رنجی که از دوگانگیها میکشیم
علی شمیرانی - سالها از ورود فناوریهای نوین ارتباطی و اطلاعاتی به کشور میگذرد. تکلیف و فلسفه این فناوریها نیز روشن است، آنها به دنبال افزایش دسترسیها از طریق امکانات بیشتر، ارزانتر، سریعتر، آسانتر و با اطمینان بیشتر هستند.
به عبارتی فناوریها منتظر هیچکس نمیمانند و به سرعت برق و باد در حال نفوذ به چهارگوشه زمین هستند. ما اما هنوز استراتژی و نسخه روشن و واحدی در کشور نداریم. وزیر ارتباطات میگوید اخطار و کارت زرد را بابت توسعه بسترهایی گرفتم که روزی شبکه ملی اطلاعات نیز باید بر آن سوار شود. طرف مقابل اما میگوید مشکل ما افزایش پهنای باند اینترنت نیست و گره کار جای دیگری است.
وزیر ارشاد میگوید نمیتوان به خاطر چند راننده متخلف، کل اتوبانها را بست و جلوی فناوری را گرفت، طرف مقابل میگوید، اگر این اتوبان به ناکجاآباد ختم شود، تکلیف چیست؟
مغلطه، بازی با کلمات، اختلاف دیدگاه، سیاسیکاری یا هر نام دیگری که بر آن بگذاریم، خروجی آن یک چیز بیشتر نیست، کشور دچار سردرگمی، بلاتکلیفی و عقبماندگی میشود.
به هر تقدیر از این دوگانگیها قرار نیست نتیجهای واحد و یکسان به دست آید. تنها نتیجه این است که وقت و انرژی کشور صرف تغییر و تذکر به برخی وزرا، انحلال یک نهاد، ساخت یک نهاد جدید، جلوگیری از تزریق برخی بودجهها، شناسایی راههای دور زدن برخی مقررات و مواردی از این دست شود.
آنچه مسلم است به زور نه میتوان فناوری را توسعه داد و نه متوقف کرد. مادامیکه ما دچار چندگانگی و تفاوتهای بنیادین در نگاه به فناوری باشیم راه به جایی نخواهیم برد.
در این میان قدر مسلم نمیتوان هیچیک از بخشها و اجزای کشور را نیز متهم به عدمخیرخواهی در منافع و مصالح کشور کرد. اما هر بخش دغدغهها و زاویه نگاه خاص خود را به شکل و شیوه توسعه فناوری دارد که در صورت قرار نگرفتن بر یک مسیر واحد، اتفاقا نظر هیچیک از طرفین را تامین نخواهد کرد.
اما به راستی این دوگانگیهای عمیق در نوع نگاه به فناوریها قرار است در کجا و در چه زمانی به پایان رسد؟ آیا حاصل این جدالها امروز و پس از سالها پیش چشممان نیست؟ آیا قرار است در سالهای آتی نیز در بر همان پاشنه بچرخد؟ و در نهایت این که آیا دور میز نشستن دلسوزان، مسوولان، عقلا و دستاندرکاران سیاستگذاری و اجرا در کشور برای رسیدن به یک راهکار واحد، نشدنی و یک آرزوی دستنیافتی است؟ (منبع:عصرارتباط)
- ۹۴/۰۲/۲۹