دستاورد ارتباطی یا انفصالی؟
علی شمیرانی - روز چهارشنبه هفته قبل که مصادف با روز جهانی ارتباطات بود، طبق روال معمول از چند پروژه در حوزه ارتباطات رونمایی شد.
در اینگونه مراسمها، به سبک و سیاق تکراری سالیان قبل در مکانی جمع شده، در تماس تصویری چند پروژه افتتاح شده، چند سخنرانی میشود، و مشتی گراف و عکس و بوروشور و آمار به عنوان دستاوردهای ارتباطات کشور عرضه میشود و تمام.
بماند که برای مثال پس از جشنها و آمارهای وزارت ارتباطات در مورد پروژه شبکه ملی اطلاعات، تازه یک کمیته در نهاد دیگری به نام مرکز ملی فضای مجازی تشکیل میشود که تا آمارها و پیشرفتها را راستیآزمایی کند!
این که کارکرد اینگونه همایشها چیست، چندان محل بحث نیست، چون در کشورهایی نظیر ایران، برگزاری این مراسمها، خود نوعی دستاورد محسوب میشود و تصور بر این است که اتفاقا هر چه بزرگتر باشد باورپذیری و اثر آن نیز بیشتر است.
فارغ از ورود به ماهیت این رویدادها و نقش و سهم واقعی ذینفعان آن، باید گفت آنچه از سمت دولتمردان به عنوان دستاورد ارتباطی به آن نگریسته میشود، یک سوی قضیه است و آنچه از سمت جامعه و تاریخ به آن نگاه میشود، دستاورد انفصالی است.
کافیست تا همه روزه پرسشهایی تکراری که ماههاست از مسوولان حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات کشور پرسیده میشود را رصد کرد تا به روشنی دریافت که خواستهها و مشکلات این حوزه چیست و چه تناسبی با خروجی همایشها و دستاوردهایی که ارایه میشود، دارد.
آری! اینجاست که به اعتقاد نگارنده برگزاری یکسویه و حتی شبانهروزی این همایشها، گاه اثر معکوس به دنبال دارد و این پیام را در دل خود دارد که شرایط همین است که هست و در نتیجه مهر تاییدی بر تداوم بیتوجهی به شکافها و صدای بخشهایی از جامعه است که با مشکلات متعدد در حوزه ارتباطات، فضای مجازی و غیره مواجه هستند.
در نتیجه وقتی به خواست و صدای بخشهای زیادی از جامعه پشت میشود و ناشنیده گرفته میشوند، طبیعی است که خواست و صدای متولیان امور نیز از طرف دیگر (ولو آنکه نیات خیری در پس آن باشد)، نادیده و ناشنیده گرفته شود و با تغییر کانالها و بیتوجهی به اخبارِ دستاوردها به آن پاسخ دهند.
مخلص کلام اینکه اگرچه در مثل مناقشه نیست، اما نمیتوان دست انسانی را قطع کرد و چندی بعد مراسم جشنی برپا کرد و با رونمایی از یک دست مصنوعی به او گفت، شاد و خرسند باش که مشکلت را حل کردیم! (منبع:فناوران)