ماجرای تلخ من با کلاس مجازی پسرم
حتماً راننده ها در طول روز خیلی می‌شنود که چرا نباید اینترانت به عنوان شبکه ملی اینترنت مشکل کلاس مجازی را حل کند یا وزارت ارتباطات بستری مناسب و کم هزینه در اختیار دانش آموزان قرار دهد؟
خبرگزاری مهر؛ مرضیه کیان: با رعایت فاصله‌ی اجتماعی، پشت طلق پلاستیکی که راننده از این طرف تاکسی تا آن طرف تاکسی کشیده بود نشسته بودم. صدای ضعیف رادیو می‌آمد، موضوع برنامه، کلاس‌های آنلاین دانش آموزان ابتدایی بود؛ اول خانمی تماس گرفت و از وضعیت مالی در این دوران گفت: «شوهرم کارگر ساختمانی است که به خاطر شیوع کرونا بیکار شده و دولت برنامه‌ای برای حمایت از آنها ندارد. متأسفانه با توجه به اینکه کارگران ساختمانی کارفرمای ثابت و قرارداد بیمه‌ای ندارند، مشمول بیمه بیکاری هم نیستند. ما تا چند روز پیش پول غذا و مایحتاج روزمره را با خرده پس اندازی که از قبل داشتیم تأمین می‌کردیم، چند روزی هم به چند نفر رو انداختیم و با قرض داریم روزمان را شب می‌کنیم، جدا از این، دغدغه‌ی هزینه‌ی اینترنت کلاس‌های مجازی پسرم شده یک داستان جدید، دانلود فایل‌های صوتی و تصویری هم که هزینه را بیشتر می‌کند.»
صحبت این خانم که تمام شد، خانمی که کنارم نشسته بود انگار داغ دلش تازه شد و بقیه‌ی بحث را دست گرفت: «دختر من ۱۰ سالش هست و با کلاس‌های مجازی که براشون برنامه ریزی کردند خیلی به مشکل برخوردیم. خانم معلم شأن توقع دارد بچه‌ها ساعت ۹ صبح سر کلاس با وویس حضور بزنند، خودتان هم که بچه‌های این دوره و زمانه را می‌شناسید؛ زیر بار هیچ حرفی نمی‌روند! تازه خیلی اصرار دارند که برای کلاس‌ها از تلگرام استفاده کنند. به هیچ وجه هم قبول نمی‌کنند که این کلاس در واتساپ برگزار شود! نمی دانم این اصرارهای عجیب و غریب از کجا میاد.
از طرفی این کلاس‌ها صرفاً فقط به صورت فایل صوتی است و هیچ جذابیتی برای دانش آموز کلاس چهارم ابتدایی ندارد؛ چون که ارتباط یک طرفه است. معلم‌ها خلاقیتی در برگزاری این کلاس‌ها ندارند و بعضی معلم‌ها هم توانایی برگزاری کلاس آنلاین را ندارند.
زد رو دست من که هیجان صحبت‌هایش را منتقل کند (که من با ترس دستم و جمع کردم و خودم را به در ماشین نزدیک کردم که مبادا ویروسی روی دستم بنشیند) و گفت: خانم تازه همه ی مادرها که نمی‌توانند خیلی راحت با این شبکه‌های اجتماعی کار کنند، تو همین تهران هم خیلی از خانم‌ها هستند که گوشی اندروید دارند ولی در حد تماس و پیامک و گرفتن ۴ تا عکس از گوشی استفاده می‌کنند.
تازگی برنامه‌ی شاد را معرفی کردند که آن هم مشکلات خودش را دارد، اولاً که روی هر گوشی نصب نمی‌شود. مثلاً گوشی‌های آیفون این برنامه را کلاً ندارند، تازه صدا و تصویرش هم یکی نیست؛ وقتی هم صدا و تصویر خانم معلم ریاضی با هم هماهنگ نباشد، کل کلاس مختل می‌شود.
به نظرم برنامه‌های تلویزیونی خیلی بهتر است، هم از لحاظ ساعت‌های کلاس‌ها و هم معلم‌های خلاقی که انتخاب کردند و هم دوره کردن درس‌های قبلی.»
به مقصد رسیده بودم که کرایه را حساب کردم و پیاده شدم. حتماً این آقای راننده در طول روز خیلی از این حرف‌ها می‌شنود که چرا نباید اینترانت به عنوان شبکه ملی اینترنت مشکل هزینه‌ی خیلی از خانواده‌ها را حل کند یا وزارت ارتباطات بستری مناسب و کم هزینه در اختیار دانش آموزان قرار دهد؟ یا اینکه سیستم آموزشی کشور دچار دوگانگی عجیبی شده است، از طرفی دانش آموزانی که به دلیل مشکلات مالی از ساده‌ترین خدمات آموزشی بی بهره می‌مانند و از طرفی دانش آموزانی که در رفاه هستند!