اما و اگرهای اینترنت ملی
اینترنت به‌عنوان پدیده‌ی قرن زمینه‌ساز توسعه در بسیاری از بخشها به شمار می‌رود و این مساله نگاه عمیقتری طلب می‌کند تا کشوری مانند ایران بتواند از آسیبها و تهدیدهای این شبکه‌ی جهانی وسیع مصون مانده و با کم‌ترین هزینهها بیش‌ترین بهره‌برداری را از آن داشته باشد؛ پروژه‌ی شبکه‌ی ملی اینترنت در این راستا و با همین نگاه در کشور مطرح شد و با وجود مخالفان و موافقان در دستور کار وزارت ارتباطات و فن‌آوری اطلاعات قرار گرفته که ظاهرا حدود 50 درصد زیرساخت‌های اینترنتی آن فراهم شده است اما هنوز به دلیل وجود ضعف‌های زیرساختی ICT مرتبط در بخشی از کشور اتصال آن همگانی نشده است.
به گزارش (ایسنا)، طرح شبکه‌ی ملی اینترنت با دلایلی از جمله امنیتی و اقتصادی (به سبب قرار داشتن میزبانی سایت‌های ایرانی در خارج) در ایران مطرح شد.
هیات وزیران در سال 86 برنامه‌های عملیاتی راه‌اندازی و بهره‌برداری این شبکه را در سال‌های 86 تا 88 تصویب کرد که بر اساس آن شرکت مخابرات ایران و شرکت‌های مخابراتی وابسته و شرکت‌های مخابراتی استانی مجاز شدند در طول سال های 1386 تا 1388 تا مبلغ پنج هزار و ششصد و شصت میلیارد ریال از منابع داخلی خود جهت ایجاد شبکه‌ی ملی اینترنت سرمایه‌گذاری کنند.
این در حالی بود که بودجه‌ا‌ی10 میلیارد تومانی در ابتدا برای شبکه‌ی ملی اینترنت یا همان اینترنت ملی در کمیسیون صنایع و معادن تصویب شد اما در کمیسیون تلفیق به تصویب نرسید و علی‌رغم اینکه این پیشنهاد کمیسیون صنایع و معادن بود و در لایحه دولت نیامده بود اما کمیسیون تلفیق به دلیل توجیه نبودن در مورد مفهوم اینترنت ملی آن را تصویب نکرد.
در طول مدت آغاز پروژه‌ی مذکور پیشرفت این طرح همواره یکی از سوال‌های رسانه‌ها از مسوولان امر بود که بعضا اخباری درباره آن به گوش می‌رسید که در این میان برخی از آن‌ها مانند این که به گفته‌ی وزیر ICT مرحله‌ی اول پروژه‌ی اتصال مدارس کشور به شبکه‌ی ملی اینترنت در قالب طرح فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات وزارت آموزش و پرورش و با همکاری دبیرخانه‌ی شورای عالی فن‌آوری اطلاعات و اختصاص مبلغ 10 میلیارد ریال اعتبار از محل طرح مذکور از سال 85 آغاز و انجام شد از آن جمله بود.
محمد سلیمانی در مراسم افتتاحیه‌ی مرحله‌ی اول پروژه‌ی اتصال مدارس کشور به شبکه‌ی ملی اینترنت گفته بود: به واسطه‌ی این پروژه امکان انجام پژوهش و تحقیق توسط معلمان و دانش‌آموزان، برقراری ارتباط مستمر و ثمربخش با اولیاء و دانش‌آموزان، تبادل تجارب مدیران، معلمان و امکان تعامل بین آن‌ها، دریافت خدمات بر خط از حوزهای ستادی و تقویت روحیه‌ی پژوهشگری و کار گروهی دانش‌آموزان فراهم می‌شود.
اما پیشرفت این پروژه تقریبا تا چندی پیش که عبدالمجید ریاضی در پاسخ به پیگیری خبرنگار ایسنا از اجرایی شدن آن در بخش‌هایی از دو استان کرمان و قم خبر داد، تقریبا مسکوت مانده بود.
دبیر شورای عالی فن‌آوری اطلاعات در تیرماه سال جاری اعلام کرد: بک بن اینترنتی ( پی بستر اینترنتی) تا پایان سال در استان قم و کرمان آماده‌ی بهره‌برداری خواهد شد و امیدواریم تا دو سال دیگر بک بن اینترنتی سراسر کشور را فراهم کنیم.
او افزوده بود: حدود 50 درصد زیرساخت‌های اینترنتی را برای شبکه‌ی ملی اینترنت فراهم کرده‌ایم اما به دلیل ضعف‌های زیرساختی ICT مرتبطی که در بخشی از کشور داریم، اتصال آن هنوز همگانی نشده است.
به گفته‌ی دبیر شورای عالی فن‌آوری اطلاعات شبکه‌ی ملی اینترنت در سطح کشور و در سراسر استان‌ها را توسط شرکت ارتباطات زیرساخت در دست انجام است.
گذشته از تمام انتقاداتی که در ابتدای مطرح شدن طرح شبکه‌ی اینترنت ملی که بعدا به شبکه‌ی ملی اینترنت تغییر نام داد، از سوی کارشناسان عنوان شد اما به گفته‌ی دست‌اندرکاران با تحقق چنین شبکه‌ای ارتباطات پرسرعت با شبکه‌ی اینترنت جهان، با حفظ استقلال به گونه‌ای انجام می‌شوند که ارتباطات داخلی به صورت داخلی جا به جا شده و به خارج از کشور منتقل نخواهد شد.
در هر حال کارشناسان ایجاد شبکه‌ی ملی اینترنت را در کشور بسیار مهم می‌دانند و معتقدند با ایجاد این شبکه و هاستینگ داخلی دیگر اطلاعات داخلی کشور از سایت‌های خارجی عبور نمی‌کنند که این از نظر مسایل امنیتی و اقتصادی بسیار مفید است.
سازماندهی ارتباطات داخلی، افزایش سرعت اینترنت و امنیت اطلاعات از جمله مزایای انجام این پروژه است که برای ارتباط دانشگاه‌ها، مراکز تحقیقاتی و پژوهشی داخلی مفید بوده و ایجاد پهنای باند وسیع در کشور و ایجاد ترافیک و جریان داده‌های داخلی می‌تواند به محققان کشور در جهت دسترسی به اطلاعات داخلی کمک شایانی کند.
در حال حاضر هنگامی که دو دانشگاه داخل کشور بخواهند با یکدیگر ارتباط داشته باشند باید از طریق اینترنت بین‌المللی این کار انجام شود که در این شیوه داده‌های داخلی این دانشگاه‌ها یکبار به دیتاسنترهای خارجی وارد می‌شود که از منظر اقتصادی و امنیتی دارای اشکال است و باعث کاهش سرعت انتقال اطلاعات می‌شود.
همچنین به عقیده‌ی تحلیلگران یکی از دلایل سرعت پایین اینترنت در کشور وجود نداشتن یک دیتا‌سنتر داخلی است که با ایجاد این شبکه ملی این مشکل هم خودبه‌خود رفع می‌شود.
اما در این میان سوالات مهمی درباره این طرح وجود دارد؛ شبکه‌ی ملی اینترنت پس از طی دوره سه ساله به کجا خواهد رسید؟ آیا هماهنگی در سیاست‌گذاری و تمرکز در اجرا بین شوراهایی که در سطح ملی در زمینه‌ی فن‌آوری اطلاعات فعالیت می‌کنند، به عنوان یکی از موارد دخیل در اجرای این پروژه ایجاد شده است؟ ضمانت اجرایی طرح در شرایطی که هنوز پروژه‌های بسیاری در وزارتخانه‌ها و یا سایر بخش‌های دولتی معطل مانده و یا به نتیجه لازم نرسیده است چیست؟ تاثیر این قضیه روی اقتصاد کشور چه خواهد بود؟
- ۸۷/۰۹/۱۲