ITanalyze

نویسندگان روزنامه معتبر استرالیایی Sydney Morning Herald (SMH)، در یک مقاله مبسوط، وضعیت اسپلینترنت یا اینترنت تکه‌تکه، فیلترینگ و محدودسازی آن را در برخی کشورها از جمله چین، روسیه، کره‌شمالی و ایران تشریح کرده‌‌اند. آنها با ارایه شواهد متعدد اعلام کرده‌اند احتمال موفقیت دولت‌ها در زمینه اینترنت محصورشده و محدودیت شهروندان در استفاده از شبکه جهانی بالاست. از این‌رو، آینده اینترنت که با شرایط کنونی، به سمت ازهم‌پاشیدگی یا تکه‌نکه‌شدن می‌رود، موجب نگرانی است.

برای غربی‌هایی که هنوز متوجه نشده بودند باد در روسیه درباره آزادی اینترنت به چه سمتی می‌وزد، سپتامبر 2021 با حضور گروهی از عوامل FSB در برابر یکی از مدیران ارشد گوگل در مسکو، پاسخ خود را دریافت کردند. چند روز از انتخابات روسیه گذشته بود و ماموران یک پیام داشتند: اپلیکیشن الکسی ناوالنی، چهره مخالف کرملین را که مشوق اعتراضات علیه حزب حاکم ولادیمیر پوتین است، حذف کنید یا به زندان بروید. او 24 ساعت وقت داشت. بر اساس گزارش گوگل، با عجله، وی را به هتلی برده و با نام مستعار بازپرسی کردند و یک تیم امنیتی را به کار گرفتند اما دیری نپایید که روس‌ها دوباره جلوی در بودند. این‌بار به خاطر تیک‌تاک! این برنامه به‌ سرعت از فروشگاه‌های گوگل و اپل ناپدید شد.

جاستین شرمن، کارشناس سایبری واشنگتن و عضو شورای آتلانتیک می‌گوید: سال‌ها اینترنت روسیه، علی‌رغم اینکه توسط یک رژیم اقتدارگرا اداره می‌شد، نسبتا آزاد بود. البته مطمئنا نظارت وجود داشت اما این نظارت در مقیاس دیواره آتش (فایروال) عظیم چین نبود. با این حال، از زمان مسمومیت ناوالنی و تهاجم تمام‌عیار پوتین به اوکراین، پرده آهنین دیجیتالی در روسیه فرو ریخت. اکنون انتشار اخبار توسط غرب، درباره جنگ، سخت‌تر شده و کرملین در حال تسریع برنامه‌های خود برای ایجاد «اینترنت مستقلِ» محصورشده است؛ چیزی که ایران، کامبوج و برزیل نیز در حال تلاش برای آن هستند. در همین حال چین نیز به دنبال پروتکل جدیدی است تا نحوه عملکرد شبکه اینترنت را تغییر دهد.

اینها بدین معناست که اینترنت، اتصال‌دهنده بزرگ جهانی که 40 سال پیش، توسط محققان آمریکایی اختراع شد، در حال انشعاب است. کارشناسان هشدار می‌دهند اگر این اتفاق، مکررا رخ دهد، ممکن است دوباره کنار هم قرار دادن این شبکه غیرممکن باشد. آیا اینترنت دیگر وجود دارد؟ چگونه ممکن است اینترنت متلاشی شود؟ اگر بشود، چه اتفاقی می‌افتد؟

• اسپلینترنت چیست؟

بیل کلینتون در سال 2000، دلایلی داشت که نسبت به اینترنت خودپسند باشد، چون ایالات متحده آن را اختراع کرده و گسترش داده بود و آمریکا خانه اولین نسل از شرکت‌های بسیار بزرگ اینترنتی، از جمله آمازون و گوگل بود. کلینتون در سخنرانی‌اش در واشنگتن گفت: «می‌دانیم اینترنت چقدر آمریکا را تغییر داده اما اکنون یک جامعه آزاد هستیم. تصور کنید اینترنت چقدر می‌تواند چین را تغییر دهد.»

وی تاکید کرد: «شکی نیست که چین در تلاش برای سرکوب اینترنت بوده است. موفق باشید!» کلینتون با خنده ادامه داد: «این، به نوعی مانند تلاش برای کوبیدن میخ ژله‌ای به دیوار است.» اما گذر زمان نشان داد که او اشتباه می‌کرد.

تنها یک سال پس از سخنرانی کلینتون، کلایتون وین کلوز، پژوهشگر، اصطلاح اسپلینترنت (splinternet ) را ابداع کرد و درباره بسیاری از اینترنت‌های خصوصی‌شده به جای یک سیستم یکپارچه نوشت. اصطلاح او از آن زمان، به همه راه‌هایی که اینترنت تکه‌تکه می‌شود، اشاره می‌کند اما خطر اصلی که کلوز پیش‌بینی کرده بود مقررات وضع‌شده دولت‌هاست.

این موضوع، هنوز هم خطری است که بیشترین ارتباط را با ایده انشعاب اینترنت دارد. افشاگری‌های اسنودن، بحث را تغییر داد و حکومت‌ها را جسور کرد تا کاری را آغاز کنند که کارشناسان فناوری، آن را «بالکانیزه کردن اینترنت» می‌نامند.

امروزه تخمین زده می‌شود 5 میلیارد نفر در قالب ده‌ها میلیارد دستگاه آنلاین هستند اما این کاربران همه در یک وب، گشت‌وگذار نمی‌کنند. یوتیوب در آمریکاست و Youku در چین مانند RuTube در روسیه است. سایت‌های قابل دسترس مانند داروین (Darwin)، ممکن است در دهلی مسدود شوند.

بر اساس گزارش موسسه غیرانتفاعی خانه آزادی (Freedom House) یک نهاد مستقر در واشنگتن، آزادی اینترنت، به معنای دسترسی به شبکه اینترنت بدون نظارت یا سرکوب، برای دوازدهمین سال متوالی کاهش یافته است.

ورای جادوگری فنی شبکه اینترنت جهانی و وعده ارتباط و اتصال انسانی، همیشه دو رشته تفکر ایدئولوژیک نهفته است: یکی ریشه اعتقاد به جریان آزاد ایده‌ها و تجارت و دیگری دولت‌هایی که به دنبال یک لبه امنیتی هستند. شرمن توضیح می‌دهد که انشعاب در سطح محتوا اتفاق می‌افتد، زیرا دولت‌ها ظاهر اینترنت را در کشورهای خود سانسور می‌کنند اما استخوان‌های تکنولوژیکی شبکه نیز در حال ترک خوردن هستند.

به هر حال، اینترنت تا حد زیادی در زیر دریا اجرا می‌شود، نه در فضای ابرها. داده‌ها در امتداد کابل‌های زیر آب که بین قاره‌ها حرکت می‌کنند، بزرگ‌نمایی می‌کنند. افشای اطلاعات ادوارد اسنودن در سال 2013 نشان داد که سازمان‌های اطلاعاتی ایالات متحده و بریتانیا، از طریق این کابل‌ها با بررسی ترافیک اینترنت، در سراسر جهان جاسوسی می‌کنند. برزیل از کشورها خواست تا از شبکه اینترنت آمریکایی‌شده جدا شوند. زمانی ایالات متحده به عنوان قهرمان اینترنت آزاد شناخته می‌شد و با حق آزادی بیان قدرتمند، وب را به یکی از رایگان‌ها تبدیل کرد اما افشاگری‌های اسنودن، بحث را تغییر داد و به حکومت‌ها، برای پیشبرد چیزی که کارشناسان فناوری، به طور تاسف‌بار آن را بالکانیزه کردن اینترنت می‌نامند، کمک کرد.

اکنون چین می‌خواهد نسخه جدیدی از پروتکل‌ها را توسعه دهد که شبکه اینترنت را اجرا می‌کند. آنها برنامه‌ای رادیکال برای انجام این مهم دارند. برزیل نیز اعلام کرد در حال ساخت شبکه محصورشده خود است (البته هنوز آنلاین نیست) و با اروپا همکاری کرده تا مسیر کابل‌های زیردریایی بیشتری را در سراسر ایالات متحده آغاز کند. کشورهای دیگر نیز در حال مسابقه دادن هستند تا اینترنت خودشان را داشته باشند. در حالی که قدرت‌های بزرگ برای تسلط بر فناوری می‌جنگند، کشورها شرکت‌های فناوری خارجی را که با آن‌ها مشکل دارند، بیرون می‌‌کنند؛ از ایالات متحده گرفته تا استرالیا و سایر کشورها که غول مخابراتی چینی یعنی هوآوی را در حوزه ساخت زیرساخت‌های شبکه ممنوع کرده‌اند یا روسیه که شرکت مادر فیس‌بوک، یعنی متا را سازمان تروریستی نامیده است.

اکنون چین در صدد توسعه نسخه جدیدی از پروتکل‌های تحت شبکه است. اگر کابل‌های زیردریایی، بزرگراه‌های ترافیک اینترنت هستند، پروتکل‌ها نیز قوانین جاده‌ای هستند که نحوه رسیدن آنها به مقصد را کنترل می‌کنند.

اکنون پروتکل اینترنت (IP) وجود دارد که نحوه تجزیه داده‌ها به بسته‌ها و ارسال سریع آن را به سرتاسر جهان را مدیریت می‌کند و پروتکل کنترل انتقال وجود دارد که تضمین می‌کند داده‌ها به چه جایی باید برسد. وزارت فناوری چین به گروهی از موسسات مخابرات این کشور از جمله هوآوی پیوسته تا استدلال کند معماری زیربنایی اینترنت نیازمند به‌روز رسانی است و آنها یک طرح رادیکال برای انجام این کار دارند: یک IP  جدید که به سازمان ملل ارایه کرده‌اند تا به گفته منتقدان، امکان کنترل متمرکزتر دولت را فراهم کنند.

• کشورها چگونه آزادی اینترنت را محدود می‌کنند؟

اگر در حال حاضر در چین، آنلاین بودید، این احتمال وجود دارد که نتوانید سایت این رسانه را باز کنید. شما چیزی درباره کشتار معترضان دانشجویی در میدان تیان‌آ‌ن‌من در سال 1989 یا تصاویری از وینی‌پو (که به شیوه نامللوب توسط سانسورکنندگان مورد هجوم قرار گرفت)، پیدا نمی‌کنید، زیرا وینی‌پو به دیدگاه‌های نامطلوب رئیس‌جمهور شی جین‌پینگ اشاره می‌کند. چین از سال‌های اولیه «وب جهانی»، افراد را به خاطر پست‌های آنلاین دستگیر کرده است. امروزه، آمار قابل اعتمادی وجود ندارد که چه تعداد از آنها دوران حبس را سپری کرده‌اند. به عنوان مثال، دکتر لی ون‌لیانگ، که برای اولین بار در سال 2020 در ووهان زنگ خطر کووید19 را به صدا درآورد، قبل از اینکه بر اثر این ویروس بمیرد، به دلیل پست‌های خود در رسانه‌های اجتماعی ملامت شد.

یکی از کاربران اینترنت پکن که خواست نامش فاش نشود، می‌گوید: «مردم چین اغلب می‌گویند پرنده‌ا‌ی که سرش را بیرون می‌آورد، ابتدا به او  شلیک می‌شود. ما می‌دانیم که برای پزشک افشاگر ووهان، لی ون‌لیانگ چه اتفاقی افتاده است. اما این فقط چین نیست. در کشورهایی مانند عربستان سعودی و ایران، مردم به خاطر توییت‌ها و پست‌های فیس‌بوک در انتظار مجازات هستند. برخی کشورها مانند چین، روسیه و عربستان، ارتش‌هایی از ترول‌ها و ربات‌ها را برای ارعاب و آزار منتقدان آنلاین مستقر می‌کنند.»

 در این رابطه،Throttling  که در آن، اتصال تا حدی کند می‌شود که استفاده از آن تقریبا غیرممکن است، اقدام ظریفی است. موسسه خانه آزادی در واشنگتن، سالانه میزان آزادی اینترنت را در 70 کشور جهان اندازه گیری می‌کند. در سال 2022، چین در پایین‌ترین نقطه این گروه قرار داشت و روسیه نیز چندان وضعیت خوبی نداشت. هند، جایی که دولت در دوران ریاست جمهوری نارندرا مودی، مخالفان آنلاین را سرکوب می‌کند، در میانه راه است. ایالات متحده، استرالیا، بریتانیا و بسیاری دیگر از دموکراسی‌های غربی نیز از 100 امتیاز، 70 امتیاز کسب کردند.

شرمن می‌گوید: همه، حتی رژیم‌های سخت‌گیر، در تلاش هستند تا موارد استثمار کودکان را از بین ببرند. آزادتر از همه کشورها، شبکه اینترنت ایسلند است. طبق اعلام خانه آزادی، ساکنان ایسلند از «اتصال تقریبا جهانی، حداقل محدودیت‌ محتوا و حمایت قوی از حقوق آنلاین برخوردار هستند.»

در استرالیا، قوانین سختگیرانه درباره افترا، می‌تواند آزادی بیان را خفه کند، مانند قوانین بحث‌برانگیز ابرداده در سال 2015 که ارایه‌دهندگان اینترنت را ملزم می‌کند اطلاعات گسترده‌ای درباره آنچه مشتریان آنلاین انجام می‌دهند، نگهداری کند. این ایده، کمک به پلیس برای کشف جرایم جدی بود اما اغلب برای تعقیب جریمه‌های پارکینگ (یا کنجکاوی در فعالیت‌های روزنامه‌نگاران) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در کشورهای دیگر، به اصطلاح قوانین ادارات محلی، شرکت‌های فناوری بین‌المللی را ملزم می‌کنند تا کارکنان خود را در کشوری که در آن فعالیت می‌کنند، مستقر کنند. این امر در مورد موضوعاتی مانند فرستادن ماموران سرویس مخفی به خانه‌ این کارکنان نگران‌کننده است.

مقامات هندی به دفاتر توییتر در دهلی یورش بردند (اگرچه در آن زمان، هیچ کارمندی آنجا نبود.) همچنین در حالی که FSB، مدیر اجرایی گوگل در مسکو را بر سر برنامه رای‌گیری هوشمند ناوالنی در سال 2021 تعقیب می‌کرد، مردان مسلح نیز در دفاتر شرکت ظاهر شدند. همچنین پلیس در برزیل می‌گوید تعدادی از ارایه‌دهندگان اینترنت، توسط مافیا اداره می‌شوند.

البته در زمان ناآرامی، برخی از دولت‌ها، به راحتی اینترنت خود را به طور کلی قطع می‌کنند. به خاموشی ایران پس از مرگ یک دختر جوان در بازداشت پلیس اخلاقی در سال 2022 فکر کنید. در این سال، 35 کشور در مجموع 187 بار، اینترنت قطع کردند که یک رکورد بالا محسوب می‌شود. (تقریبا نیمی از خاموشی‌های اینترنت در هند اتفاق افتاده است.) اما این تعطیلی‌ها هزینه دارد: از دست رفتن تجارت الکترونیک، تراکنش‌های بانکی و مالیاتی و اعتماد سرمایه‌گذاران. با استفاده از Throttling که در آن اتصال به حدی کاهش می‌یابد که استفاده از آن تقریبا غیرممکن می‌شود، شرایط خاصی رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد سرویس فقط بارگذاری شده است. گروه‌های حقوق بشری می‌گویند در میانمار، ترکیه و روسیه نیرو‌های Throttling مستقر شده‌اند.

دولت‌ها همچنین می‌توانند از شرکت‌های اینترنتی بخواهند که داده‌ها را حذف کنند. گوگل چنین درخواست‌هایی را در گزارش شفافیت خود فهرست می‌کند: از سال 2011 تاکنون، 3.5 میلیون مورد در این زمینه، دریافت کرده است. قبل از ادعا درباره حق کپی‌رایت، افترا و حریم خصوصی، موضوع امنیت ملی، رایج‌ترین دلیل برای حذف داده‌هاست.

در دهه گذشته، روسیه بیشترین درخواست حذف از سرویس‌های گوگل را با بیش از 123 هزار مورد داشت. پس از آن، ترکیه با حدود 14 هزار مورد و سپس هند، ایالات متحده و برزیل به ترتیب با کمتر از 10 هزار درخواست قرار دارند. گاهی اوقات گوگل، محتوا را به روش محدود (مثلا فقط در یک کشور خاص) رد یا آن را محدود می‌کند، اگرچه این شرکت، تفکیک کلی از تصمیمات خود ارایه نکرده است.

یکی دیگر از ترفندهای سانسور دستکاری DNS است. واژه DNS مخفف سیستم نام دامنه است. می‌توان گفت DNS دفترچه تلفن اینترنت است. مردم به شبکه از نظر آدرس‌های ‌سایت مانند amazon.com یا smh.com.au فکر می‌کنند اما این نام‌های دامنه باید به اعداد تبدیل شوند تا ماشین‌ها آنها را بفهمند. این، کار DNS است. برای مثال، با دستکاری سرورهایی که آن را در یک منطقه خاص ارایه می‌کنند، کاربری که یوتیوب را جستجو می‌کند، به یک معادل داخلی سانسورشده هدایت می‌شود. معماری DNS اینترنت، توسط یک سازمان غیرانتفاعی کالیفرنیایی با نام بسیار تحت اللفظی شرکت اینترنتی برای نام‌ها و اعداد اختصاص‌یافته یا آیکان (ICANN) نظارت می‌شود. روسیه می‌خواهد DNS خود را ایجاد کند و ادعا می‌کند که در صورت قطع شدن از اینترنت جهانی به یک DNS نیاز دارد، همان‌طور که اوکراین از ICANN درخواست کرد در زمان حمله روسیه به این کشور در سال 2022 این کار را انجام دهد. این اقدام برای روسیه، یک نقطه کلیدی در جاه‌طلبی‌هایش برای ایجاد «اینترنت مستقل» است و برای انجام این کار، به متحد خود چین نگاه می‌کند.

• استاندارد طلایی برای محدودسازی اینترنت

زمانی که اینترنت درست قبل از آغاز هزاره، وارد چین شد، حزب حاکم کمونیست چین (ccp) بی‌سروصدا در حال ساخت ابزارهای کنترل آن بود. چین، در قالب پروژه سپر طلایی (Project Golden Shield)، اغلب برای دریافت فناوری موردنیاز و استفاده ترافیک اینترنت قطره‌چکانی از طریق chokepoints و جاسوسی از آنچه در آن جریان دارد، به شرکت‌های غربی روی می‌آورد.

چین ترافیکی را که در آن کابل‌ها در ساحلش فرود می‌آیند، با استفاده از دستگاه‌های ردیابی یا آینه‌ای که داده‌ها را کپی و به رایانه‌های Golden Shield منعکس می‌کنند، نظارت می‌کند تا تصمیم بگیرد آنها را مسدود کند یا خیر. این به نام فایروال (دیواره آتش) بزرگ چین شناخته می‌شود و گسترده‌ترین ابزار سانسور اینترنت در جهان است. به همان‌ میزان که قدرت بی‌ثبات‌کننده اینترنت آشکار شده (از جمله در بهار عربی، اوایل دهه 2010، زمانی که معترضان طرفدار دموکراسی، علیه دولت‌های اقتدارگرای خاورمیانه و شمال آفریقا در رسانه‌های اجتماعی بسیج شدند)، این فایروال نیز شدت یافته است.

چین، اکنون شبکه‌های اجتماعی غربی را مسدود می‌کند، به جز نسخه‌ای از لینکدین که از فید خبری آن حذف شده است. جستجوی گوگل از سال 2010 ممنوع شده؛ همان زمانی که شرکت آمریکایی به دلیل حمله سایبری و نگرانی‌های سانسور از آن خارج شد. شبکه‌های اجتماعی خود چین نیز به شدت تحت نظارت هستند مانند ویبو (Weibo) و وی‌چت (WeChat ). اینها همانند توییتر، یک برنامه فوق‌العاده است و پیام‌های گروهی  واتس‌آپ را با ویژگی‌های فیس‌بوک، پرداخت‌ها و حتی معاملات سهام ترکیب می‌کند.

یک کاربر اینترنت در پکن می‌گوید: «سانسور، یک دسته وسیع اما مبهم از کلمات و موضوعات را پوشش می‌دهد. ما نمی‌دانیم کی و کجا روی خط قرمز کلیک می‌کنیم.» به عنوان مثال، کلمه شانگهای زمانی که این کلان‌شهر تحت قرنطینه شدید  کووید19، در رنج بود، غیرقابل جستجو بود. ارجاع به “seeing it” پس از اینکه یک معترض از پل پکن بالا رفت و بنری که خواستار برکناری شی در آستانه کنگره حزب کمونیست سال 2022 بود، باز کرد، حذف شد. این نوع کنترل به ارتشی از سانسورکنندگان انسانی نیاز دارد. چین هر سال میلیاردها دلار برای سانسور هزینه می‌کند.

شرمن می‌گوید: در حالی که دولت‌های دیگر مدت‌هاست که با حسادت به فایروال چین می‌نگرند، به نظر نمی‌رسد منابع لازم برای این حد از کنترل را داشته باشند. با این حال، برخی دولت‌ها در تلاش برای انجام آن هستند. به عنوان مثال، در سال 2021، کامبوج، برنامه‌هایی برای یک دروازه اینترنتی ملی اعلام کرد که تمام ترافیک داخل و خارج از کشور را از طریق chokepointهای مدیریت‌شده توسط پیمانکاران دولتی هدایت می‌کند که البته معرفی آن به دلیل مشکلات فنی، تا کنون به تعویق افتاده، اگرچه مسدودسازی رسانه‌های مستقل در حال افزایش است.

نماینده فرانسه در امور دیجیتال نیز هشدار داده اگر بتوان پیامدها را در پشت دیوارهای بلند اینترنت ملی قرنطینه کرد، کشورها ممکن است بیشتر وسوسه شوند تا حملات سایبری ویرانگر را علیه رقبا انجام دهند. شرمن می‌افزاید: «نکته کلیدی این است که آنها احساس جسارت کنند.»

او می‌گوید در حال حاضر، ایران در حال ساخت «اینترانت» خود، سریع‌تر از شبکه جهانی است تا استفاده داخلی را با این شعار تشویق کند: «این، معادل اینترانت کامپیوتر محل کار شماست اما سریع‌تر و ارزان‌تر از اینترنت واقعی است.» در این رابطه، اینترانت کره‌شمالی، Kwangmyong (به معنای نور روشن)، داستان متفاوتی است: این شبکه، روی نسخه اصلاح‌شده نرم‌افزار قدیمی اجرا می‌شود و علاوه بر رسانه دولتی و یک سرویس ایمیل داخلی، چیز زیادی در آن وجود ندارد. فقط تعداد کمی از آنها به وب واقعی دسترسی دارند. کارشناسان می‌گویند روسیه با شبکه ماهواره‌ای گسترده و جمعیت زیاد (146 میلیون)، در حال شتاب بخشیدن به اینترنت است.

پوتین که زمانی اینترنت را «پروژه سیا» اعلام کرد، در حال دو برابر کردن برنامه‌های خود برای ایجاد  «Ru-net» است؛ مکانی برای تبلیغات و نظارت کرملین.

• چگونه می‌توان اینترنت مستقل ایجاد کرد؟

بیداری اینترنتی کرملین، همانطور که شرمن آن را می‌نامد، با حمله روسیه به گرجستان در سال 2008 آغاز شد. ناگهان، اکانت‌های رسانه‌های دولتی توسط وبلاگ‌نویسان گرجی که از زمین پست می‌کردند در تضاد قرار گرفت. با شروع بهار عربی، چند سال بعد از آن و با انقلاب میدان اوکراین در سال 2014، قدرت اینترنت برای پوتین آشکار شد. روسیه کارهای زیادی برای انجام دادن داشت.

شرمن می‌گوید: «مشکل این است که اینترنت روسیه، بسیار متنوع و سانسور، موقتی است و آن‌طور که در چین وجود دارد، در استخوان‌های این شبکه جاسازی نشده است.»

به گفته شرمن، ارایه‌دهندگان اینترنت بسیار زیادی وجود دارد که بخشی از امضای قانون اینترنت مستقل کرملین در سال 2019 (که قصد داشت روسیه را از شبکه جهانی جدا کند)، به سادگی فهرستی از مالکان شبکه‌ها را شامل می‌شد و «آنها حتی این موضوع را نمی‌دانستند.»

شرمن می‌گوید: در چین، در حالی که «دولت، مرزهای شبکه را سانسور می‌کند، در داخل چین، چیزهای زیادی به شرکت‌ها وارد می‌شود». مثلا فهرستی از کلمات کلیدی برای مسدود کردن وجود دارد و اگر این کار را نکنید، با مشکل مواجه خواهید شد. قطعا شما نمی‌خواهید به دردسر بیفتید! روسیه نیز این کار را انجام داده اما بر سر اینکه چه‌کسی باید برای «جعبه‌های سیاه» یا تجهیزات نظارتی، که قانون جدید، شرکت‌ها را ملزم به نصب آنها در سراسر شبکه می‌کرد، هزینه بپردازد، اختلافاتی وجود دارد.

شرمن می‌گوید: «شرکت‌ها به این دلیل که مجبور به پرداخت هزینه‌ بودند، پای خود را عقب می‌کشیدند، و پیگیری مناسبی از سوی دولت برای بررسی وجود نداشت.»

او به تلاش فاجعه‌بار کرملین در سال 2021 برای سرنگونی توییتر اشاره می‌کند؛ زمانی که آدرس‌های اینترنتی تجاری روسیه نیز حذف شدند و باعث دردسر اقتصادی شد. قبل از آن نیز ممنوعیت ناموفق پلتفرم رسانه‌های اجتماعی یعنی تلگرام مطرح بود. به گفته شرمن: «این، یک ممنوعیت کاغذی بود، نه فنی، زیرا آنها نمی‌توانستند این کار را انجام دهند. حتی مقامات ارشد کرملین، هنوز آشکارا از تلگرام استفاده می‌کردند.» این ممنوعیت در سال 2020 برداشته شد. در این زمینه، کرملین مصمم است. به گفته پوتین، روسیه یک «استبداد قانونی» است. شرمن می‌گوید: «اگر این، قانون آنها باشد، چیزی است که قصد انجام آن را دارند.»

در دسامبر 2019، ادعای کرملین مبنی بر اینکه قطع ارتباط از شبکه جهانی را با موفقیت آزمایش کرده، با تردید کارشناسان مواجه شد. شرمن می‌گوید: «روسیه اغلب اعلام می‌کند آزمایش‌ها به‌ خوبی پیش رفته اما هیچ‌کس متوجه آن نشده است.» هرچند روسیه با این دیدگاه پوتین که با زدن یک دکمه، ارتباط خود را با دنیا قطع می‌کند، فاصله زیادی دارد اما این امر به معنای غیرممکن بودن نیست. آنها مطمئنا به سرعت به این نقطه می‌رسند.

رگولاتور اینترنتی Roskomnadzor در سال 2008 با چندین کارمند شروع به کار کرد اما هزاران سندی که در سال 2022 به نیویورک تایمز درز کرد، نشان می‌دهد از آن زمان، به دستگاه گسترده سانسور و نظارت تبدیل شده است. این فهرست سیاه، بیش از یک میلیون وب سایت ممنوعه را شامل می‌شود. دولت همچنین در زمینه مسدودسازی شبکه‌های خصوصی مجازی  (VPN)که آدرس IP  کاربر را پنهان و به مردم در سراسر جهان کمک می‌کند تا از سانسور فرار کنند، وضعیت بهتری پیدا می‌کند.

در حال حاضر ده‌ها کابل زیردریایی استرالیا را به اینترنت متصل می‌کند. چه اتفاقی می‌افتد اگر این کابل‌ها هک یا قطع شوند؟ با وجود گرایش به انشعاب، کاترین منستد در شرکت امنیت دیجیتال استرالیایی CyberCX می‌گوید که اقتصاد جهانی همچنان به ارتباطات آنلاین وابسته است.

او معتقد است ارتباطات حتی در سخت‌ترین شرایط نیز پایدار است و به تلاش‌های گسترده‌تر علیه سانسور اشاره می‌کند، مانند ماهواره‌های استارلینک ایلان ماسک که به مردم اوکراین کمک می‌کند تا آنلاین بمانند.

او می‌گوید: «قطع اینترنت از خود، از بسیاری جهات، مانند بریدن بینی‌ برای کینه‌توزی با صورت‌تان است.» شرمن می‌گوید: «حتی اگر شما یک گازیلیون (بی‌نهایت) ماهواره مختلف در سرتاسر چین برای عبور از دیواره آتش بزرگ نصب کنید، این، شبکه جهانی امروزی نیست. در بهترین حالت، چیزی شبیه به شبکه جهانی دهه 1990 است.» (منبع:عصرارتباط)