بازگشت به رسم فوت کردن در گوشی تلفن!
وزیر محترم ارتباطات و فناوری اطلاعات اعلام کرده از این به بعد برای روستاها حداقل کارکرد 200 دقیقه مکالمه و برای شهرها حداقل کارکرد 330 دقیقه مکالمه در نظر گرفته می‌شود. به این معنی که حتی اگر مشترکان کمتر از این میزان از خطوط استفاده کنند، ملزم به پرداخت هزینه به ازای این دقایق هستند. به معنای دیگر ما چه با تلفن حرف بزنیم و چه حرف نزنیم باید هزینه این مقدار مکالمه را پرداخت کنیم. خب حالا که در هر صورت ناچاریم دست در جیب مبارک کنیم:
آیا شایسته نیست لااقل به همین میزان 200 یا 330 دقیقه به فک و فامیل و در و همسایه زنگ بزنیم و آنها را از خواب بیدار کنیم؟
آیا بهتر نیست هفته‌ای یک باز به شهین خانم اینا زنگ بزنیم و درباره خواهر شوهرش به بحث و تبادل نظر بپردازیم؟
آیا ارزنده نیست که از حال پدر پدر‌بزرگ دوست برادرزاده‌مان که چند هفته است بستری شده باخبر شویم؟
آیا زیبا نیست که مانند قدیم برای پر کردن اوقات فراغت به تصادف یک شماره را بگیریم و از صمیم دل فوت کنیم؟
آیا می‌دانید که پسر برادر پری خانم اینا این هفته به خدمت سربازی اعزام شده است و ادب حکم می‌کند که برای همدردی با پری خانم با او تماس بگیریم؟
آیا از میزان سرطان زا بودن امواج تلفن همراه و خواص درمانی تلفن ثابت آگاهی دارید؟
آیا می‌دانید که خانم‌های آریایی زمانی به صحبت کردن با تلفن مشهور بودند و مدتی است که این شهرت و اعتبار جهانی لکه‌دار شده و در حال فراموشی است؟ ننگ بر ما.
پس همین حالا گوشی‌های تلفن را بردارید و تا قرآن آخر پولی را که مخابرات از شما می‌گیرد، با تلفن صحبت کنید باشد که یر به یر شوید.
سعید طلایی
جام‌جم