از ماست که بر ماست
علی شمیرانی - اگرچه کمی دیر است لیکن من نیز با نظر دو تن از همکارانم که نقدی بر نحوه تقدیر از خبرنگاران در روز خبرنگار داشتند موافق هستم.
شبنم کهن چی و سپس شهرام شریف از جمله همکارانی بودند که روز خبرنگار را به علت نوع برخورد دعوت کنندگان از ایشان مورد نکوهش قرار داده بودند.
من نیز با نظر ایشان موافقم. واقعیت این است که همچنان در حوزه فناوری اطلاعات ما شاهد برخوردی مصرفی با خبرنگاران هستیم. برخوردی که از سال های گذشته وجود داشته است و خبرنگاران تنها زمانی به کار گرفته می شوند که قرار باشد از آنها استفاده شود. بعد از اتمام تاریخ مصرف نیز خبرنگار یا خبرنگاران مربوطه اصولا امکان دسترسی به مدیر و مدیران مربوطه را نخواهند داشت چرا که اصولا دلیلی برای این کار وجود ندارد. اگرچه این عدم امکان دسترسی به مدیران در مورد همگان شاید صدق نکند.
آن هم به یک دلیل. برخی از نویسندگان در مطبوعات و خبرگزاری ها اصولا طوری می نویسند که انگار قراردادی چیزی با فرد مصاحبه شونده داشته و در حال انجام وظیفه هستند به همین جهت هیچ گاه نیز خبری بر خلاف مطامع فرد یا مجموعه مذکور در رسانه نویسنده مذکور یافت می نشود.
در مورد علت برخورد مصرفی با خبرنگاران بسیار گفته و شنیده شده است و من قصد ورود به این بحث را ندارم، لیکن هستند عده ای به ظاهر خبرنگار که خود همواره ضمن ابراز ادب و احترام در خدمت گذاری حاضرند.
شما هم جای صاحبان منصب و قدرت باشید وقتی ببینید کسانی شبانه روز در خدمت شما و وصف نیکویی های شما هستند شاید برخوردی مشابه با آنها داشتید. از این رو من خیلی به حوزه ها، روابط عمومی ها و مدیران انتقاد وارد نمی کنم چرا که از ماست که بر ماست. بیایید کمی واقع بین باشیم.
شما هم وقتی با صدای لرزان، چشمان ملتمس و حالت نیمه مضطرب یک نویسنده مواجه می شوید که به نوعی گدایی خبر از شما می کند، چگونه برخورد خواهید کرد؟ شما نیز طبعا و نه با قصد، نا خواسته انگار که به یک مورچه نگاه می کنید از بالا و گوشه شانه هایتان او را ورنداز کرده و برای بردن لذت بیشتر می گویید" الان سرم شولوغه لطف کنید با دفتر هماهنگ کنید!"
و باور کنید طرف دفتر ندارد که اصولا منشی داشته باشد.
اگرچه خوشبختانه و خوشبختانه رگ و ریشه هایی در برخی بخش ها که به درک بالاتری در تعامل با خبرنگاران رسیده اند، مشاهده می شود که رفتاری بسیار حرفه ای و در خور شان خود و خبرنگاران را دارند. اگرچه این نیز با تلاش و خوب برخی از همکاران فراهم شده است.
به هر ترتیب این چرخ می چرخد و می آیند و می روند لذا علاوه بر آن که همکاران مخالف با نوع برخورد با روزنامه نگاران را درک می کنم، باید بگویم به هر حال با توصیفی که قبل تر آمد وضع همین است که هست، زیاد به دیگران گلایه نکنید.
مطلبی از رئوف در همین مورد: لوح تقدیر نمی خوام!
- ۸۶/۰۵/۲۸