ITanalyze

فرشید رضایی – سرانجام سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی دو شرط کلیدی برای ارایه پروانه مجوز نسل‌های بالاتر به اپراتورهای کشور را اعلام کرد.

این دو شرط عبارت بودند از اجرای رومینگ ملی و اجرای قابلیت ترابردپذیری شماره‌ها (Number Portability).

اگر روی این شروط اندکی تامل شود مشخص خواهد شد که پشت پرده دو شرط رگولاتوری چه بوده و مقصود کدام اپراتور است. آنچه مسلم است رایتل مقصود نظر این شروط نیست، چراکه این اپراتور در حال حاضر مجوز نسل سوم را دارد، وانگهی از اجرای این شروط به دلایلی که در پی می‌آید به شدت استقبال هم می‌کند.

لذا می‌مانند دو اپراتور همراه‌اول و اپراتور ایرانی خارجی ام‌.تی.ان-ایرانسل. اندکی زوم روی این دو اپراتور نیز نشان می‌دهد که اپراتور ایرانی خارجی ام‌.تی.ان-ایرانسل از سال‌ها قبل با فشار به رگولاتوری دقیقا خواستار اجرای رومینگ ملی و قابلیت جابجایی شماره‌ها را داشته و دارد. از این رو کاملا مشخص است که منظور از اپراتورها، در واقع تنها همراه اول است. اما پشت پرده این شروط چیست؟

علت استقبال رایتل و اپراتور ایرانی خارجی ام‌.تی.ان-ایرانسل از این مصوبه دلایل مشهودی دارد چرا که اجرای این شروط به آنها امکان می‌دهد تا بدون سرمایه‌گذاری و هزینه‌های سنگین و یک شبه در تمام ایران شبکه مجهزی داشته باشند. چراکه به موجب شرط رومینگ ملی و در صورت پذیرش همراه اول، همه اپراتورهای فعلی و آتی می‌توانند روی شبکه این اپراتور که در سراسر کشور گسترده بوده و بزرگترین مزیت آن تلقی می‌شود، سوار شده و استفاده لازم را ببرند.

در خصوص امکان جابجایی شماره نیز باید گفت شماره‌های مشترکان همراه‌اول بنا به دلایل متعددی از ارزش و اعتبار بالایی برخوردار است که به نوعی سرمایه این شرکت محسوب می‌شود.

از این رو به وضوح مشخص است که شروط مذکور همراه‌اول را هدف گرفته و مشخص نیست در صورت پذیرش این اپراتور و همسطح شدن تمام اپراتورهای کشور، رگولاتوری چه شروط دیگری را نیز در آینده مطرح کند.