سخنرانی برای صندلی‌های خالی
نادر نینوایی - در یکی دو دهه اخیر گویا برگزاری همایش در بین دولتی‌ها طرفداران زیادی پیدا کرده و البته وزارت ارتباطات دولت تدبیر و امید و سایر زیرمجوعه‌های آن نیز نگاه ویژه‌ای به این مبحث داشته‌اند و در این سه ساله از برگزاری همایش‌ها، کنفرانس‌ها و جشنواره‌های مختلف به شدت استقبال کرده‌اند.
آنطور که فرهنگستان زبان و ادب فارسی تعریف کرده است همایش عبارتست از «نشست‌هایی که شرکت‌کنندگان در آنها نمایندگان دولت‌ها و سازمان‌ها یا متخصصان امور فرهنگی و ادبی و اجتماعی و سیاسی هستند و برای بحث و تبادل نظر و تصمیمگیری درباره موضوعی خاص گرد هم میآیند؛ چنین نشست‌هایی در سطح ملی یا بینالمللی، به‌صورت دائمی یا موقت، برگزار میشود.
بنابراین تعریف انتظار می‌رود برای یک همایش با توجه به اندازه جمعیت شرکت‌کنندگان مکانی تدارک دیده شده و با یک پذیرایی معمولی مثل آب، شیرینی و چای همایش برگزار شود و در صورت طولانی بودن و حضور مهمان‌های زیاد و خارجی نهایتا با یک وعده غذا از مهمانان پذیرایی شود.»
اما چیزی که در این مدت برای مثال در وزارت ارتباطات شاهد آن بوده‌ایم اندکی متفاوت از اهداف همایش‌های مرسوم است. به این مفهوم که بعد از برگزاری عملا هیچ نتیجه ملموس و تاثیر‌گذاری در حوزه عمل ایجاد نشده است و همایش با سخنان تمام تکراری، کم‌ارزش یا شعاری برخی مسوولان، چند کلیک روی موس و صرف ناهار و شیرینی و درج چند خبر در مطبوعات پایان گرفته است.
برای مثال صرف هزینه‌ها برای برگزاری رویدادهایی که پیگیری نشده و یا بدون خروجی عملیاتی برگزار می‌شوند، می‌توان به همایش "زیرساخت و فرصت‌های سرمایه‌گذاری شهر هوشمند" پرداخت؛ همایشی که قبل از برگزاری بارها با کمی تغییر در پسوند‌ها و پیشوندها تحت عناوینی همچون کنفرانس شهر الکترونیکی و عناوین مشابه دیگر هم مطرح شده و برگزار شده بود. (البته در حال حاضر نیز همایش‌هایی با نام‌های مشابه در حال برگزاری است.)
از ابتدای برگزاری همایش مذکور به عقیده بسیاری از روزنامه‌نگاران فعال حوزه ارتباطات و البته حتی به گواه نصرالله جهانگرد رییس سازمان فناوری اطلاعات ایران و یکی از حامیان آن رویداد، همایش شهر هوشمند چندان موضوع دست اول و جدیدی نبود و نمونه‌های قبلی زیادی داشت. برخی از روزنامه‌نگاران در آن دوره حتی این موضوع را مطرح می‌کردند که با توجه به تکراری و تئوریک بودن موضوعات، این همایش دستاورد چندانی نخواهد داشت و حتی جهانگرد هم با تایید تلویحی این ادعا، در صحبت‌های خود در جلسات هماهنگی، خواستار به دست آمدن نتیجه عملی از این همایش شد.
بعد از چند نوبت برگزاری جلسات هماهنگی و اطلاع‌رسانی‌های متعدد، سرانجام همایش "زیرساخت و فرصت‌های سرمایه‌گذاری شهر هوشمند" برگزار شد. این همایش که البته با سخنرانی واعظی وزیر ارتباطات هم همراه بود در حالی در سالن همایش‌های برج میلاد تهران برگزار شد که حتی در سخنرانی وزیر هم کمتر از یک دهم سالن 1700 نفری برج میلاد پرشد و عملا بخش عظیمی از سالن اصلی خالی ماند.
در ادامه همایش هم در بیشتر کارگاه‌های جانبی همایش منهای کارگاه‌های مربوط به شهرداری‌ها تعداد شرکت‌کنندگان در کارگاه حتی به انگشتان یک دست هم نمی‌رسید و حتی در یک کارگاه به جز استاد برگزار کننده کارگاه عملا هیچکس حضور نیافت.
برای سخنرانی اختتامیه نیز چون جمعیت بسیار اندک بود، مسوولان برگزاری مجبور شدند تمام میز‌گردها و کارگاه‌ها را تعطیل کنند و همه بازدیدکنندگان را به سالن سعدی هدایت کنند تا دوربین‌های تلویزیونی تصویر سخنرانی معاون وزیر برای صندلی‌های خالی را نشان ندهد و لا‌اقل چند نفری مستمع حضور داشته باشند.
این همایش دو روزه که البته با صرف صبحانه و ناهار و عصرانه هم همراه بود اگرچه باعث گرد آمدن بسیاری از دولتی‌ها و غیر‌دولتی‌های حوزه ارتباطات در کنار هم و تبادل نظر آنها با هم شد و شاید حتی دستاوردهایی را هم بشود برای آن تصور کرد اما اکنون اطلاعی از سرنوشت این دستاوردها یا تداوم پیگیری خواسته‌ها در قالب‌های دیگر نیز نیستیم.
آیا حس و حال سطور مذکور برای شما نیز آشنا نیست؟ آیا در همایش‌های به ظاهر شلوغ که بخش عمده حاضران اجباری را کارکنان آن نهاد تشکیل می‌دهند، واقعا باید منتظر خروجی بود؟ صحنه خواب، مطالعه، مکالمه با یکدیگر و بازی با موبایل‌ها چه؟ این صحنه‌ها آشنا نیستند؟
اگرچه موضوع این نوشتار صرفا همایش مذکور نبوده و به شکل اعم بررسی و پیگیری مقاصد همایش‌هایی از این دست در حوزه ICT مد نظر است که با حضور همیشگی و مستمر مسوولان وزارت ارتباطات و یا شورای عالی فضای مجازی در حال برگزاری بوده و هست. اما پرسش اینجاست که اگر امروز تمام همایش‌های برگزار شده به همراه حواشی و هزینه‌های آن را مورد واکاوی و بررسی قرار دهیم، چه خروجی و سرنوشتی داشته و آیا اصولا قابل دفاع هستند؟(منبع:عصرارتباط)
- ۹۵/۰۳/۱۷