ITanalyze

علی شمیرانی - هنوز هم روابط عمومی هایی هستند که الگوهای 3 دهه قبل را حفظ کرده اند و انگار نه انگار که حالا دیگر سرعت به یکی از عناصر قرن حاضر تبدیل شده است. یکی از این روابط عمومی ها روابط عمومی شرکت ارتباطات سیار است. من که هیچ گاه پاسخ مشخصی از این روابط عمومی دریافت نکرده ام. باور بفرمایید این موارد عین حقیقت است که می گویم. چندی پیش به روابط عمومی ارتباطات سیار زنگ زدم و تنها سوالی را که می توان از این دوستان پرسید مطرح کردم. پرسیدم اختلال های تلفن همراه چه زمانی برطرف می شود؟ کارشناس محترم روابط عمومی فرمودند لطفاً پرسش خود را مکتوب ارسال فرمایید.

یک لحظه به روزهای اولیه کار خود و خاطرات استادان روزنامه نگاری از سال های دور بازگشتم که در آن دوران برخی از روابط عمومی ها چه چیزها که نمی خواستند .

به وی گفتم این یک پرسش که چیزی نیست که شما می فرمایید مکتوبش کنم. در ضمن ما همچین روالی نداریم که وقت مجموعه خود را بگیریم که یک سوال را تنظیم کنند مهر بزنند امضا کنند تا شما به آن پاسخ دهید. بعد هم به او گفتم تجربه کاری من نشان می دهد که روابط عمومی ها عمدتاً به دو دلیل به خبرنگاران پاسخ نمی دهند و یا آنها را سر می دوانند.اول آنکه احتمالاً اتفاق بدی در آن مجموعه افتاده و روابط عمومی مایل به باز کردن موضوع در مطبوعات نیست و دوم آنکه اصولاً اقدامی در مجموعه مذکور صورت نپذیرفته که روابط عمومی حاضر به پاسخ گویی نیست و یا باید برود پاسخ ها را بسازد. در نهایت نیز وقتی می گویند چیزی را مکتوب بفرستید معنا و مفهوم آن این است که هیچ پاسخی به شما داده نخواهد شد.

وی گفت : شما دارید زود قضاوت می کنید شما مطلب را مکتوب بفرستید ما باید پرسش را مکتوب داشته باشیم تا بتوانیم به آن پاسخ دهیم.

من که می دانستم جوابی در کار نخواهد بود گفتم من می گویم شما بنویسید تا این طوری مکتوب شود.

کارشناس هم مکثی کرد و گفت : بفرمایید!

اگرچه حدسم درست بود و بعد از یک ماه پاسخی واصل نشد. خلاصه دو روز قبل این بار به مدیر روابط عمومی شرکت ارتباطات سیار زنگ زدم و گفتم ، وعده مسوولان آن شرکت مبنی بر رفع اختلال های تلفن همراه به پایان رسیده لذا با توجه به اینکه نغییری در وضعیت آنتن دهی مشاهده نمی شود می خواستم پاسخ شما را بدانم.

آقای مدیر گفت: من به عنوان روابط عمومی نمی توانم در این مورد موضع گیری کنم ! چون موضوع فنی است و باید مسوولان فنی به آن پاسخ بدهند.

گفتم فکر می کنم به عنوان روابط عمومی شما باید اطلاعات به روزی در مورد سازمان خود داشته باشید تا در چنین مواردی پاسخ های لازم را بدهید.

او گفت: شما تلفن نشریه خودتان را بدهید تا هماهنگ کنم یکی از مسوولان با شما صحبت کند. جالب اینکه ایشان فرمودند من به یکی از همکارانم نامه میزنم تا یکی از مسوولان را برای شما هماهنگ کند!!!

خلاصه من که حوصله نداشتم به او توضیحات بالا را بدهم که یک روابط عمومی به چه دلیل به خبرنگاران پاسخ نمی دهد و از طرفی هم این توضیحات را بی فایده می دیدم، به او گفتم دوست محترم بنده خبرنگار سالنامه نیستم که شما می خواهید نامه نگاری کنید به کارمند اتاق بغلی که او هم این موضوع را در کارهایش قرار دهد.من خبرنگار روزنامه هستم!

آقای مسوول که ظاهراً از این حرف من خوشش نیامده بود گفت: بدون هماهنگی نمی شود و مسوولان منتظر هماهنگی ما هستند.

القصه که این ایشان رفته تا یک نفر را هماهنگ کند و خوب شما هم می توانید پایان این داستان را حدس بزنید.

با این جریان روابط عمومی مذکور یاد آن جوک معروف می افتم که طرف آخرش میگه" پس من اینجا چیکارم!"