ITanalyze

علی شمیرانی – نمی دانم کسانی که این مطلب را می خوانند تا چه حد دکتر یونس شکرخواه را می شناسند مثلاً تا به حال با وی از نزدیک نشست و برخاست داشته اند یا نه؟

من هم سر کلاس های استاد بوده ام، چند سفر هم با هم بودیم و در جایی نیز افتخار همکاری با وی را دارم. البته من هیچ گاه دانشگاه علامه نبودم ولی از شاگردانش به کرات شنیده بودم که اگرچه وی هیچ گاه در کلاس هایش حضور و غیاب نمی کند، ولی نشستن در کلاس های وی به قدری جذاب است که هیچ کس حاضر به غیبت نمی شود.یکی از شاگردانش به من می گفت هر وقت فرصت داشته باشم به عنوان مهمان به کلاس هایش می روم و هربار یک چیز جدید یاد می گیرم.

دکتر شکرخواه زود صمیمی می شود و یک غریبه چند لحظه ای که درکنارش می نشیند گویی عمری وی را می شناسد. دکتر همه را خیلی سریع و بعد از زمانی کوتاه از آشنایی به اسم کوچک صدا می کند و کسی در حضور وی احساس غریبی نمی کند و همین ویژگی منحصر در شخصیت اوست که به سرعت جایش را در دل دیگران باز می کند.

فرقی ندارد، هیچ کس نباید از دست وی دلگیر باشد چون دکترآنقدر با ظرافت با دیگران برخورد می کند که به هیچ وجه جایی برای ناراحتی در دل کسی باقی نمی گذارد.

برای همین می خواهم با چند جمله کوتاه بخشی از شناخت خود از استادم دکتر شکرخواه را در یکی از زیباترین سالهای زندگی یک انسان یعنی 50 سالگی اش بگویم.

شوخ طبع است.

کم حرف می زند.

زیاد سیگار می کشد.

یک دایره المعارف است.

ابایی از پرسیدن آنچه نمی داند ندارد.

وزن دقیق او را نمی دانم ولی سال ها همین قدر مانده است.

فعلاً همین به هر حال تولدت مبارک استاد.اگرچه خیلی دوست داشتم در مراسم تولدت حضور می داشتم ولی دعوت نشدم. اما فکر کنم اگر هر کس درحد من می خواست در مراسم تولدت باشد استادیوم آزادی جای مناسبی به نظر می آمد!