ITanalyze

QZ- این روزها دنیا در زیر انگشتان ما قرار دارند و با فشار انگشت می‌توانیم بایت‌ها داده مصرف کنیم و گاهی آنقدر از کلید واژه اصلی مان دور می‌شویم که به یادآوردن آن واژه هم برای‌مان سخت می‌شود. همین امر در فضای فیزیکی کسانی که ساعت‌ها پای اینترنت می‌نشینند و جست‌و‌جو می‌کنند نیز رسوخ کرده و گاه پیش می‌آید که به یاد می‌آوریم که می‌خواستیم کاری را انجام دهیم، اما دقیقا اتفاقات بعد از آن را از یاد می‌بریم و به خاطر نمی‌آوریم که بعد از آن چه کاری انجام دادیم. در واقع موتورهای جست‌وجویی مثل گوگل، فقط جرقه‌های کوچک ذهن‌مان را برای چند ثانیه روشن می‌کنند ولی این جرقه‌ها و اطلاعات حاوی آن مدت زمان زیادی در ذهن‌مان نمی‌ماند. به بیان دیگر، موتورهای جست‌وجوگر مغزمان را شبیه به مغز ماهی که فقط چند ثانیه اطلاعات را نگه می‌دارد، کرده است. 

شرکت کسپرسکی برای رسیدن به این نتایج از اروپایی‌ها نظرسنجی کرده است. در این نظرسنجی، یک سوم افراد یا 36 درصد اعلام کرده اند که قبل از اینکه تلاش کنند چیزی را به یاد بیاورند، شروع به جست‌وجوی آنلاین آن می‌کنند. 24 درصد نیز ادعا کرده اند که بعد از اینکه کلید واژه‌ای را جست‌وجو می‌کنند و اطلاعات مربوط به آن را می‌خوانند، خیلی زود اطلاعات را فراموش می‌کنند. این مطالعه توسط شرکت بریتانیایی تحقیقات بازار با نام Opinion Matters انجام شده است و روی 6 هزار مرد و زن بالای 16 سال بریتانیایی، فرانسوی، آلمانی، ایتالیایی، اسپانیایی و لوکرامبورگ اوایل امسال میلادی و با هدف تاثیر فناوری‌ها روی حافظه انسان انجام شده است. 

دکتر ماریا ویمبر، روانشناس دانشگاه بیرمینگام در این‌باره می‌گوید: جست‌وجوی اطلاعات در فضای آنلاین، آن هم به جای اینکه اطلاعات مغز خودمان را فراخوانی کنیم، ما را به متفکرانی سطحی تبدیل کرده است. 

وی همچنین افزود: تکرار غیرفعال و منفعل اطلاعات، ثبت حافظه بلند مدت و قابل اطمینانی را برای ما ایجاد نمی کند. در واقع، این اطلاعات همانند سیستم کامپیوتری، به صورت بسیار موقتی روی حافظه کوتاه مدت ما (و در کامپیوتر حافظه کوتاه مدت ROM) ذخیره می‌کند و دیگر وارد حافظه بلندمدت مان نمی شود. در نتیجه در بازیابی و فراخوانی اطلاعات از مغز دچار مشکل می‌شویم. 

به گفته محققان، بیشتر چیزهای کوچکی که به صورت پراکنده در فضای آنلاین جست‌وجو می‌کنیم مثل آدرس یک رستوران یا نام ورزشکاری که در جام جهانی برنده شده را فراموش می‌کنیم. 

آنها معتقدند که اتکای ما به فناوری، توانایی ما برای یادآوری اطلاعات از زندگی روزمره‌مان را از ما می‌گیرد. 

در این تحقیق، مشخص شد که اکثر والدینی که در این مطالعه علمی شرکت کرده بودند، شماره تلفن مدرسه فرزندشان را حفظ نبودند و بیش از نیمی از آنها هم نمی‌توانستند شماره تلفن همراه فرزندشان را به یاد بیاورند و اکثر آنها زمانی شماره را به یاد می‌آوردند که نگاه کوتاهی به گوشی موبایل خود می‌انداختند. 

همین امر به خوبی نشان می‌دهد که چرا وقتی افراد موبایل یا ابزار همراه و متصل به اینترنت خود را گم می‌کنند، احساس خیلی بد و وحشت و نگرانی می‌کنند. زیرا آنها حتی دیگر قادر به یادآوری اطلاعات روزمره خود نیستند. چون این گوشی‌ها و ابزارهای‌شان هستند که اطلاعات آنها را به جای خودشان به خاطر می‌سپارند. 

بزرگسالانی که در بریتانیا در این تحقیق شرکت کردند، ۴۵ درصد آنها شماره تلفن زمان 10 سالگی را به خاطر داشتند، اما تنها ۲۹ درصد این افراد شماره تلفن بچه‌هایشان را به یاد داشتند و ۴۳ درصد شماره تلفن محل کار خود را می‌دانستند. قابلیت به یاد داشتن شماره تلفن شریک زندگی در بریتانیا بسیار کمتر از سایر کشورهای اروپایی حاضر در این تحقیق بود. در بریتانیا تنها ۵۱ درصد شماره تلفن شریک زندگی خود را به یاد داشتند که این رقم در ایتالیا ۸۰ درصد است.

تحقیقات این شرکت نشان می‌دهد که مردم به استفاده از تجهیزات کامپیوتری به عنوان «امتداد» مغزشان عادت کرده‌اند. این شرکت به افزایش آنچه «فراموشی دیجیتال» خوانده اشاره کرده که در آن مردم آماده هستند تا اطلاعات مهمی را که می‌توان از یک دستگاه دیجیتال بلافاصله دریافت کرد، فراموش کنند.

این تحقیق به این هم اشاره می‌کند که به علاوه ذخیره اطلاعات، این عادت هم شکل گرفته که خاطرات شخصی در قالب دیجیتال حفظ شوند. تصاویر لحظات مهم و به یاد ماندنی ممکن است تنها در تلفن‌های افراد ذخیره شوند که خطر سرقت یا گم شدن را به همراه دارند.

دکتر ویمبر می‌گوید: این خطر وجود دارد که حفظ و ثبت اطلاعات روی دستگاه‌های دیجیتال ممکن است باعث شود این اطلاعات در حافظه طولانی مدت ثبت نشوند و باعث شوند تا رویدادی را آنگونه که اتفاق افتاده به یاد نداشته باشیم.(منبع:فناوران)