ITanalyze

آموزش مجازی در حالت عادی مشکلات فراوانی را برای دانش‌آموزان به همراه دارد اما این مسائل در خراسان شمالی بیشتر است لذا والدین چشم انتظار پایان اپیدمی و بازگشایی مدارس هستند.

اواخر سال ۹۸ بود که با ورود ویروس کرونا به کشور، آرام آرام تعطیلی، همه مراکز آموزشی را در بر گرفت و این تعطیلی پس از گذشت بیش از ۱۸ ماه همچنان ادامه دارد.

به گزارش مهر در این بین دانش آموزان خصوصاً در مقاطع پایین‌تر شرایط سخت‌تری را برای آموزش داشتند زیرا کار کردن با کودکان ۷ یا ۸ ساله آن هم از پشت تلفن همراه یقیناً کاری دشوار بود.

به این مشکلات عدم دسترسی بسیاری از دانش آموزان به اینترنت، تلفن هوشمند و یا مشکلات شبکه شاد را هم باید اضافه کرد به طوری که می‌توان ادعا داشت بسیاری از دانش آموزان به صورت مستقیم آسیب دیدند.

اما در این بین جان دانش آموزان و خانواده‌های آن‌ها یقیناً در اولویت است؛ هرچند آموزش مجازی مسیر سختی را برای دبیران، دانش آموزان و مادران و پدران ایجاد کرده اما حفظ جان آن‌ها قطعاً در اولویت است. لذا دولت باید هر چه سریع‌تر مسئله واکسیناسیون را پیش ببرد؛ آن هم در استان محرومی چون خراسان شمالی که به دلیل زیرساخت‌های ضعیف و درآمدهای اندک بسیاری از دانش آموزان به سامانه شاد دسترسی ندارند.

آموزش مجازی برخی دروس غیرممکن است

علاوه بر این مسائل، تدریس بسیاری از دروس از طریق فضای مجازی حتی برای دانش آموزان مقاطع بالاتر عملاً غیر ممکن بود. مهدی صداقتیان، یکی از معلمان درس ریاضی در مقطع متوسطه اول است. وی در گفتگو با مهر اظهار کرد: خاصیت درس ریاضی این است که باید واکنش دانش آموزان را به حرف‌های خود ببینی تا به ادامه تدریس مشغول شوی.

صداقتیان بیان داشت: معلم ریاضی باید بداند که نحوه تدریسش چه اثراتی دارد و میزان فهم ریاضی دانش آموزان چقدر است تا تدریس خود را بر آن منطبق کند؛ اما اکنون این اتفاقات از بین رفته است.

این دبیر ریاضی تصریح کرد: اکنون معلمان فیلمی ارسال می‌کنند و بدون دریافت بازخورد به تدریس خود ادامه می‌دهند و این مسئله یقیناً به دانش آموز آسیب وارد می‌کند.

وی در انتها گفت: حتی همین شبکه شاد نیز در اختیار همه ی دانش آموزان استان نیست لذا دولت باید توجه ویژه ای برای واکسینه کردن دانش آموزان داشته باشد تا کلاس‌ها زودتر حضوری شود.

هاتف عالمی، دبیر درس کار و فناوری نیز در گفتگو با مهر اظهار داشت: بیشترین آسیب از مجازی بودن کلاس‌ها را دروس عملی دیدند زیرا ماهیتشان زیر سوال رفت.

وی افزود: اگر کلاس حضوری باشد دانش آموزان می‌توانند در کارگاه‌های مختلف حاضر شوند و کار عملی درست کنند اما اکنون دانش آموز به راحتی با بهانه نداشتن امکانات از زیر کار طفره می‌رود.

عالمی تاکید کرد: حضوری شدن مدارس با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و عدم شتاب زدگی می‌تواند جانی دوباره به آموزش بدهد.

والدین نیز ازسوی دیگر نگرانند؛ آن‌ها طی دو سال گذشته استرس‌های زیادی برای تحصیل فرزندشان داشته‌اند و حالا امیدوار به بازگشایی مدارس هستند.

افت تحصیلی صدمات جبران ناپذیر دارد

مهدی مودی، مدیرکل آموزش و پرورش خراسان شمالی در این خصوص به خبرنگار مهر گفت: مهم‌ترین بخش افت آشکار، حذف ۳۰ درصد از مطالب آموزشی کتاب‌ها بود که در سال تحصیلی جاری بناست که ۱۰۰ درصد محتوا و مسائل تربیتی و فرهنگی و پرورشی به صورت کامل آموزش داده شود.

وی با بیان اینکه افت تحصیلی پنهان در آموزش مجازی آثار جبران ناپذیری به همراه داشته است، افزود: آموزش مجازی، قابل قبول بوده اما مطلوب نبوده است و در مکان‌هایی که دسترسی به سامانه شاد نداشتند و یا درسنامه توزیع شده، معایبی به همراه داشته و تعلیم و تربیت را تحت تأثیر قرار داده است.

مودی با اشاره به اینکه اگر به سمت آموزش حضوری گام برنداریم، مشکلات دیگری خواهیم داشت، گفت: سلامت جسمی و روحی دانش آموزان با سوق یافتن مطلق به آموزش مجازی به خطر می‌افتد.
 

یک سوم دانش آموزان ابتدایی از شاد محروم بودند

عصمت بدخشان، معاون آموزش ابتدایی آموزش و پرورش خراسان شمالی نیز در گفتگو با مهر اظهار داشت: ۱۰۴ هزار دانش آموز در مقطع ابتدایی تحصیل می‌کنند که ۴۷ هزار آن‌ها در روستاها هستند.

وی افزود: در استان خراسان شمالی به دلیل فقر مالی و فرهنگی و نبود تجهیزات زیرساختی، در سال تحصیلی گذشته ۳۲ هزار دانش آموز مقاطع ابتدایی از حضور در فضای شاد و کلاس‌های مجازی محروم شدند.

بدخشان بیان کرد: در سال تحصیلی گذشته ۱۳ هزار دانش آموز خراسان شمالی به عنوان دانش آموز نیاز به تلاش بیشتر تشخیص داده شدند و در تابستان با همکاری بسیج دانشگاه فرهنگیان، بسیج دانشجویی و آموزش و پرورش آموزش‌هایی با عنوان طرح تداوم یادگیری برگزار شد، که به دنبال آن ۱۱ هزار دانش آموز در این کلاس‌ها شرکت کردند تا بتوانند عقب ماندگی تحصیلی را جبران کنند.

اکنون آموزش‌های غیر واقعی و بازخوردهای مصنوعی، عدم یادگیری کامل دروس، دوری از فضای حقیقی و کاهش روابط اجتماعی، مشکلات جسمی و روحی ناشی از استفاده مداوم از فضای مجازی و افت تحصیلی از اصلی ترین آسیب‌های آموزش مجازی به شمار می آیند که با افزایش واکسیناسیون و بازگشایی مدارس می‌توان امیدوار به حل آن‌ها بود.

واشنگتن پست در گزارشی به تاثیر اینترنت در دهه آینده بر آموزش عالی پرداخته است.

اول نوبت روزنامه ها بود و بعد این بلا به سراغ مجلات و کتاب ها رفت. حالا اما صنعتی دیگر به نام تحصیلات عالی توسط امپراطوری اینترنت به چالش کشیده شده است.

۲۰ سال پیش گذار از روزنامه ها به فضای آنلاین آغاز شد و این در حالی بود که روزنامه ها برای مدت ۵۰ سال تنها صدای اطلاع رسان محسوب می شدند اما امروزه و به خاطر رشد فضای مجازی برخی از بزرگترین روزنامه ها به دلیل موانعی هم چون هزینه های چاپ و کاغذ و تحویل به مشتری در آستانه نابود شدن هستند. مشابه همین اتفاق اکنون در حوزه آموزش عالی در حال رخ دادن است، جایی که یکی از بارزترین مشخصه های افراد تحصیل کرده یعنی پرستیژ کم کم به گوشه ای رانده می شود.

بگذارید با یک واقعیت ناراحت کننده شروع کنیم: «پرستیژ یک دانشجو از همان زمانی آغاز می شود که وارد دانشگاه شود و هر دانشگاهی برای آن که پرستیژ خود را حفظ کند، باید تعداد افرادی که جذب می کند را محدود نماید. اما اینترنت این کار را بسیار دشوار کرده است.»

بگذارید یک مثال بزنم: «بزرگترین سالن درس یک دانشگاه می تواند ۹۰۰ صندلی داشته باشد که در آن پذیرفته شدگانی که برای خود پرستیژی خاص قائل اند، پای درس ادبیات چین می نشینند و هر ترم نیز شهریه مورد نیاز برای حضور در دانشگاه را می پردازند.» اما بیایید به اینترنت بازگردیم و بپرسیم: «تعداد نفراتی که که می توانند همان درس را بدون هزینه های دانشگاه در منزل آنلاین مشاهده کنند چند نفر است؟ شاید همان تعداد.» این تفاوت جزئی( سر کلاس نشستن) آن قدر می ارزد که این همه هزینه خرج آن شود؟ یا هزینه انجام شده نه به خاطر علم آموزی، بلکه به خاطر چیزهایی دیگری از قبیل پرستیژ و ارتباطات و... است؟

با گسترش کلاس های آنلاین و سایت هایی که محتواهای آموزشی را به صورت آنلاین ارائه می کنند، برای دانشگاه ها بسیار سخت خواهد شد که توضیح دهند چرا باید به خاطر نشستن سر یک کلاس و گرفتن چند کتاب، هزاران دلار هزینه کنند.

اما مقایسه دانشگاه ها با روزنامه ها چندان متناسب نیست چرا که کلاس های آنلاین و محتوای آموزشی وب مانند رسانه های آنلاین یک طرفه نیست بلکه تنوعی از پادکست ها، فضای تعاملی و هایپرلینک ها را در بر می گیرد و بسیار کامل تر از کلاس است.با این حال باید اعتراف کرد که دانشگاه های آنلاین هنوز آن چنان پا نگرفته اند و کماکان خطر جدی و فوری برای دانشگاه های سنتی محسوب نمی شوند اما در طول دهه آینده رشد کمپانی های آموزش آنلاین و دانشگاه های مجازی این سوال را پیش روی مردم قرار می دهد که چه دلیلی برای هدر دادن هزینه و وقت اضافی برای رفتن به دانشگاه های سنتی وجود دارد؟(مجله مهر)