ITanalyze

شبنم کهن چی- دیروز بیست و دومین نمایشگاه مطبوعات با شعار «شفافیت، صداقت» کارش را در مصلای تهران آغاز کرد. در این نمایشگاه مانند سال های پیش برخی مطبوعات، خبرگزاری ها و پایگاه های خبری کشور حضور دارند. حضور در نمایشگاه به معنای به نمایش گذاشتن وضعیت کنونی شرکت کنندگان، محصولات، فعالیت ها، پیشرفت ها و برنامه ای است که برای پیشرفت در آینده در نظر گرفته شده است. درباره نمایشگاه مطبوعات یا بهتر است بگوییم رسانه های نوشتاری خبری، محصولات شامل گزارش ها و اخبار تاثیرگذار در جامعه، فعالیت ها به معنای به روزبودن و پیگیری مسایل روز است. در این یادداشت کوتاه قصد ندارم درباره تاریخچه برگزاری نمایشگاه مطبوعات، کمیت و کیفیت آن بنویسم. تنها چند نکته درباره وضعیت کنونی رسانه های نوشتاری قابل اشاره است که به نظر می رسد نه تنها نمایشگاه به هیچ صورتی امکان به نمایش گذاشتن آن را ندارد؛ بلکه شاید اصلا نیازی به نمایش دادن آن نیست چون به اندازه کافی عیان است. رسانه های نوشتاری و اصحاب خبر سال سختی را تا اینجا پشت سر گذاشته اند. ماجرای انتشار گزارشی از سخنرانی یکی از نماینده های مجلس پس از کسب رای در انتخابات دهمین مجلس شورای اسلامی و تهدید نویسنده گزارش، ماجرای ضرب و شتم خبرنگار یکی از روزنامه های کشور در راهروی مجلس توسط یک نماینده، دستگیری و بازداشت خبرنگاری که گزارش سازمان بازرسی کل کشور را درباره مسایل مالی و واگذاری املاک منتشر کرده و ده ها ماجرای کوچک و بزرگ دیگر که هیچ وقت رسانه ای نشدند. ماجراهایی که ما روزنامه نگاران و خبرنگاران هر روز با آنها درگیریم؛ از پیگیری مسایل مختلف و مواجهه با برخی توهین ها و رفتارهای غیراخلاقی تا تهدیدهای ریز و درشت تلفنی و مسیجی و ارسال نامه های تکذیب با ادبیاتی آن چنانی.
به نظرم امسال نمایشگاه مطبوعات یا به زعم من رسانه های نوشتاری خبری نیازی به مصلای تهران نداشت. مرور آنچه امسال بر اصحاب رسانه گذشته، خود گویای وضعیت فعلی و فعالیت و خروجی رسانه هاست؛ یک نمایشگاه دایمی. برپایی نمایشگاهی که شعارش شفافیت و صداقت است همزمان با پیگیری نافرجام برخی از مسوولان، نماینده ها و خبرنگاران درباره وضعیت خبرنگار زندانی که با انتشار گزارش سازمان بازرسی کل کشور به جریان شفاف سازی و صداقت اطلاع رسانی در کشور کمک کرد، یک تناقض بزرگ است. مسوولان طی بازدید از نمایشگاه مطبوعات که تعدادی از مطبوعات و خبرگزاری ها و پایگاه های خبری در آن حضور دارند آیا فقط درباره شفافیت و صداقت صحبت خواهند کرد یا درباره تبعات شفافیت و صداقت هم چند کلمه ای حرف می زنند؟ آیا خواهند گفت که قرار است چه کسی یا کسانی یا چه قانونی از خبرنگاران و روزنامه نگارانی که گزارش های صادقانه و شفاف منتشر می کنند، حفاظت کنند؟ 
تظاهر و تزویر، هم سخت است هم تبعات فراوانی دارد. از تبعاتش رسیدن به همین تناقض بزرگ است که هم درباره رفتار و سخن مسوولان صدق می کند هم درباره رفتار و سخن رسانه ها. شاید اگر رسانه ها فارغ از گرایشات سیاسی، فقط با هدف نجات حرفه خویش از یکدیگر پشتیبانی می کردند و خواسته های صنفی خود را یک صدا طلب  می کردند، می شد به آینده ای بهتر امیدوار شد. اما می بینیم که حتی رسانه ها نیز از یکدیگر حمایت نمی کنند و نمایشگاه مطبوعات هم مانند سال های گذشته کار خود را آغاز کرده است. 
شاید بهتر باشد همه ما ظاهر و باطن را یکی کنیم و از شفافیت و صداقت و حمایت حرف نزنیم.