ITanalyze

آسیه فروردین – ارایه‌دهندگان خدمات اینترنتی(ISP) ، در موقعیت مناسبی برای مداخله در حملات سایبری علیه مشتریان خود هستند اما انجام آن سخت‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد.

کلودیا گلاور در cybernews نوشت، در آگوست 2016، یکی از بزرگ‌ترین بات‌نت های جهان یک حمله انکار سرویس توزیع‌شده (DDoS) را اجرا کرد که بخش وسیعی از اینترنت ایالات متحده، از جمله غول‌هایی مانند آمازون، Airbnb، Github، HBO، توییتر و پی‌پال را با مشکل مواجه کرد. این انبوه ربات‌ها که Mirai نامیده می‌شود، از صدها هزار ابزار هوشمند تشکیل شده بود و همه‌چیز، از یخچال و کتری گرفته تا تلویزیون و مانیتور کودک را متصل می‌کرد. به نظر می‌رسید Mirai یک نقطه عطف باشد.

• استقبال از افزایش مسوولیت ISPها
  در پی این حمله، FCC  (کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا)، مجموعه قوانین جدیدی را برای ارایه‌دهندگان خدمات اینترنتی منتشر کرد که این شرکت‌ها را مجبور می‌کرد اطلاعات مشتریان خود را در برابر حملات سایبری ایمن کنند. منطقی است که این شرکت‌ها به توانایی نقشه‌برداری و نظارت بر مجموعه‌ها مجهز باشند. ترافیک در دامنه‌های پیچیده آنها، به عنوان یک فایروال غول‌پیکر در برابر حملات مشابه آینده عمل خواهد کرد. تقریبا به محض لازم‌الاجرا شدن، این دستورالعمل جدید در ماه مارس 2017 توسط رهبر جدید FCC (منصوب‌شده توسط ترامپ) متوقف شد.

کم‌کم سایر حوزه‌های قضایی از این فرصت، برای الزام افزایش مسوولیت‌های امنیت سایبری توسط ISPها استقبال کردند. برای مثال، در کانادا، Bill C-26 به منظور تقویت الزامات گزارش‌دهی برای ISPهای مرتبط با حملات سایبری درنظر گرفته شد. در حالی که در استرالیا، اصلاحات مشابهی در پی هک ویرانگر مخابرات Optus لحاظ شد. در همین حال، در انگلیس، قوانین جدید در قالب قانون ارتباطات از راه دور (TSA)، الزامات جدیدی را بر ارایه‌دهندگان خدمات پهنای باند تحمیل می‌کند تا زنجیره تامین خود را در برابر کشورهای متخاصم مانند ایران، روسیه و چین را ایمن کرده و به طور فعال شبکه‌های این کشورها را برای فعالیت‌های مشکوک رصد کنند.

• خسارت 10.5 تریلیون دلاری جرایم سایبری
  در این میان، جرایم سایبری در حال بدتر شدن است. برای مثال، بین مارس 2021 تا فوریه 2022، تعداد 153 میلیون نمونه بدافزار جدید وجود داشته که طبق گزارش اخیر Comparitech، نسبت به سال قبل، نشان می‌دهد.

تا سال 2025 نیز انتظار می‌رود خسارت‌های جرایم سایبری جهانی تا 10.5 تریلیون دلار در سال هزینه داشته باشد که به گفته AT&T، بزرگ‌ترین انتقال ثروت اقتصادی در تاریخ است. به این ترتیب، درخواست‌ها برای پیوستن ISPها به ائتلاف دپارتمان‌های فناوری اطلاعات شرکت‌ها، شکارچیان جایزه باگ، شرکت‌های امنیت سایبری و دولت‌های ملی که در حال حاضر در برابر هکرها دفاع می‌کنند، افزایش می‌یابد.

میستری استدلال می‌کند که ارایه‌دهندگان خدمات اینترنتی می‌توانند بسیار بیشتر در مبارزه با جرایم سایبری کمک کنند. او می‌گوید: «در حال حاضر، آنها فقط خدمات اولیه را ارایه می‌کنند. آنها برخی از مسدودسازی‌های اساسی مانند سایت‌های غیراخلاقی و مواردی از این قبیل را انجام می‌دهند اما این، خیلی پیچیده و هوشمندانه نیست.»

منتقدان ادعا می‌کنند ISPها می‌توانند اقدامات بیشتری را برای تشدید اقدامات امنیت سایبری خود انجام دهند و از کاربران در معاملات محافظت کنند. به گفته مجمع جهانی اقتصاد، ارایه‌دهندگان پهنای باند در موقعیت ممتازی قرار دارند که می‌توانند با برخی از استراتژی‌های به‌کار گرفته‌شده توسط مجرمان سایبری مقابله کنند. مثلا قادرند برای محافظت از کاربران اینترنت در برابر تهدیدات سایبری شخص ثالث در زمانی که ورود می‌کند، وارد عمل شوند.

البته برخیISP ها به صورت یکجانبه اقدام می‌کنند. به عنوان مثال Telstra استرالیا، در حال جمع‌آوری داده‌ها درباره جریان ترافیک برای شناسایی کمپین‌های فیشینگ، ارسال گزارش‌ها به مرکز امنیت سایبری استرالیا (ACSC) و مسدود کردن دامنه‌های مشکوک است. علاوه بر این، ISPها می‌توانند مستقیما به مشتریان اطلاع دهند که چه زمانی هک شده‌اند و شدت این هک چقدر است.

• مشکلات ISPها برای متوقف کردن جرایم سایبری
  با این حال، اندرو کرناهان توضیح می‌دهد ارایه چنین اطلاعاتی به عموم می‌تواند برای ارایه‌دهندگان شرم‌آور باشد. رییس امور عمومی در انجمن ارایه‌دهندگان خدمات اینترنتی انگلیس می‌گوید: «ما می‌توانیم به وضوح نیاز به شفافیت و کمک به مشتریان را درک کنیم. با این حال، پیامی از ارایه‌دهنده مبنی بر اینکه شما در معرض نفوذ قرار گرفته‌اید یا هک شده‌اید، تقریبا اعتراف به شکست و وجود مشکل است. به همین دلیل فکر نمی‌کنم چنین مواردی را دیده باشیم، زیرا ارایه‌دهنده فکر می‌کند اینها باید در پشت صحنه حل شود.»

کرناهان معتقد است این پیام‌ها می‌توانند به‌ عنوان تلاش‌های فیشینگ و ترساندن اعضای عمومی به اشتباه تعبیر شوند. آیا به پیامی از طرف ارایه‌دهنده سرویس اعتماد می‌کنید یا پیامی که ادعا می‌کند از طرف ارایه‌دهنده شماست و می‌گوید شما هک شده‌اید؟ آیا به پیام دریافتی که می‌گوید اینجا را کلیک کنید تا پیام حذف یا رفع شود، عمل می‌کنید؟

قانون فعلی، حداقل در انگلیس،ISP ها را مجبور به انجام هیچ‌یک از این کارها نمی‌کند. در حالی که TSA مدت زمانی را که ISPها باید به داده‌ها و بهداشت زنجیره تامین اولیه پایبند باشند، مشخص کرده است. این مقررات در راستای اجرای حفاظت کامل از کاربران در برابر حملات سایبری گسترش نمی‌یابد. این امر به دلایل متعددی برمی‌گردد که از سطح آزادی شخصی که کاربران اینترنت به طور طبیعی انتظار دارند، شروع می‌شود.

به اعتقاد میستری، آنچه به این موضوع مربوط می‌شود، این است که ISP قرار است چقدر کنترل داشته باشد و آیا آزادی کامل نیاز است، البته نه در بیان، بلکه در اطلاعات؟ در انگلیس، قانون ارتباطات از راه دور،ISP ها را موظف می‌کند تا به طور فعال شبکه‌های خود را در مقابل تهدیدات رصد کنند.

• چالش رگولاتورهای دولتی غیرچابک
  موضوع دیگر این است که رگولاتورهای دولتی به اندازه کافی چابک نیستند تا قوانین را با سرعت لازم تدوین کنند و در زمینه سرعت اینترنت به‌روز بمانند. آدریان وان، مدیر ارشد سیاست و حمایت جامعه اینترنت، که یک سازمان غیردولتی متخصص در تقویت بهداشت کلی سایبری اینترنت است، استدلال می‌کند که انجام مقررات از بالا به پایین توسط دولت‌ها خطر قفل کردن روش‌های منسوخ را دارد.

وان می‌گوید: «وقتی اپراتورهای شبکه تصمیم می‌گیرند، چابک هستند و به نیازهای بلادرنگ پاسخ می‌دهند، زیرا چشم‌انداز دائما تغییر می‌کند. در مقابل، قوانین دولتی همیشه عقب خواهند ماند. جامعه اینترنت، چارچوبی را برای کاهش این خطرات ارایه کرده است. این دستورالعمل‌ها که هنجارهای مورد توافق متقابل برای امنیت مسیریابی (MANRS) نامیده می‌شوند، بر بهبود سیستم مسیریابی و فرایندی که توسط آن یک کامپیوتر، مسیری را برای دسترسی به یک یا چند شبکه انتخاب می‌کند، تمرکز دارند. مسائل امنیتی سیستماتیک درباره نحوه هدایت ترافیک در اینترنت، آن را به یک هدف نسبتا آسان برای مجرمان سایبری تبدیل می‌کند. این خطر از سال 2014 وجود دارد.

وان در آخرین پست وبلاگ انجمن اینترنت نوشت: MANRS به کاهش رایج‌ترین تهدیدات مسیریابی کمک می‌کند و کارآیی و شفافیت را در بینISPها و روابط همتا افزایش می‌دهد. این کار با تشریح مجموعه‌ای از اصولی انجام می‌‌شود که بر اقدامات استراتژیک ISPها برای محافظت از مصرف‌کنندگان در برابر جرائم رایج آنلاین تمرکز دارند. این امر شامل ارایه‌دهندگانی است که به طور جمعی با همتایان خود، برای شناسایی و پاسخ به تهدیدات شناخته‌شده، افزایش آگاهی از خطرات بهداشت سایبری ضعیف در بین ذینفعان (از جمله مشتریان) و همکاری نزدیک‌تر با تولیدکنندگان و فروشندگان سخت‌افزار و نرم‌افزار برای افزایش حداقل سطوح امنیتی اقدام می‌کنند.

وان می‌گوید: پیوستن به MANRS، بدان معناست کهISPها اقدامات مشخصی را برای ایمنی شبکه‌های خود انجام می‌دهند و سهم‌شان را برای کمک به دیگران، به منظور ایمنی شبکه‌های آنها نیز ایفا می‌کنند.

• از جرایم سایبری تا تعادل بین امنیت و آزادی
  تاکنون 275 اپراتور شبکه و 45 نقطه تبادل اینترنتی، پیشنهاد تشدید مسوولیت‌های امنیت سایبری ISP را امضا کرده‌اند. دولت ایالات متحده نیز به طور فزاینده از چنین اصلاحاتی استقبال می‌کند. در ماه فوریه، FCC  تحقیقات خود را آغاز کرد. بخشی از این تحقیقات به دلیل درخواست وزارت دفاع با استناد به پیشنهادهای MANRS، درباره این موضوع بود که این بخش، چگونه می‌تواند پروتکل‌های مسیریابی شبکه را ایمن‌تر کند. با این حال، یک ISP بزرگ ایالات متحده درباره چشم‌انداز تغییرات آینده محتاط ماند.

این شرکت در پرونده‌ای که به FCC ارایه کرده، آورده است: Verizon (شرکت مخابرات آمریکایی) تقریبا با همه نظردهندگان دیگر موافق است که ماهیت جهانی مسیریابی اینترنت به این معناست که ایالات متحده نمی‌تواند آسیب‌پذیری‌های امنیتی ذاتی خود را به طور یکجانبه حل کند. اجباری کردن پذیرش هر مجموعه خاصی از فناوری‌ها یا استانداردها، معکوس یا حتی مضر است. در این میان، میستری معتقد است ISPها فراتر از پروتکل‌های مسدودکننده پراکنده که از قبل در اختیار دارند، می‌توانند اقداماتی انجام دهند تا از کاربران بهتر محافظت کنند. در حالی که بین امنیت و آزادی کاربر آنلاین باید تعادل برقرار شود، نباید این بخش را از ایجاد پیشرفت‌های اساسی و مفید باز دارد.

او می‌گوید: باید حداقل پایه‌ای وجود داشته باشد که ISPها در نظر بگیرند. آنها باید مراقب‌ها و محافظ‌هایی داشته باشند و این، باید بخشی از خدمات‌شان باشد. (منبع:عصرارتباط)