چه کسی چراغ راهنمایی را اختراع کرد؟
مژگان کریم‌نیایی - عصر ارتباط - چراغ‌های راهنمایی یا سیگنال‌های ترافیکی در گوشه‌وکنار شهرهای کوچک و بزرگ نصب شده‌اند و با رنگ‌های سه‌گانه سبز، زرد و قرمز خود ما را راهنمایی می‌کنند که چه موقع توقف یا احتیاط کرده و چه موقع حرکت کنیم.
اولین سیگنال ترافیکی
مساله ترافیک حتی پیش از اختراع اتومبیل‌ها نیز وجود داشت، ترافیک اسب‌ها، گاری‌ها و درشکه‌ها از دهه 1860، به‌ویژه در اطراف مقر بی‌بی‌سی در لندن وجود داشت.
جان پیک، مدیر قطارهای بریتانیا در آن زمان شیوه‌ای بر اساس روش کنترل ترافیک قطارها برای مهار ترافیک اسب‌ها در لندن پیشنهاد داد. در آن زمان برای کنترل خطوط ریلی و رعایت نظم در حرکت قطارها سوزنبان‌ها میله بزرگی را با دست جلوی قطار می‌گرفتند و پیام حرکت یا توقف را به لوکوموتیوران اعلام می‌کردند.
پس از این به مرور استفاده از چراغ‌های گازی با رنگ سبز و قرمز برای صدور فرمان حرکت یا توقف قطارها در شب استفاده شد.
در انگلستان آن روزگار در شب‌ها لامپ‌های گازی درخشان مسوول صدور فرمان حرکت یا توقف قطارها بودند؛ البته برای ارسال پیام از طریق این لامپ‌های گازی لازم بود همواره یک پلیس در ایستگاه سوزنبانی قرار گرفته و با تنظیم چراغ‌ها، فرمان توقف یا حرکت را در شب‌های سرد و مه‌گرفته لندن به لوکوموتیوران‌ها منتقل کند.
اولین چراغ راهنمایی و رانندگی برای کنترل ترافیک اما در 9 دسامبر 1968 در محله وست‌مینستر لندن و در حد فاصل ایستگاه اسب‌ها و پلی که به مقر بی‌بی‌سی متصل می‌شد نصب شد. با توجه به موفقیت‌آمیز بودن این سیستم در کنترل ترافیک، پیش‌بینی می‌شد که به‌زودی این چراغ‌ها در سراسر شهر لندن نصب شوند.
با این وجود اما یک ماه از نصب این چراغ نگذشته بود که چراغ گازی در صورت پلیسی که مامور کنترل آن بود ترکید و آسیب‌های جدی به وی وارد آورد.
به‌دنبال این اتفاق به‌سرعت خبر خطرناک بودن این چراغ‌های گازی در لندن پیچید و امکان استفاده گسترده‌تر از آنها از بین رفت.
رقابت امتیازها
چهار دهه پس از ترکیدن چراغ راهنمایی گازی در صورت افسر انگلیسی و پیش از آنکه چراغ‌های راهنمایی بار دیگر محبوب شوند، در آن سوی کره زمین و در آمریکا آمار بالای تصادفات رانندگی مساله‌ساز شده بود. در اوایل 1900 هر کس برای حل این معضل پیشنهادی را ارایه می‌داد و ایده‌های زیادی برای کاهش تصادفات و کم شدن میزان ترافیک در جاده‌های آمریکا مطرح می‌شد.
در 1910 شخصی به نام سنت سیرین، شیوه جدیدی برای کنترل ترافیک و تصادفات ساخت و در شیکاگو به اجرا گذاشت. دستگاه کنترل ترافیکی اتوماتیک وی بازوی بلند فلزی بود که تابلویی در جلوی آن نصب می‌شد و کسی که مسوول کنترل آن بود، با گرداندن دسته و قرار دادن تابلوی توقف یا حرکت در جلوی آن و سپس با برگرداندن محور آن به مسیر عبور اتومبیل‌ها، فرمان حرکت یا توقف را به اتومبیل‌ها صادر می‌کرد. این شیوه اگرچه خطر لامپ‌های گازی را نداشت، اما عملا در شب و در مسیرهای تاریک کاملا ناکارآمد می‌شد.
اولین چراغ راهنمایی الکترونیکی برای کنترل ترافیک که در آن از لامپ‌های سبز و قرمز استفاده شده بود، در 1912 میلادی توسط استر فارن‌اسورت که پلیس شهر سالت‌لیک بود، طی تلاشی خانوادگی ساخته شد.
چراغ راهنمایی الکترونیکی او در چهارراه‌های پررفت‌وآمد نصب می‌شد و البته یک افسر باید کنار آن بایستد و با فشردن دکمه کنار چراغ، فرمان سبز یا قرمز شدن چراغ را صادر کند.
از آنجا که اسورت، چراغ الکترونیکی راهنمایی را که ساخته بود به نام خود ثبت نکرد، بسیاری ساخت اولین چراغ راهنمایی را به جیمز هوگ نسبت می‌دهند.
هوگ در 5 آگوست 1914 در کلیولند چراغ راهنمایی خود را ساخت و در 1918 امتیاز آن را به نام خود ثبت کرد. چراغ هوگ علاوه بر استفاده از رنگ، از لغات جایگزین توقف و حرکت نیز برای ارتباط با رانندگان استفاده می‌کرد. این چراغ از طریق سیم به ایستگاه پلیس وصل می‌شد و ماموران پلیس می‌توانستند در مواقع اضطراری، ریتم زمانی آن را دستکاری کنند. به این ترتیب دیگر نیازی نبود برای تنظیم چراغ افسران از ایستگاه پلیس خارج شوند و می‌توانستند به‌راحتی از درون ایستگاه این کار را انجام دهند.
اولین چراغ راهنمایی 100 درصد اتوماتیک توسط ویلیام گیگلری در 1917 و در سانفراسیسکو ساخته شد، این چراغ که از دو رنگ قرمز و سبز بهره می‌برد، قابلیت کار به‌صورت اتوماتیک و دستی را داشت.
اندکی بعد از آن، ویلیام پاتز، مامور پلیس دیترویت در 1920 توانست با پیشرفت دادن قابلیت‌های مدل‌های قبلی چراغ‌های راهنمایی، اولین چراغ راهنمایی سه رنگ جهان را بسازد و به این ترتیب رنگ زرد به این چراغ‌ها افزوده شد.
در 1923، گرت مورگان اولین چراغ راهنمایی اتوماتیک الکترونیکی را ساخت و با پولی که از فروش آن به قیمت 40 هزار دلار به‌دست آورد، اولین آمریکایی-آفریقایی بود که توانست یک اتومبیل بخرد.
اولین چراغ راهنمایی الکترونیکی در اروپا در 1924 با تقلید از مدل آمریکایی مارکوس ولز در برلین نصب شد. در این چراغ هر چهار چراغ راهنمایی روی یک برجک نصب می‌شدند و یک افسر باید هر چهارمسیر را به‌راحتی و فقط با فشردن یک دکمه مدیریت کند.
مسیر آتی چراغ‌های راهنمایی
در حال حاضر در شهر تمپای ایالت فلوریدای آمریکا، کمپانی زیمنس در حال کار روی پروژه‌ای است که از طریق آن بتواند با وسایل نقلیه ارتباط برقرار کند. این سیستم به چراغ راهنمایی اجازه می‌دهد به‌طور مستقیم با اتومبیل‌ها ارتباط برقرار کرده و امنیت و بهره‌وری آنها را افزایش دهد. با این فناوری امکان ارسال اطلاعات 40 چراغ راهنمایی برای خودروها به وجود می‌آید و پیام‌هایی برای افزایش ایمنی به آنها ارسال می‌شود که می‌توانند در مانیتور اتومبیل خود ملاحظه کنند.
این سیستم همچنین میزان ترافیک در پشت هر چراغ را به رانندگان گفته و متوسط زمانی را که طول می‌کشد به نقطه دلخواه برسند نیز برآورد می‌کند. سازندگان ان فناوری بر این باورند که مجموع این قابلیت‌ها می‌تواند ضمن راهنمایی کردن رانندگان به مسیرهای کم‌ترافیک‌تر، از بار ترافیکی پشت چراغ‌ها بکاهد.
بر اساس تحقیقات صورت‌گرفته در ام‌آی‌تی، در آینده‌ای نه‌چندان دور با آمدن اتومبیل‌های اتوماتیک امکان برقراری ارتباط این خودروهای خودکار با هم و با چراغ‌های رانندگی به‌طور هم‌زمان برقرار می‌شود و همین امر تحولی عظیم در چراغ‌های راهنمایی و رانندگی امروزی و در حل معضل ترافیک شهری به وجود می‌آورد.
- ۹۵/۱۰/۲۰