ITanalyze

علی شمیرانی - مدت زمان زیادی از عمر طرح ها، نهادها و بودجه های مرتبط با فناوری اطلاعات و ارتباطات (آن گونه که امروز می شناسیم) نمی گذرد، لیکن شواهد نشان می دهد که بدعت ناخوشایند و جدیدی در این حوزه در حال شکل گیری است.

این بدعت در شرایطی در حال نهادینه شدن در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات است که این صنعت با نوعی بی اعتمادی و کم توجهی از سوی دولتمردان و مجلسیان همراه است. تنها یک مصداق بی مهری به فناوری اطلاعات را می توان در عدم تخصیص بودجه ای از سوی دولت و عدم واکنش مجلس نشینان دانست.

اما این به معنای عدم تخصیص هر نوع بودجه ای نیز به طرح های حوزه فناوری اطلاعات یا طرح های ITنما نبود. به عبارت دیگر اگر بخواهیم به بدعت نامیمون مورد بحث نگارنده باز گردیم، در حال حاضر کم نیستند مدیران جدید در عرصه فناوری اطلاعات و ارتباطات که پس از تکیه زدن به صندلی های جدید خود راه مدیران قبلی را کنار گذاشته و راه دیگری را در پیش گرفتند.

بر این اساس طرح های مدیران پیشین، بنا به دلایلی کاملا نامعلوم به کنار رانده شد که این موضوع علاوه بر از میان بردن بودجه ها و زیرساخت های فراهم شده از سوی مدیران قبلی، زمینه را برای شکل گیری طرح های بعضا فاقد توجیه و اولویت لازم را نیز فراهم کرد.

از جمله طرح هایی که دچار این سرنوشت شدند می توان به مرحله دوم طرح توسعه و کاربری فناوری اطلاعات و ارتباطات (تکفا) اشاره کرد که در شرایطی که زیرساخت ها و تجربیات لازم برای اجرای مرحله دوم آن فراهم شده بود از دستور کار دبیر جدید شورای عالی اطلاع رسانی خارج شد. این شورا نیز در عوض طرحی دیگر و کاملا متفاوت، تحت عنوان تسما را پس از گذشت دو سال در دست تدوین گرفت که هنوز نیز به سرانجامی نرسیده است.

جالب آن که دبیر جدید شورای عالی اطلاع رسانی در پاسخ به تضمین دچار نشدن همین طرح در دست تدوین تسما به سرنوشت تکفا، موضوع را حواله به مدیران بعدی کرده و معتقد است که ایشان باید پاسخگو باشند.

به غیر از سرنوشت مبهم طرح تکفا، قرار بود تا تدوین طرح دیگری گره گشای مشکلات و تقدم و تاخرهای بخش فناوری اطلاعات و ارتباطات باشد که چنین اتفاقی نیز رخ نداد.

پس از گذشت دو سال، شورای عالی فناوری اطلاعات که قرار بود نظام جامع فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور را تدوین کند، هنوز خروجی مشخصی را ارایه نکرده و گزارش یک نهاد نظارتی نیزگویای آن است که تدوین طرح مذکور اصولا پیشرفتی نداشته است.

در عوض شورای عالی فناوری اطلاعات نیز طرح دیگری را در دستور کار خود گذاشت با عنوان " اینترنت ملی".

به این ترتیب مشاهده می شود که در همین دو مصداق اخیر طرح ها و اولویت های قبلی به گوشه ای رانده شده و طرح های دیگری جای آن ها را گرفتند. ریشه عمده این مشکلات نیز به فقدان نظارت باز می گردد برای مثال سازمان مدیریت و برنامه ریزی سابق بی آن که پیگیر سرانجام طرح قبلی این شوراها باشد ، به طرح دیگری بودجه می دهد تا به این ترتیب این چرخه و بدعت نامیمون بی هیچ مانعی کامل شده و لیست طرح های ناکام بخش فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور بلند تر از قبل شود.

در این خصوص گلایه ای را هم می توان متوجه بخش خصوصی دانست. چراکه اکثر نهادها و فعالان بخش خصوصی به جای اصرار بر تعیین تکلیف نقشه راه ملی فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور، همچون کشتی طوفان زده و گم کرده راه، تنها به سمت طرح هایی که بودجه می گیرند مسیر خود را تغییر می دهند. این در حالی است که بخش خصوصی به جای موضع گیری برای به نتیجه رسیدن طرحی همچون تکفا که اتفاقا خاطرات خوبی نیز از آن دارند، گویی در تاریکی به دنبال نوری می گردند تا برای لحظاتی دور آن جمع شوند و بعد هم ...
منبع : دنیای مخابرات و ارتباطات