مدارس اینترنتی
ترجمه: علیرضا عبادتی - اگر چه که این مدارس مجازی نام گرفته اند و اکثر برنامه های آن از طریق کامپیوتر و اینترنت میسر شده این موضوع به این معنی نیست که این دانش آموزان با کتاب سر و کار ندارند.
مادلین نلسون در شهر استونبویل از ایالت اوهایو زندگی می کند. با وجود آنکه از پاییز گذشته سه ترم گذرانده فقط چند بار معلم خود را دیده است. او به مدرسه نمی رود اما نه به این معنی که درس نمی خواند و تکلیف انجام نمی دهد. شاید تکالیفی که او انجام می دهد نسبت به هم سن هایش بیشتر هم باشد. معلم او تکالیفش را از طریق اینترنت مشخص می کند، مادلین با خواهر ۶ ساله اش، ترز و برادر ۵ ساله اش گابریل، در «آکادمی مجازی اوهایو» ثبت نام شده اند. پدرشان تاریکی صبح می رود و تاریکی شب باز می گردد. خانم نلسون می گوید اگر قرار بود بچه هایش به مدارس متعارف می رفتند از عهده آن بر نمی آمد. او که زمانی دانشجوی ادبیات انگلیسی بود می گوید: «من در مورد تعلیم و تربیت کودکان تخصصی ندارم به همین دلیل آن را به متخصصانش سپرده ام آنها بهتر می دانند که کودکان در این سن و سال باید چه چیزهایی بیاموزند. »
آکادمی مجازی اوهایو یک مدرسه صاحب پروانه است که مکان آن سایبر اسپیس (دنیای مجازی اینترنت) است. این مدارس دولتی که مستقل عمل می کنند و مجوز خود را از دولت می گیرند و زیر نظر سیستم K12 اداره می شوند به مدارس صاحب پروانه یا Charter School معروفند. دفتر مرکزی این موسسات آموزشی انتفاعی در مک لین ویرجینیا قرار دارد. تمام برنامه های آموزشی آن اینترنتی و دانش آموزان از طریق اینترنت در کلاس ها حضور پیدا می کنند و آزمون ها و امتحانات از طریق اینترنت برگزار می شود. کامپیوترهایی که در اختیار دانش آموزان قرار می گیرد از طریق وامی است که از سوی دولت پرداخت شده است. معلم های این سیستم همیشه از طریق اینترنت و تلفن در دسترس هستند و گاهی اگر لازم باشد حضوری هم می توان با آنان ملاقات داشت. هنوز دانشگاه های اینترنتی نسبت به دانشگاه های متعارف بسیار ناچیزند و مدارسی که بعضی از دوره های خود را از طریق اینترنت ارائه می کنند بسیار محدود هستند اما در این میان مدارس اینترنتی مخصوص دبستانی ها و پیش دبستانی ها نیز رو به رشد گذاشته است. با این وجود تعداد آن هنوز به قدری ناچیز است که نمی توان به آن به عنوان پدیده ای نوظهور نگاه کرد. در ایالت های آلاسکا، آرکانزاس، کالیفرنیا، کلرادو، مینه سوتا و اوهایو فقط ۲۰ تا ۳۰ مدرسه اینترنتی در سطح ملی راه اندازی شده اند. بعضی از آنها انتفاعی از نوع K12 هستند و در سرتاسر آمریکا فقط ۶۰۰۰ دانش آموز دارند و بعضی از آنها از سیستم یارانه ای دولتی بهره می گیرند مثل سیلون دنچر در بالتیمور که ۴۰۰ دانش آموز دارد بقیه مدارس اینترنتی زیر نظر دولت اداره می شوند. برخلاف اکثر مدارس آمریکا که بخش محدودی از دوره های آموزشی خود را به آموزش از طریق اینترنت اختصاص داده اند آکادمی مجازی اوهایو همه دوره ابتدایی را فقط از طریق اینترنت ارائه می کند.
ناخشنودی و نارضایتی از مدارس متعارف روبه افزایش است و آموزش از راه دور چه در دوره های دبیرستان و دانشگاه و چه در مدارس ابتدایی در پنج سال آینده افزایش خواهد یافت. تصمیم دولت این نیست که آموزش از راه دور جایگزین مدارس متعارف شود اما به عنوان گزینه ای در کنار آن مطرح خواهد ماند. استانداردهایی که برای آن تعریف شده در سطح استانداردهای مدارس متعارف است.
جیمز مک وتی تحلیل گر ارشد «ادو ونچرز» - شرکت مشاوره ای در زمینه آموزش که در شهر بوستون آمریکا قرار دارد ـ می گوید: «هر ایالتی از ایالت های آمریکا در حال ابداع یا توسعه روشی برای توسعه برنامه های آموزشی مجازی است. حال یا خود عهده دار آن است یا آن را به ارگان ثالثی می سپارد. »
از نظر بعضی از کارشناسان و تحلیل گران مسایل آموزشی مدارس ابتدایی اینترنتی اصلاً ایده خوبی نیست. این منتقدان می گویند کیفیت آموزش به شدت از بین می رود. آموزش در منزل هرگز جایگزین مناسبی برای مدرسه نیست. هیچ گزینه ای نمی تواند جای کلاس درس و تجربه مدرسه را بگیرد. مهم ترین ویژگی مدرسه ایجاد استقلال در فرزندان است و کودکانی که در منزل آموزش می بینند وابستگی شدیدی به والدین پیدا می کنند.
در حال حاضر فراهم کنندگان آموزش از راه دور از طریق اینترنت بسیار متعدد هستند و برنامه های آموزشی آنها تفاوت های فاحشی با یکدیگر دارد. اما مدارس مجازی عهده دار وظایف والدین هم می شوند، آنها برای هر سال برنامه آموزشی ثابت و مشخصی دارند و والدین در انتخاب دوره ها سرگردان نمی شوند. از مهم ترین ویژگی های مدارس مجازی از جمله «آکادمی مجازی اوهایو» این است که برنامه های آموزشی خود را براساس استانداردهای مدارس متعارف هم تنظیم می کند به گونه ای که کودکانی که در این مدارس به تحصیل می پردازند از عهده امتحانات استاندارد ملی هم بر می آیند.
جانی تاملین از شهر سانتی در ایالت کالیفرنیا که دو فرزند خود را [الیوا ۶ ساله و زکریا ۸ ساله] در «آکادمی مجازی کالیفرنیا» ثبت نام کرده است می گوید: «تنها کاری که من باید انجام بدهم این است که به دفتر این مدرسه مراجعه و ثبت نام کنم از آن به بعد خیالم در مورد همه چیز راحت است. درس ها همه آماده اند. کارها از قبل پیش بینی شده اند. »
متصدیان این مدارس مجازی می گویند برخلاف تصور مردم که دانش آموزان این گونه مدارس فقط به صفحه نمایش کامپیوتر چسبیده اند این گونه نیست. در آغاز دانش آموزان فقط نیم ساعت پای کامپیوتر می نشینند و از طریق اینترنت ارتباط برقرار می کنند در این نیم ساعت فقط تکالیف خود را تحویل می دهند یا از تکالیف جدید با خبر می شوند و گاهی هم جست وجو در بانک اطلاعاتی مدرسه نیز بر عهده آنان گذاشته می شود. اما از محاسن آن این است که بچه های دبستانی از همان ابتدا جست وجو در اینترنت را به خوبی می آموزند.
در سال های اول نقش پدر و مادر بسیار مهم است چون در کارهای اولیه کار کردن با کامپیوتر و اینترنت می توانند به فرزندشان کمک کنند و در حل تکالیف آنان را یاری دهند. براساس استانداردهای مدارس ابتدایی، هریک از دانش آموزان این گونه مدارس مجازی باید ۹۰۰ ساعت در سال تکلیف انجام دهند و باید از عهده امتحانات استاندارد برآیند. روی کامپیوتر این دانش آموزان نرم افزارهای ویژه ای نصب شده است که حضور و انجام تکالیف دانش آموز را به ثبت می رساند و از لحاظ قانونی مدارک دیجیتالی آن اعتبار دارد. از ویژگی های این نرم افزار این است که پیشرفت دانش آموز را ارزیابی می کند و برای هر دانش آموز براساس توانایی هایش برنامه ریزی می کند. براساس قوانین آمریکا کامپیوترهایی که از طریق دریافت وام مخصوص دانش آموزان خریداری می شود مجهز به نرم افزارهای آموزشی و نرم افزارهای حفاظت از دانش آموزان در عرصه اینترنت است. به عبارت واضح تر جلوی جست وجو در پایگاه های اینترنتی مستهجن را می گیرد.
اگر چه که این مدارس مجازی نام گرفته اند و اکثر برنامه های آن از طریق کامپیوتر و اینترنت میسر شده، این موضوع به این معنی نیست که این دانش آموزان با کتاب سر و کار ندارند. در برنامه های این دانش آموزان آزمایش های علمی هم گنجانده شده، به همین دلیل ابزارهای آزمایش، کتاب های مخصوص و ابزار کمک آموزشی نیز برای دانش آموز فرستاده می شود.
اصولاً مدارس مجازی و آموزشی از راه دور پیچیدگی های خاص خود را دارد و معمولاً والدینی به این گونه مدرسه ها روی می آورند که خود فرهیخته اند و انتظارشان این است که فرزندانشان از همان کودکی خود را برای دنیای آینده آماده کنند و از همان ابتدا کار با کامپیوتر و اینترنت ملکه ذهن آنها شده باشد. دور بودن از معلم به این معنی نیست که دانش آموز به معلم دسترسی ندارد بلکه در این شرایط دسترسی بیشتر است چون معلمان مدام پای اینترنت هستند یا از طریق نامه الکترونیکی یا از طریق تلفن مشکل دانش آموزان را حل می کنند و به کار دانش آموزان نظارت دارند اما این حقیقت را نمی توان انکار کرد که یکی از مهم ترین دستاوردهای مدارس متعارف یعنی اجتماعی بار آمدن فرزندان تضمین نمی شود. ارتباط رودرروی دانش آموزان بخش بسیار مهم مدارس متعارف است که از دست رفتن آن در مدارس مجازی از نقیصه های جبران ناپذیر است. از نظر متخصصان فناوری های آموزشی (از جمله جمی مک کنزی سردبیر مجله آموزشی From Now On) صحبت کردن دانش آموزان با یکدیگر و بازی کردن آنها در حیاط مدرسه نیز جزو آموزش به حساب می آید که در مدارس مجازی از دست می رود. از نظر بعضی از متخصصان نقش معلمان در تاثیرگذاری روی دانش آموزان نیز در مدارس مجازی از دست می رود. دانش آموزان اصولاً از معلمان الگو می گیرند.
- ۸۴/۰۶/۱۲
