ITanalyze

علی شمیرانی – امروز که به یکی از همکارانم سوژه ای برای تهیه یک مجموعه گزارش ادامه دار داده بودم به نکته جالبی برخورد کردم. اول که طبق عادت مرتب از همکارم نتیجه سوژه را پیگیری می کردم وی دائماً می گفت کسی را پیدا نکرده که دراین مورد حرف بزند یا می گفت کسی را پیدا کرده ولی گفته من نظری ندارم.

اما از آنجا که پیگیری هایم ادامه داشت امروز متوجه اتفاق جالبی افتادم. همکارم می گفت که امروز با یکی از فعالان حوزه آی تی تماس گرفته و از وی خواسته تا در خصوص سوژه مربوطه یعنی ارزیابی عملکرد یکی از نهادهای دولتی صحبت کند که این فعال نیز گفته بود من چندی پیش از سر خیر خواهی گفته بودم که نهاد مورد نظر از آغاز به کار خود تا کنون خروجی شفاف و قابل دفاعی نداشته و بهتر است فلان کار را بکنند، اما فردای انجام آن مصاحبه ( که اتفاقاً ترتیب گفت و گو را خود ما داده بودیم) از سوی بالاترین مسوول آن نهاد با مصاحبه شونده تماس گرفته و به ایشان گفته شده شما لطف کنید و در مورد ما نظر ندهید!

البته آن بنده خدا هم گلایه داشت و می گفت من از سر دلسوزی آن انتقاد را کرده ام وگرنه هیچ وابستگی به آن مجموعه ندارم. اگرچه وی گفت بازهم در مورد نهاد مربوطه سخن خواهد گفت و وظیفه خود را انجام خواهد داد.

اما موضوع برای خود من خیلی جالب شد و تازه فهمیدم چرا کمتر کسی مایل به صحبت در مورد نهاد مربوطه است آنهم کسانی که پیش از این به راحتی گفت و گو می کردند. شاید با آنها هم تماس مشابهی گرفته شده و خواسته اند که انتقادی در میان نباشد.

اگرچه شنیدن مواردی از این دست نه تنها موجب رها کردن سوژه نمی شود بلکه برخوردی به این شکل کار را جذاب تر کرده و موجب حرکتی عمیق تر و دقیق تر نیز می شود. خلاصه آن که این نخستین باری بود که می شنیدم از شخص یا اشخاصی خواسته شده در مورد عملکرد نهادی اظهار نظر (البته از نوع منفی) نکنند.

قبلاً هم تجربه برخورد با مدیران کم تجربه را داشته ام که با فرافکنی سعی در پوشاندن نقاط ضعف و کاستی های عملکرد خود دارند. اگرچه برخی نیز بر این تصورند که روزنامه نگاران فقط برای تخریب به سراغ جایی می روند در حالی که موضوع این چنین نیست و گاهی 5 دقیقه حرف صادقانه زدن (حتی اگر انعکاس مطبوعاتی هم نداشته باشد) به ساعت ها، روزها و سال ها دروغ گفتن به افکار عمومی می ارزد و کارکرد دارد.

مطبوعات به دنبال اصلاح و کمک به پیشبرد صحیح و هرچه بهتر امور هستند.