را شامل شود.

نماینده سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی هم در آن جلسه حاضر بودند، اما سکوت اختیار کردند.

اکنون باید چند سال سپری و بازار مملو از "ست تاب باکس"های غیراستاندارد شود تا بار دیگر استاندارد مشابهی به سازمان ملی استاندارد برای تصویب دیرهنگام "ست تاب باکسی" دیگر تقدیم شود.