پویش اعتراضی رانندگان تاکسی‌های اینترنتی در ایران
کمپین رانندگان یک تاکسی اینترنتی معروف حالا بیش از هزار هوادار دارد. در میزگرد فارس من پای درددل‌های آنها نشسته‌ایم.
به گزارش خبرگزاری فارس، چندسالی از آغاز به کار و رونق تاکسی‌های اینترنتی در کشور می‌گذرد، سرویسی که رانندگان و مسافران بسیاری را جذب خود کرده و زندگی برخی از رانندگان را دگرگون کرده است، با این حال این فرصت به رغم آنکه پیشرفت‌های روزافزونی در عرصه خدمت به سفرهای روزانه مردم داشته اما شاهد بروز مشکلاتی در زندگی خدمات دهندگان به این سرویس ها هستیم.
اغلب رانندگان تاکسی‌های اینترنتی نسبت به حق و حقوق خود معترضند و خواستار پیگیری مسئولان برای ساماندهی این طیف از مشاغل در جامعه هستند. اخیرا رانندگان یکی از این سرویس‌ها با راه اندازی یک پویش در فارس من به حقوق خود اعتراض دارند و از خبرگزاری فارس می‌خواهند تا پیگیر مشکلات آنها باشد.
رانندگان که روزانه حداقل بیش از ۱۲ ساعت را مشغول رانندگی در خیابان‌ها و بزرگراه‌های پایتخت هستند، از یک موضوع گلایه دارند آن هم اینکه کسی صدای آنها را نمی شنوند، صدایی که باید برای جذب هر ستاره، تلاش بیشتری کند.
این رانندگان، به موضوع دیگری نیز انتقاد دارند، هزینه‌های پایین در قبال سفرهای انجام شده و معتقدند هزینه‌های سفر در این شرکت بسیار پایین تر از نرخ معمول در جامعه است. این‌ها تنها برخی از مشکلات این رانندگان است که فارس من صدای رسای آنها خواهد بود.
همین دلیلی بود تا دو تن از آن رانندگانی که به اصطلاح چیزی برای باختن ندارند را به خبرگزاری فارس دعوت کنیم تا پای صحبت ها و درد دل‌های آن ها بنشینیم. البته ناگفته نماند میزگرد ما میهمان دیگری هم داشت، آن هم خانمی که جُور سرپرستی خانواده را می‌کشد و شبانه روز پایش روی ترمز و کلاج است برای یک لقمه نان حلال! اما نیامد آن هم به دلیل ترس از قرار گرفتن در لیست سیاه ...!
این متن حاصل گفت وگوی ما با این رانندگان است، با هم آن را بخوانیم؛
شغل اول نتوانست زندگی ما را تأمین کند
محمد انصاری راننده است و می‌گوید: چون شغل اولم پاسخگوی معیشت زندگی ام نبود ناچارا پا به حضور در شغل دوم یا همان اسنپ نهادم. شغل اولم که دکوراسیون داخلی بود به دلیل شیوع ویروس کرونا و محدودیت هایی که برای عمده ای از مشاغل ایجاد کرد باعث شد کار ما هم مدتی متوقف شود و امرار و معاش ما از اسنپ آغاز شود.
آن روزی که وارد شدم هزار وعده دادند یکی از آنها همین بنزین دولتی بود برای ما که فقط ماه اول محقق شد و الان لیتری سه هزار تومان بنزین میزنیم. ما روزانه با لیتری سه هزارتومان مردم را از سطح شهر جا به جا میکنیم و یک پولی به شهرداری و تاکسی اینترنتی واریز می کنیم و شاید مبلغ ناچیزی برای ما بماند تا بتوانیم یک خرید کوچک برای خانه انجام دهیم.
پدرام، راننده دیگر نیز اظهار کرد: در تبلیغات اولیه، بنزین نامحدود، تأمین قطعات خودرو و بیمه به کرات به چشم می خورد اما وقتی وارد آن می شویم می بینیم که قطعاتی با تاریخ مصرف گذشته و انقضا یافته را در اختیار رانندگان قرار می دهند که پایین ترین درجه محصول را داراست.
البته این تاکسی اینترنتی تاکنون نتوانسته بدهی مرا درباره بنزین پرداخت کند، یک میلیون و هشتصد هزار تومان بابت بنزین معوقه بدهکار است که تاکنون پرداخت نشده است.
آشپز کافه بودم کرونا بیکارمان کرد
آشپز کافه بودم، به خاطر محدودیت های کرونایی و بسته شدن مشاغل، بخش عظیمی از کار ما هم تحت تأثیر قرار گرفت.کارفرمای رستوران ، تعدیل نیرو انجام داد به دلیل شرایط اقتصادی و من هم جزیی از آن تعدیلی‌ها بودم و از کار بیکار شدم. درآمدی که داشتم بین چهار تا پنج میلیون تومان بود و بعد از این پا به تاکسی اینترنتی گذاشتم.
با تمام این مشکلات اقتصادی، من برای کسب در آمد آمدم آن هم با هزاران وعده رنگی که بعدها معلوم شد حنای آنها رنگی ندارد، همین بنزین بدون کارت سوخت و دولتی بودنش، وعده ها تماما پوچ بود.
راننده جایی در قراردادها ندارد!
قرارداد ما تبلیغی بود تا تفهیمی، چون هرطوری خواستند عمل کردند، هیچ کدام از بندهایش قانونی و به نفع راننده نبود جز یک یا دومورد. شاید روزی ۱۲ ساعت را پشت فرمان هستم، کف خیابان و با ماشین کار می‌کنم، آن هم با کرایه های کم و البته مسافت‌های طولانی و گاهی خسته کننده و ملال آور، اما کسی پاسخگو نیست چرا این کرایه‌ها آن‌قدر کم است؟
قرار بود به ازای هر صد کیلومتر ۷ لیتر بنزین دریافت کنیم
قرار بود به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر قرار بود ۷ لیتر دریافت کنیم اما امروز فقط سه ونیم لیتر می دهند و بنزین آزاد، لیتری سه هزار تومان می زنیم.
شاید این تاکسی اینترنتی زمینه شغلی برای خیلی از افراد فراهم کرده باشه ولی یک‌نفر از این بهره مندی راضی نیستند. به جرأت می توانم بگویم اغلب رانندگان ناراضی هستند و به خاطر امرار معاش مجبوریم کار کنیم.
حق شهرداری برای رانندگان چیست؟
محمد انصاری گفت: ماهانه یک درصد از کل حقوق مان برای شهرداری است، شهرداری که هیچ رفاهی برای ما فراهم نکرده است. در آنجا نه می‌توانی اعتراض کنید نه شکایت، چرا که ازکار بیکار می شوید.
حاضرم از تمام رانندگان امضا جمع کنم و بگویم مشکلمان مشترک است و همه را به خبرگزاری بیاورم اما عده ای البته بیشتر آنها می‌ترسند! آن هم ترس از بیکار شدن...
چرا کسی شکایت نمی‌کند؟
دلیل آنکه کسی نمی تواند اعتراض کند به دلیل مسدود کردن حساب های کاربری است که در این شرایط نیز نمی‌تواند کار کند و کسب در آمد داشته باشد.کمیسون ۲۰درصدی که برای کرایه‌های پایین صورت گرفته است و از طرفی هم به رغم افزایش نرخ کرایه‌ها اما هزینه‌های دریافتی ما افزایش پیدا نکرده است.
اگر مسافر به هر دلیلی به خودروی راننده آسیب وارد کند ما حق اعتراض نداریم اما این خسارت را ارزیابی و پرداخت می کند.البته این موردی است و تماما پرداخت نمی‌کند.