امنیت مجازی کشور را به خارجی‌ها سپرده‌ایم؟
موضوعی به نام امنیت مجازی چالشی جدید و مختص ایران یا چند کشور خاص نیست. امروزه کشورهای پیشرفته‌ای همچون آمریکا نیز با مساله امنیت مجازی خود در وقوع حملات به زیرساخت‌های حساس بانکی، اطلاعاتی، زیرساختی و نظامی خود مواجه است. حالا حتی چند کشور میلیاردها دلار هزینه می‌کنند تا بنا بر هدایت و اعتراف آمریکایی‌ها ویروسی به نام استاکس‌نت را که از آن با عنوان پیچیده‌ترین حمله مجازی دنیا نیز نام برده می‌شود را به سمت تاسیسات هسته‌ای کشورمان هدایت کنند.
اما آیا موضوع امنیت مجازی محدود به حفاظت از منابع و زیرساخت‌های حساس کشور می‌شود؟ آیا ما با روشی مشابه با حفاظت از این منابع از سایر زیرساخت‌ها، صنایع و کاربران نیز حفاظت می‌کنیم یا این بخش از کشور را به خارجی‌ها سپرده‌ایم؟
برگزاری سی و چهارمین نمایشگاه هفته فناوری جیتکس در امارات نشان داد که شرکت‌های امنیتی و رایانش ابری تمام تمرکز و منابع تبلیغاتی خود را به سمت خاورمیانه گسیل کرده‌اند. بر اساس یک اصل کلی بدیهی است که سرمایه و انرژی تمام شرکت‌های به سمتی هدایت می‌شود که سریع‌ترین و بیشترین بازگشت سرمایه را تضمین کند. اما این یک سوی ماجرا است. آیا ما نیز به همان اندازه از این وضعیت سود می‌بریم؟
مروری کوتاه بر حجم تاسیس شرکت‌های توزیع‌کننده محصولات امنیتی اعم از ضد ویروس‌ها در کشور نشان می‌دهد این شرکت‌ها به شکلی بی‌سابقه در حال رشد و رقابت با یکدیگر هستند.
به هر حال در کشور ما کلید ارایه خدمات نسل 3 و 4 زده شد و حالا اپراتورها از زمین و هوا می‌توانند خدمات اینترنت پرسرعت به مشترکان خود بدهند. در کنار این موضوع چرخش سریع و شتابنده کاربران ایرانی در خرید تلفن‌ها و ابزار هوشمند نیز غیر قابل انکار است.
به گفته نصراله جهانگر معاون وزیر ارتباطات و دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات، با توجه به اعطای مجوز نسل ۳ موبایل، بازار ایران به ۴۰ میلیون گوشی هوشمند جدید نیاز دارد که مبلغی حدود ۱۵ میلیارد دلار هزینه ارزی دارد.
به این موضوعات باید رشد فزاینده تهدیدهای امنیتی در جهان، رشد و توسعه انواع خدمات الکترونیکی و جمعیت جوان و عمدتا تحصیلکرده ایران را نیز افزود.
اگرنگوییم کل تعاملات الکترونیکی کشور به سمت موبایل می‌رود لیکن می‌توان گفت شاید این ابزار با توجه به جمعیت جوان کاربر اینترنت در کشور بیش از 70 درصد می‌شود.
جالب آنکه حالا چرخش به استفاده از سیستم عامل‌های سابق به سمت سیستم عامل آندروید در تمامی ابزارهای هوشمند مشهود است آن هم سیستم عاملی که گفته می‌شود بالغ بر 95 درصد تهدیدهای امنیتی دنیای مجازی را با خود به یدک می‌کشد.
اما آیا کشور به موازات فراهم‌سازی زیرساخت‌های فناورانه در کشور، زیرساخت‌های امنیتی لازم را نیز پیش‌بینی کرده یا ما در آینده‌ای نه چندان دور با بحران‌های جدی امنیت مجازی مواجه خواهد شد. معضلات امنیتی که راه‌کار بازدارنده آن نیز در اختیار شرکت‌های غربی است که به جرات می‌توان گفت حالا صد در صد بازار امنیت مجازی ایران را به آنها واگذار کرده‌ایم.
در حال حاضر اگرچه کشور تجربه مواجهه با پیچیده‌ترین حمله مجازی دنیا یعنی استاکس‌نت را داشته و نشان داد ما چندان نیز در این مورد دست خالی نیستیم، اما آیا این آمادگی الکترونیکی کشور با توجه به هزینه‌های بالایی که دارد به تمام بخش‌ها و زیرساخت تسری یافته است؟
در این خصوص اما بسیاری راه حل بومی‌سازی نرم‌افزارها و راهکارهای امنیتی را مطرح می‌کنند، اما آیا هیچ تجربه موفق ملی در چنین سطحی داشته و داریم؟
برای نمونه از مدت‌ها قبل از سال 79 شورای عالی انفورماتیک، برای تدوین یک سیستم عامل ملی در محیط فارسی برنامه‌ریزی کرده بود. "سیستم عامل ملّى" نامى بود که درست یا غلط از سوی این شورا روى سیستم عامل «لینوکس» گذاشته شد و پروژه به رهبرى ICT پیشرفته دانشگاه صنعتى شریف در سال 1379 کلید زده شد و قرار شد تا با بودجه میلیارد تومانی در نظر گرفته شده تا پایان سال 1384 جایگزین سیستم عامل «ویندوز» شود!
آخرین اخبار پیرامون سیستم عامل ملی کشور تقریبا به سال 88 باز می‌گردد. در این میان مروری بر آخرین اظهارات و تیترهای مربوط به طرح لینوکس فارسی در سال های گذشته خالی از لطف نیست.
مرکز IT دانشگاه شریف لینوکس فارسی را ادامه می‌دهد، خروج لینوکس از اولویت مرکز تحقیقات مخابرات، لینوکس فارسی مشتری ندارد، لینوکس فارسی به سال 86 موکول شد، لینوکس همچنان دنده عقب می رود، لینوکس فارسی یک سال و نیم دیگر می رسد، پروژه لینوکس معطل پول است، " زمان" در طرح " لینوکس فارسی" اهمیتی ندارد، استفاده از سیستم عامل ملی، اجباری نخواهد بود، سیستم عامل ملی یک شوخی است، موارد فوق بخشی از تیترهای مربوط به طرح مذکور بود.
اگرچه تا سال 88 نیز خبری از سرنوشت و سرانجام این طرح نبود، تا این که خبر رسید، طرح لینوکس فارسی که که پروژه ناتمامی بوده است به شرکت فناوری اطلاعات واگذار شد. مدیر عامل این شرکت در همان سال 88 به عنوان چندمین نهادی که مسوولیت این پروژه ناتمام را بر عهده اش گذاشتند نیز گفت، شرکت فناوری اطلاعات درحال بررسی است تا مشکلات این پروژه را شناسایی کند و بتواند این طرح را ادامه دهد.
اما در حالی که پروژه سیستم عامل ملی تقریبا رو به فراموشی بود، در آبان ماه همان سال رئیس سازمان پدافند غیرعامل از تهیه پیش نویس سیستم عامل ملی ورژن صفر در کشور داد.
حالا هیچ خبری از دو سیستم عامل مذکور نیست، اما تجربه آن پیش روی ماست. آیا باز هم قرار است به همین شکل و شیوه امنیت مجازی کشور را تامین کنیم یا قرار است به جز مواردی کاملا استثنایی باقی امنیت الکترونیکی کشور را به خارجی‌ها بسپاریم. (منبع:عصر ارتباط)
- ۹۳/۰۷/۲۹
